ΑΛΛΟ ΦΡΟΥΤΟ

Γράφει ο Θάνος Ζέλκας Ένα φρούτο σε κατάσταση σήψης μέσα σε μια φρουτιέρα με υγιή φρούτα, αν δεν απομακρυνθεί έγκαιρα θα προκαλέσει τη σήψη των υπολοίπων πολύ γρηγορότερα απ' ότι σε κανονικές συνθήκες. Το ίδιο συμβαίνει και σε μια κοινωνία. Αν τα κακά στοιχεία δεν απομονωθούν έγκαιρα, τότε η παθογένεια μπολιάζεται μέσα στους κόλπους της και εξαπλώνεται με ραγδαίο ρυθμό. Είναι η συνήθεια που κάνει ένα τέρας να μη φαίνεται αποκρουστικό και κατά τον Χατζιδάκι όσο κάποιος συνηθίζει την όψη του τόσο αρχίζει να του μοιάζει. Είναι άπειρα τα παραδείγματα που οδηγούν σ' ένα τέτοιο συμπέρασμα. Κυρίως όμως είναι η αδιαφορία για το ευρύτερο καλό. Ζούμε την εποχή της συλλογικής μοναχικότητας. Έχουμε εφεύρει ένα σωρό τρόπους για να επικοινωνούμε ευκολότερα, αλλά τελικά κάπου χάσαμε την ίδια την επικοινωνία μεταξύ μας. Φαίνεται πως η ψυχρότητα του ψηφιακού κόσμου κατάφερε να μεταδοθεί επαγωγικά και στον πραγματικό κόσμο. Οι αριθμοί επεκράτησαν των συναισθημάτων και οι άνθρωποι επιδίδονται μαζικά στο κυνήγι τους, αγνωώντας πολλές φορές το φθαρτό και το πεπερασμένο της ύλης. Όπως και να 'χει, όσο κι αν έχει ξεστρατίσει μια κοινωνία ο θάνατος ενός νεογέννητου βρέφους από ασιτία θα είχε κατορθώσει να την ταρακουνήσει συθέμελα. Ενδεχόμενα να το είχαν πετύχει αυτό και τα κύματα αυτοκτονιών της τελευταίας περιόδου. Κάποιες πιο ευαίσθητες κοινότητες θα είχαν ήδη τεθεί σε συναγερμό από τις λιποθυμίες των παιδιών στα σχολεία λόγω της πείνας. Εμείς όμως απλά αντιμετωπίζουμε κάθετι με παθητικότητα και την πεποίθηση που μας εμφύτευσαν ότι ο κόσμος δεν αλλάζει. Ίσως αδυνατούμε να αντιληφθούμε τη χαλάρωση των δεσμών του κοινωνικού ιστού και τις συνέπειες που θα έχει η κατάρρευσή του. Φαίνεται πως ο Μπρεχτ δικαιώνεται, μιας και αυτό που συμβαίνει γύρω μας μας αφήνει παγερά αδιάφορους μέχρι να συμβεί το κακό και σ' εμάς. Μια ένοχη σιωπή έχει απλωθεί παντού κι αν τύχει κάποιος και τη σπάσει βγάζοντας μια δυνατή κραυγή απόγνωσης, οι αγελάδες απλά συνεχίζουν να κοιτούν με απάθεια τα τρένα να περνούν. Κάθε εποχή αφήνει ένα στίγμα. Το δικό μας άραγε ποιό θα είναι; Ένας καναπές, ένα τηλεκοντρόλ κι ένα πληκτρολόγιο; Οι αλλαγές γίνονται στον πραγματικό κόσμο. Ο ψηφιακός μπορεί να είναι εντυπωσιακός και να έχει διευκολύνει τη ζωή μας, εντούτοις όμως κάποια πράγματα ευτυχώς υφίστανται μόνο εκεί έξω. Όσο εμείς αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε κατάματα τη ζωή και τις προκλήσεις, τόσο κάποιοι εκμεταλλεύονται την απουσία μας και δρουν για λογαριασμό μας. Κι επειδή γνωρίζουν ότι η δράση τους είναι καταστροφική για την κοινωνία, φροντίζουν να ελέγχουν τις εστίες της μαζικής ύπνωσης. Κι έτσι υποχθόνια πετυχαίνουν το σκοπό τους. Όσο αφήνουμε τους φαύλους να μας ορίζουν τη ζωή, τόσο πιο μίζερη θα μας την κάνουν. Όσο δεν θιγόμαστε από την αδικία προς το συνάνθρωπο, τόσο θα μεγαλώνει και θα εξαπλώνεται. Είναι κανόνας και σχεδόν νομοτέλεια. Αν ο καθένας μας δεν προκαλέσει έστω και μια μικρή αλλαγή στον εαυτό του και στη ζωή του ως προς το καλύτερο, όχι απλά κανείς άλλος δεν θα το κάνει αλλά θα βρεθεί κάποιος που θα προσπαθήσει να του πάρει κι αυτά που ήδη έχει. Οι προηγούμενες γενιές διεκδίκησαν και κέρδισαν πάρα πολλά απ' αυτά που σήμερα εμείς φαίνεται πως έχουμε απωλέσει. Αν μη τι άλλο κατόρθωσαν να φέρουν έστω και μια πρόσκαιρη ευημερία. Θα μου πείτε ότι αυτήν πληρώνουμε τώρα εμείς. Από τη μεριά μας όμως τι ακριβώς διεκδικήσαμε; Μας φόρτωσαν Μνημόνια, φόρους, μας βούλιαξαν στη μιζέρια κι εμείς ακόμα πιστεύουμε στο αγαθό των προθέσεων τους. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Κανείς δεν πρόκειται να μας επιβραβεύσει που είμασταν φρόνιμοι. Οι ανήσυχοι και όσοι αρνούνται να βουλιάξουν στη θαλπωρή του καναπέ είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν τις ανατροπές. Πρέπει όμως να καταλάβουμε όλοι μας ότι τα χαλασμένα φρούτα μέσα στη φρουτιέρα δεν είναι αυτοί...