“Οι συνδικαλιστές και οι απεργίες, δημιουργούν κοινωνικά αδιέξοδα”

Του Γεωργίου Β. Παπαγεωργίου Η απεργία νόμιμο δικαίωμα κάθε εργαζομένου πολίτη πρέπει να ασκείται και να αξιοποιείται σύμφωνα με όσα ορίζουν οι νόμοι, και όχι οι επαγγελματίες συνδικαλιστές να οδηγούν τους εργαζόμενους σε αδιέξοδα, αφού η απεργία καταργεί κάθε έννοια διαλόγου, οδηγεί σε ρήξεις με απρόβλεπτες συνέπειες, ζημιώνει και τις δύο πλευρές. Η απεργία, οι απεργίες, όταν συνοδεύονται και από έκνομες πράξεις, όπως οι καταλήψεις δημοσίων χώρων και κτιρίων, αλλά και ιδιωτικών όπως εργοστάσια ή καταστήματα, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πολύ πιο δυσάρεστα, οι συνέπειες είναι μεγάλες και πολλές, σύνθετες. Οταν η απεργία παρακωλύει συγκοινωνίες, αναστατώνει την αγορά, καταργεί κάθε καταναλωτική κίνηση στην αγορά, κλείνει καταστήματα, σκορπεί φόβο και αγωνία στον πολίτη, δεν τον αφήνει να διεκπαιρεώσει τις εργασίες του με τις δημόσιες υπηρεσίες τον ταλαιπωρεί, τότε η απεργία μετατρέπεται σε καταστροφή, δεν έχει ερίσματα και δικαιολογίες. Οι συνεχείς απεργίες, ενίοτε βεβιασμένες, άστοχες και αδικαιολόγητες που δυστυχώς υπαγορεύουν οι έμμισθοι επαγγελματίες συνδικαλιστές και που στις περισσότερες των περιπτώσεων εκφράζουν τάσεις και επιθυμίες κομμάτων στηρίζονται ή υπαγορεύονται από αυτά, ζημιώνουν κυρίως τον εργαζόμενο τον οποίον μοιραίως καθιστούν αντίπαλο του Νόμου και της τάξης, αλλά και των κυβερνητικών προθέσεων. Η περίοδος που διανύουμε είναι πολύ δύσκολη οικονομικά και κοινωνικά, αλλά και η δημοκρατία όταν δοκιμάζεται άδικα και καθημερινά δεν έχει απεριόριστες αντοχές, σαν πολίτευμα πρέπει να την σεβόμαστε και να την υπηρετούμε και όχι να δημιουργούμε αδιέξοδα που την θέτουν σε κίνδυνο, αφού πάντα υπάρχουν σκοτεινές δυνάμεις που καραδοκούν. Είναι δεδομένος και πρέπει ο απόλυτος σεβασμός στο δικαίωμα της εργασίας και της απεργίας, αφού ο εργαζόμενος είναι πάντα ευάλωτος και συνήθως το πρώτο θέμα στις οικονομικές κρίσεις, γι’αυτό ορθώς υπάρχει η εργατική νομοθεσία που όλοι οφείλουμε να σεβόμαστε, αφού αυτή ρυθμίζει τις σχέσεις εργοδότη και εργαζόμενου σε όλες τις μορφές του Δημοσίου και ιδιωτικού τομέα με κάθε λεπτομέρεια. Οταν η πατρίδα μας περνά μία μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση για την οποία ευθύνη φέρει το πολιτικό σύστημα που λειτούργησε μικροπολιτικά χωρίς σεβασμό και φροντίδα, για το ίδιο το κράτος με θύματα όλους τους πολίτες και που η ευθύνη δεν μπορεί να επιμερισθή όσο και αν λέμε ότι εμείς από το σύστημα φταίει και ο πολίτης για τις επιλογές του, οφείλουμε να αναλογισθούμε τα χειρότερα, και να περιορίσουμε τις διεκδικήσεις μας όσο δίκαιο και αν έχουμε, και κυρίως τις απεργίες οι οποίες ουσιαστικά, πραγματικά και αριθμητικά ζημιώνουν το κράτος και την κοινωνία, χάνονται χιλιάδες ημερομίσθια, ζημιώνεται η παραγωγή, εκφυλίζεται η παραγωγικότητα γενικώς, κλείνουν καταστήματα, επιχειρήσεις και εργοστάσια, ανεργία. Το κράτος είμαστε όλοι εμείς, το ΕΘΝΟΣ πρέπει να επιζήση, η Ελλάδα να αποδείξει για μια ακόμη φορά ότι μπορεί στα δύσκολα, όλοι θα ωφεληθούμε από αυτή την προσπάθεια εργαζόμενοι και μη που περιμένουν εργασία, γιαυτό ας αφήσουμε τις όποιες αντιπαραθέσεις και άκαιρες διεκδικήσεις, πρέπει να προσγειωθούμε έστω στην δυσάρεστη πραγματικότητα.