Η πρώτη ρίζα της χριστιανικής αγάπης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Του Γεωργίου Χρ. Μπάρδου Θεολόγου «Καθώς θέλεις τα καλά δια τον εαυτόν σου, τοιουτοτρόπως θέλει αυτά και δια τους άλλους» Είπεν ο Κύριος: «Καθώς θέλετε να φέρονται σε σας οι άνθρωποι, όμοια και σεις να φέρεσθε σ’ αυτούς. Και αν αγαπάτε όσους σας αγαπούν, ποιά τότε έιναι η ανωτέρα και αξιόμισθος αρετή σας; Ουδεμία, διότι και οι αρματωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Και αν ευεργετείτε όσους σας ευεργετούν, ποιά τότε είναι η ανωτέρα και αξιόμισθος αρετή σας, ουδεμία, διότι και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάμνουν. ....Αλλά εσείς να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να αγαθοποιείτε και να δανείζετε και όταν ακόμη δεν ελπίζετε ότι θα πάρετε τα ίσα. Τότε θα είναι μέγας ο μισθός σας...». Η ρίζα της χριστιανικής αγάπης ριζοβολεί μέσα στη ψυχή κάθε ανθρώπου, όταν η θέλησή του παραδεχθεί τον σπόρο της ρίζας αυτής. Η ψυχή που αποτελεί το έδαφος στο οποίο σπείρεται ο σπόρος, είναι λογική και πνευματική και ελεύθερη, και ο σπόρος της αγάπης είναι λόγος και έχει το πνεύμα και το νόημά του και χρειάζεται κατανόησης και να γίνει δεκτός από την ελευθέρα θέλησή μας, για να ριζοβολίσει. Ο λόγος, που αποτελεί τον σπόρο της χριστιανικής αγάπης είναι: «Καθώς θέλεις τα καλά για τον εαυτόν σου, τοιουτοτρόπως θέλε αυτά και για τους άλλους». Αν τον κατανοούμε τον λόγο αυτόν, τότε έχουμε στη ψυχή μας την πρώτη ρίζα της χριστιανικής αγάπης, από την οποία βλαστάνει δένδρο και παράγονται καρπαί αρετών. Ας ψυχολογήσουμε λοιπόν στον εαυτόν μας για να δούμε, έχουμε την πρώτη ρίζα της αγάπης εμείς; Ας ερωτήσει καθένας μας την ψυχή του, ψυχή μου, δεν υπάρχει βέβαια αμφιβολία ότι θέλεις τα καλά για τον εαυτόν σου, αλλά τα θέλεις όμοια και δια τους άλλους; Μήπως, όταν βλέπεις ότι τα έχουν δεν χαίρεσει, αλλά λυπάσαι και τους φθονείς; Μήπως όταν βλέπεις ότι τα χάνουν, δεν λυπάσαι, αλλά χαίρεσαι;Μήπως όταν μπορείς να τους βοηθήσεις να τα κερδίσουν, δεν θέλεις να χορηγήσεις την βοήθειά σου; Αν όμως θέλεις το καλό και για τους άλλους τότε η ρίζα της αγάπης ερριζοβόλησε μέσα σου. Πρέπει όμως να αγαπάμε μόνο αυτούς που αγαπούν; πρέπει να αγαπάμε μόνο τους οικείους μας, τους φίλους, του δασκάλους μας, τους μαθητές μας, τους ευεργέτες μας κ.α.; Μα η αγάπη αυτή είναι φυσική. την έχουν και οι κακοί, την έχουν και τα θηρία. Η αγάπη αυτή δεν είναι απαινετή και άξια μισθών και βραβείων. Γι’ αυτό μας διδάσκει η σημερινή ευαγγελική περικοπή «Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπούσι». Αγαπάμε λοιπόν φυσικά αυτούς που μας αγαπούν, πρέπει όμως στην αγάπη μας να προχωρήσουμε και πιο πέρα, πρέπει να αγαπάμε και τους αδιάφορους προς εμάς και ακόμη και τους μισούντας εμάς, αλλά και τους εχθρούς μας, αυτό βέβαια είναι υπέρ το φυσικό και είναι αρετή προαιρετική και απαιτεί αγώνα «πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών». Αυτή την αγάπη ο Θεός επαινεί και βραβεύει. Οσοι εκτελούν την εντολή αυτή θα έχουν μισθό την υιοθεσία. Ο χριστιανός με το βάπτισμα έγινε μέλος της εκκλησίας και πήρε αρχικά το δικαίωμα της υιοθεσίας με την υιοθεσία είναι συνδεδεμένα και όλα τα αγαπά τα οποία οφείλουμε να διατηρήσουμε και αξιοποιήσει. Γιατί η υπερίσχυσή τους είναι νίκη και αυτοί που νικούν, έχουν κέρδη και μισθούς. Πόσο λοιπόν ορθοί και δίκαιοι και συμφέροντες και αγαθοί και τέλειοι είναι οι λόγοι του Σωτήρα όταν μας παραγγέλλει: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε, μηδέν απελπίζοντες». Οταν τηρούνται οι λόγοι αυτοί, διατηρείται η ειρήνη στις οικογένειες, στις ομάδες στις πόλεις, στις πολιτείες, στην εκκλησία και σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα.