Η αποθέωση της ανισότητας

ΕΞΑΓΟΡΑ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ:

Του Δημήτρη Ν. Πατσάκη Επανέρχομαι, με ιδιαίτερη θλίψη, σε ένα ζήτημα που άπτεται της περιβόητης «ισότητας» και «ισονομίας» των πολιτών της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων, υπό οποιαδήποτε σχέση απασχόλησης, έχει το δικαίωμα, εφόσον ο ασφαλιστικός του βίος υπολείπεται του ελάχιστου για την μερική ή πλήρη συνταξιοδότησή του, να εξαγοράσει ασφαλιστικό χρόνο για την θεμελίωση του δικαιώματός του. Πολίτες που για διάφορους λόγους στερήθηκαν, εκόντες-άκοντες, των εισφορών τους στα οικεία ασφαλιστικά ταμεία, απασχολήθηκαν με «μαύρα» ημερομίσθια ή για άλλους λόγους, με σχετικά δικαιολογητικά καταβάλλουν διάφορα ποσά εξαγοράς, υπολογιζόμενα με διαφορετικό τρόπο, αναλόγως του εργασιακού τους χώρου. Καταρχήν, στις διατάξεις της σχετικής νομοθεσίας, ορίζεται το γενικό ποσοστό της εξαγοράς, ανεξάρτητα από τις εκπτώσεις βάσει χρονολογίας υποβολής της αίτησης, ως ποσοστό των αποδοχών του χρόνου υποβολής της. Δηλαδή, εάν κάποιος με αποδοχές έστω 1.000 Ευρώ/μήνα σήμερα, επιθυμεί να εξαγοράσει π.χ. τον χρόνο σπουδών του, εάν δεν εργαζόταν ταυτοχρόνως (ασφαλισμένος), υποχρεώνεται στο 20% του παραπάνω ποσού για όσο χρόνο εξαγοράζει. Το ενδεχόμενο ο μισθός προ 20 ετών να ήταν έστω 500 Ευρώ, ουδόλως επηρεάζει το κόστος εξαγοράς. Σε αντίστοιχη περίπτωση, εάν πρόκειται για εργαζόμενο του –στενού ή ευρύτερου δημοσίου τομέα- το ποσό εξαγοράς ορίζεται ως 6,67% των –έστω- ίδιων αποδοχών. Με απλά μαθηματικά, δύο ασφαλισμένοι, της ίδιας ηλικίας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, «ίσοι» κατά τα άλλα, διαφέρουν κατά 200% ως προς το κόστος του ίδιου δικαιώματος. Ως προς το ύψος της σύνταξης, ο μεν πρώτος πολίτης θα υπολογίσει το ποσό της βάσει του μ.ό της καλύτερης 5ετίας των τελευταίων 10 ετών, ασχέτως π.χ. διαστημάτων ανεργίας, ενώ ο έτερος βάσει του τελευταίου μισθού του ,μέχρι πρότινος, ή της ίδιας 5ετίας, χωρίς να έχει καμμία επίπτωση. Οπωσδήποτε δεν περιμένω ,ως συνήθως, καμμία αντίδραση από τους θεσμικούς «προστάτες» της «εργατιάς».