Ύστατος φόρος τιμής στον αγαπητό συνάδελφο Περικλή Ζερβάνο

Γράφει ο δρ. Νικόλαος Τσ. Φρόνας τέως πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Ρόδου Η είδηση του θανάτου του Περικλή Ζερβάνου στις 2 Μαρτίου επιβεβαίωσε την τραγικότητα και τη ματαιότητα της ζωής. Ο Περικλής Ζερβάνος γεννήθηκε στην Κω το Νοέμβριο του 1920. Πατέρας του ήταν ο ιατρός Ιωάννης Ζερβάνος από τους πρώτους εκλεγμένους βουλευτές της Δωδεκανήσου μετά την ενσωμάτωση. Μητέρα του η Λουκία Θεοδωρίδου ελληνίδα, γεννημένη στο Βαλτσίκη της Βουλγαρίας, δασκάλα των Γαλλικών στην Κω η οποία σκοτώθηκε στο φονικό σεισμό του 1933. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο και στη συνέχεια το Ιπποκράτειο ημιγυμνάσιο στην Κω. Το 1935 - 1936 φοίτησε στην Ε’ τάξη του Βενετοκλείου Γυμνασίου Ρόδου όπου για να εισαχθεί στην Ε! τάξη έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις στην Ιταλική γλώσσα κατόπιν εντολής του μελανοχίτωνα φασίστα λοχαγού Fiore. Από το 1936 έως το 1937 φοίτησε στο Νικηφόρειο Γυμνάσιο Καλύμνου στην ΣΤ’ τάξη. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο μέχρι το 1943 ασχολήθηκε με τα κτήματα του πατέρα του στην Κω και με το ποδόσφαιρο. Το Δεκέμβριο του 1943 δύο μήνες μετά την κατάληψη της Κω από τους Γερμανούς κατέφυγε στη Μέση Ανατολή μέσω Τουρκίας, ποτισμένος από πατριωτικά αισθήματα με την ανοχή του ευπατρίδη πατέρα του που δεν τον εμπόδισε να φύγει. Έφθασε στη Γάζα της Παλαιστίνης μετά από 7 ημέρες καραντίνα στο Χαλέπι της Συρίας. Τον Ιανουάριο του 1944 εντάσσεται εθελοντής στον ΒΕΣΜΑ (Βασιλικός Ελληνικός Στρατός Μέσης Ανατολής). Μετά τη βασική εκπαίδευση στην Παλαιστίνη και την ορκωμοσία στο ΙΙ Λόχο Μεταφορών της ΙΙ Ταξιαρχίας στο Χαλντέ 14 χιλ. από την Βηρυτό στρατεύτηκε στο Λίβανο. Το Μάιο του 1944 δημιουργείται το κίνημα της Ι. Ταξιαρχίας με διάλυση της Ι και ΙΙ Ταξιαρχίας και δημιουργία της ΙΙΙ ΕΟΤ (ΙΙΙ Ελλην. Ορεινής Ταξιαρχίας), στην οποία εντάσσεται τον Ιούνιο του ιδίου έτους, οπότε και συμμετέχει στις ασκήσεις στους Κέδρους του Λιβάνου σε 2000 μέτρα υψόμετρο. Στις 6 Αυγούστου του 1944 ενταγμένος στην Ταξιαρχία Ρίμινι ΙΙΙ ΕΟΤ, αναχώρησε από το λιμάνι της Χάιφας με προορισμό τον Τάραντα της Ιταλίας και στη συνέχεια στο μέτωπο του πολέμου Κατόλικα - Ριτσόνε - Ρίμινι, σε αντικατάσταση Νεοζηλανδικής Ταξιαρχίας. Το Σεπτέμβριο του 1945 απολύθηκε με το βαθμό του Λοχία, οπότε και παρασημοφορήθηκε με το μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων και το Χρυσό Σταυρό του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου. Το ακαδημαϊκό έτος 1946 –1947 γράφτηκε ως πρωτοετής Φοιτητής Ιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το Μάρτιο του 1954 έλαβε το πτυχίο της Ιατρικής και στη συνέχεια την ειδικότητα της Οφθαλμολογίας στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου διετέλεσε επί διετία περίπου εσωτερικός βοηθός της Οφθαλμολογικής κλινικής. Το 1957 μεταγράφηκε στον Ιατρικό Σύλλογο Ρόδου από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών και διορίσθηκε Διευθυντής στην Οφθαλμολογική κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου (τότε Βασίλισσα Όλγα). Τα δύσκολα εκείνα χρόνια, μέσα από αντίξοες για την ειδικότητά του συνθήκες εργασίας, χωρίς βοηθητικό ιατρικό προσωπικό και με ελάχιστο ιατρικό εξοπλισμό, πολλές φορές αυτοσχεδιάζοντας ιατρικά εργαλεία, όπως ο ίδιος μου ανέφερε, προσέφερε επί 29 συνεχή χρόνια τις πολύτιμες ιατρικές του υπηρεσίες στο δωδεκανησιακό λαό, μοναδικός στην ειδικότητά του τουλάχιστον για 23 χρόνια. Παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 1986 από τη θέση του Δ/ντή της Οφθαλμολογικής Κλινικής, μη αποδεχόμενος το διορισμό του στο ΕΣΥ και για λόγους υγείας (χειρουργήθηκε στην καρδιά). Συνέχισε όμως το επάγγελμά του ως ιδιώτης Ιατρός μέχρι το 1992 οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Αγαπητός και αποδεκτός απ’ όλους τους συναδέλφους του, σεβάστηκε και τήρησε τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας. Ποτέ δεν απασχόλησε τα Πειθαρχικά Όργανα του Συλλόγου μας, αντίθετα έδειχνε ενδιαφέρον για το ήθος και την αξιοπρέπεια του Ιατρικού επαγγέλματος. Διετέλεσε επί τριετία εκλεγμένο μέλος του πειθαρχικού συμβουλίου. Παντρεύτηκε την κα. Ουρανία Μύρου του Ευάγγελου από την Κω, πτυχιούχο της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών την οποία απέτρεψε να ασκήσει το επάγγελμά της, προκειμένου να ασχοληθεί με την ανατροφή και επιμέλεια των δύο εξαιρετικών παιδιών τους, του Γιάννη αγαπητού συναδέλφου Ψυχίατρου και της Ευαγγελίας, Βιολόγου. Για την πολύχρονη εξαιρετική αντιστασιακή, κοινωνική και επιστημονική του προσφορά και δράση η Ελληνική Πολιτεία και διάφοροι φορείς της Δωδεκανήσου φρόντισαν έγκαιρα να τον τιμήσουν. Έτσι έλαβε: - Αναμνηστικό μετάλλιο εθνικής αντίστασης 1941 – 1945. - Αναμνηστικό μετάλλιο εκστρατείας 1941 – 1945-, Eλληνική Δημοκρατία 1986. - Μετάλλιο της πολεμικής Αρετής, από το σύνδεσμο εφέδρων αξιωματικών Νομού Δωδεκανήσου. - Χρυσό Μετάλλιο της πόλεως Κω. - Τίτλο τιμής Πατριώτη, Πνευματικός όμιλος Κω «Φιλιτάς» 1981. - Δίπλωμα ευγνωμοσύνης πολεμιστών, εκστρατευτικών Σωμάτων Μέσης Ανατολής - Ριμινιτών – Ιερολοχιτών 1998. - Τιμητική διάκριση από το Δήμο Κω «για την απελευθέρωση των Νησιών κατά την διάρκεια της ξένης κατοχής 1940 – 1945 και την ενσωμάτωσή τους με την Ελλάδα.» - Απονομή τιμητικού διπλώματος και πλακέτας από τον Ιατρικό Σύλλογο Ρόδου το 1993. Διετέλεσε ιδρυτικό μέλος της λέσχης Lions Ρόδου και είχε για ευχάριστη ενασχόλησή του το κυνήγι και το ποδόσφαιρο. Τον Περικλή Ζερβάνο είχα την τύχη και τη χαρά να πρωτογνωρίσω το 1984 ως αγροτικός ιατρός και στη συνέχεια ως εσωτερικός βοηθός της παθολογικής κλινικής του ΓΝΡ. Πάντα προσηνής και ευπροσήγορος, στη διάθεση κάθε εφημερεύοντα συναδέλφου έτοιμος να μας βοηθήσει στα επείγοντα οφθαλμολογικά περιστατικά. Τον θυμάμαι στη μικρή υποτυπώδη χειρουργική οφθαλμολογική αίθουσα, δίπλα από το γραφείο του, πάνω από την είσοδο των επειγόντων περιστατικών στο παλιό Νοσοκομείο, με τη βοήθεια μίας «εξειδικευμένης» νοσοκόμας να πραγματοποιεί τις επεμβάσεις του, φορτωμένος άγχος για την επιτυχή έκβασή τους, παράλληλα με τον εκνευρισμό για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αναγκάζονταν να εργασθεί. Τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια, οι σχέσεις μας έγιναν στενές λόγω των ήπιων προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε, αλλά κυρίως λόγω των συναντήσεών μας για να μου περιγράψει γεγονότα και καταστάσεις παλαιοτέρων χρόνων που αφορούσαν την Ιατρική οικογένεια της Ρόδου, στο πλαίσιο σχετικής έρευνας. Πολλές φορές κάνοντας την καθημερινή βόλτα του δεν παρέλειπε να με επισκέπτεται στο ιατρείο μου και να συζητάμε για διάφορα θέματα. Έτσι ανακάλυψα έναν ωραίο ευαίσθητο πατριώτη, λάτρη της Ρόδου, με επίμονο και αξιοπρεπή χαρακτήρα, ειλικρινή, εχθρό της επίδειξης. Συγκινητική υπήρξε και αξέχαστη θα παραμείνει στη μνήμη μου, η τελευταία συνάντηση των δύο μας στο σπίτι του, λίγες μέρες πριν το μοιραίο. Αγαπητέ σεβάσμιε συνάδελφε, ελπίζω ότι ο ήρεμος τρόπος που φτερούγισε η καρδιά και η ψυχή σου στις αγκάλες των αγαπημένων παιδιών σου, μαζί με την αγάπη όλων μας να είναι μια ανακούφιση στη θλίψη των οικείων σου. Πιστεύω ότι ταξίδεψες προς ένα τόπο αγγελικό μόνο για ενάρετους. Θα είσαι πάντα μαζί μας στη σκέψη μας και στο μουσείο της ιατρικής ιστορίας του τόπου μας.