Ισλανδία 2 - Αδάμαστη Γη

Είναι οι "Πάμε γι’ άλλα", ή αλλιώς, η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης. Όλο πάνε γι’ άλλα, κι όλο εδώ γυρίζουν, στο ορμητήριό τους, πλημμυρισμένοι από εικόνες κι αισθήσεις απ' αυτό τον κόσμο "τον μικρό, τον μέγα" του οποίου αποτελούμε μια ελάχιστη λ

Είναι οι "Πάμε γι’ άλλα", ή αλλιώς, η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης. Όλο πάνε γι’ άλλα, κι όμως όλο εδώ γυρίζουν, στο ορμητήριό τους, πλημμυρισμένοι από εικόνες κι αισθήσεις απ' αυτό τον κόσμο "τον μικρό, τον μέγα" του οποίου αποτελούμε μια ελάχιστη λεπτομέρεια.

Η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης μοιράζονται τις εμπειρίες τους από τα δεκάδες ταξίδια τους με παλιούς και νέους φίλους μέσα από χιλιάδες φωτογραφίες απ’ όλο σχεδόν τον πλανήτη. Ανοίγουν κουβέντες αμοιβαίας πληροφόρησης στην υπηρεσία της γνώσης. Είναι κι αυτό ένα ταξίδι. Και μάλιστα με πάρα πολλούς συνταξιδιώτες.

Κάθε εβδομάδα γινόμαστε νοητά συνοδοιπόροι των “Πάμε γι’ άλλα” και περιπλανιόμαστε μέσα και έξω από τα ελληνικά σύνορα.

Ισλανδία 2 - Αδάμαστη Γη



Το παραθαλάσσιο τοπίο μάς έχει καθηλώσει από την πρώτη στιγμή. Είναι άγριο, επιβλητικό, ψυχρό και, συγχρόνως, ακαταμάχητα γοητευτικό. Είναι το φυσικό σκηνικό των Βίκινγκς. Μόνο αυτοί θα μπορούσαν να δαμάσουν αυτές τις απίστευτα άγριες ακτές, που κι αυτές με τη σειρά τους θα επιδράσουν στη διαμόρφωση του ψυχισμού τους. [...]



[...] Πρέπει να ψάξω τη σχέση ανάμεσα στον κάθε πολιτισμικό χαρακτήρα και στο φυσικό περιβάλλον όπου αυτός αναπτύχθηκε. [...] Όταν αφήνεις το Ακουρέιρι είναι σαν να εγκαταλείπεις ανωτέρα βία ένα φλερτ που μόλις άρχισε και ορκίζεσαι να γυρίσεις, ακόμη κι αν ξέρεις πως αυτό βρίσκεται στα όρια του αδύνατου. Ο πλανήτης Γη μου κρύβει ακόμη πολλά μυστικά και πρέπει να τα προλάβω. [...]



[...] Στο δρόμο για το Χούσαβικ θα σταματήσουμε πολλές φορές για να εμποτιστούμε έτι περισσότερο απ αυτήν την πανέμορφη γη. Η ράτσα αλόγων που συναντάμε συχνά είναι γηγενής. Δεν τα ‘χουμε δει σε καμιά άλλη χώρα. Τα χαρακτηρίζει το τσουλούφι που ξεκινά απ τη χαίτη και καταλήγει στο να τους κρύβει τα μάτια σαν τις ακούρευτες "αφέλειες" των παιδικών μου χρόνων. [...]



[...] Χούσαβικ! Μιλάμε για ένα πανέμορφο λιμάνι δυόμισι χιλιάδων κατοίκων, ψαράδων κυρίως. Εδώ θ’ αγοράσουμε έναν πλου με φαλαινοθηρικό καΐκι αλλά αυτό το "μαστ" το έχω πάρει λίγο ανάποδα. Μου φαίνεται πολύ τουριστικό για τα γούστα μου. Είναι σαν να σε κάνουν βόλτα με το τραινάκι στην Πλάκα. [...]



[...] Από φάλαινες είδαμε κάνα δυο ουρές και πτερύγια από μακριά και στερημένες κάθε φωτογένειας. Όμως αποζημιώθηκα από ένα ηδύτατο προσωπάκι, γένους θηλυκού φυσικά, που ήξερε να χαμογελά μ’ έναν τρόπο που θ’ αντέξει στη μνήμη μου. Πολύ δε περισσότερο αφού είναι απαθανατισμένο από τη μηχανή μου. [...]



[...] Ο επόμενος στόχος βρίσκεται νοτιότερα προς την ενδοχώρα. Πρόκειται για τη λίμνη Μύβατν αλλά μέχρις εκεί κάθε στάση μας μετουσιώνεται σε σταθμό ζωής γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω τον καταρράκτη Γκόνταφος; Δεν αρκεί καμιά οπτική γωνία, και καμιά απ τις ανθρώπινες αισθήσεις, για να συλλάβει και να ορίσει αυτό το δέος. [...]



[...] Στο μεταξύ το ράγκλερ να τιθασεύει σκληροτράχηλα περάσματα από μαύρο κοφτερό χαλίκι μέχρις ότου φτάσουμε στο πεδίο λάβας Ντιμουμποργκίρ, το οποίο είδα κι έπαθα για να το προφέρω σωστά, για να προσεγγίσουμε εν τέλει και την περιώνυμη λίμνη Μύβαντ. [...]



[...] Αλλά, όλα τα λεφτά είναι ο κρατήρας Χβέρφελ, άλλος γλωσσοδέτης κι αυτός. Όταν επιτέλους φτάνουμε πεζή με τη γλώσσα έξω μέχρι το χείλος του κατάλαβα ότι δεν έχω φάει ακόμη τα ψωμιά μου κι έκανα ένα νοερό ταξίδι στο μακρινό παρελθόν, όταν ο φλοιός της Γης δεν είχε ακόμη ψυχθεί και ξέρναγε καυτή λάβα από παντού. [...]



[...] Δεν νομίζω ότι θα ήθελα να ήμουν παρών. Μια γη τραχιά, άφιλη και μαύρη σαν κάρβουνο που συχνά διασκεδάζεται από το χρώμα των λειχήνων κι από μια χαμηλή πόα. Λίγο κάτω από την επιφάνειά της βράζει η ηφαιστειακή λάβα. Τέσσερα χιλιόμετρα πέρα από τη λίμνη Μύβατν θα πέσουμε στο γεωθερμικό πεδίο Χβερίρ. [...]



[...] Πιο άστατη ερωμένη από την Ισλανδία δεν έχω συναντήσει. Ψιλοβρέχει, σταματάει, βγάζει για λίγο έναν δειλό ήλιο, μετά σκοτεινιάζει, μετά ξαναβρέχει. [...] Θα χρειαστούν μερικές ώρες για να προσεγγίσω τον καταρράκτη Ντέτιφος από τις οπτικές γωνίες της αρεσκείας μου. Είναι τόσοι πολλοί οι καταρράκτες σ’ αυτή τη χώρα, τόσο μεγάλοι, τόσο θηριώδεις, τόσο επιβλητικοί! [...]



[...] Τον πλησιάζουμε από ένα κακοτράχαλο μονοπάτι, περίπου άβατο. [...] Ξέρω πως είναι αδύνατο ν’ αποδώσω το άγριο μεγαλείο του. Σημασία όμως έχει να τον πλησιάσω σε απόσταση αναπνοής. Να με μαγέψει. Να του πάρω κι εγώ κάτι. Ό,τι μπορώ. [...]

Διαβάστε περισσότερα στο www.zyrinis.gr.
var switchTo5x=true; stLight.options({publisher: "a62b7025-1c15-422d-b317-4315738b6bb8"});