Η Κρεμαστενή πεθερά

Γράφει ο Σπύρος Κατσούρης Ε, λοιπόν, όταν είσαι γεννημένος ηθοποιός, δεν χρειάζεται να σπουδάσεις την υποκριτική σε Σχολές Καλών Τεχνών. Αν τόχεις στο αίμα σου, στο γονίδιο σου, κι όλο το είναι σου πάλλεται από την αρχέγονη Ελληνική θεατρική υποκριτική, κάποια στιγμή-έστω και άθελά σου-θα το φανερώσεις. Η εσώτερη δύναμή σου θα σε σπρώξει να το επιδείξεις στο θεατρόφιλο κοινό. Κι ο ερασιτεχνικός θεατρικός θίασος του συλλόγου “Το Κάστρο” της Κρεμαστής, αυτό ακριβώς απέδειξε γιά δεύτερη φορά στο Ροδιακό κοινό. Το πρώτο έργο “Τα ραουνιάσματα” (Αρραβώνες) της Κρεμαστής, παίχθηκε με μεγάλη επιτυχία δυό φορές στο Πνευματικό Κέντρο Κρεμαστής. Και τώρα, “Η Κρεμαστενή πεθερά”, μετά την πρωτοπαρουσίασή της στον ίδιο χώρο, τόλμησε να κάνει την εμφάνισή της και στο Δημοτικό θέατρο Ρόδου την περασμένη Τρίτη 17-12-2013. Η κούραση της ημέρας και η χειμωνιάτικη βραδυά με προβλημάτισαν αν έπρεπε να πάω να τους δω. Ε, λοιπόν, άξιζε τον κόπο. Διότι μ' αποζημίωσαν με το παραπάνω! Και μόνο το άφθονο και τρανταχτό γέλιο που χάριζαν κάθε στιγμή στους θεατές, αρκούσε για να σου γεμίσει τις ψυχικές μπαταρίες με πνευματική ευφορία και ανάταση. Να σου διώξει όλες τις σκοτούρες της καθημερινότητας και της οικονομικής μιζέριας που περνάμε σαν λαός. Ο 12μελής θίασος ντυμένος με τις παραδοσιακές στολές της Κρεμαστής του περασμένου αιώνα (ανδρικές βράκες και πλουμιστά γυν. φορέματα) και χρησιμοποιώντας τέλεια το βαρύ γλωσσικό-Δωρικό-ιδίωμα του χωριού, σκόρπισε επί 2ωρο την χαρά και αγαλλίαση στο Ροδιακό κοινό. Η δε πεθερά (Μαρία Προδρομίδου, το γένος Παπαμάρκου), είναι κατά κοινήν ομολογίαν η γεννημένη καλλιτέχνις και η κορυφαία ηθοποιός του χωριού. Τέλεια υποκριτική του λόγου, των εκφράσεων, των κινήσεων, των χειρονομιών, των εναλλασσομένων συναισθημάτων, του πάθους και της ορμής. Η δυναμική προσωπικότητά της (κατά το έργο) κάνει τους πάντες γύρω της να την τρέμουν: Ο σύζυγός της (Στέλιος Κουδούνης), η νύφη της (Δήμητρα Συροπούλου), η αδ/φή της νύφης (Ανθούλα Συροπούλου), η συμπεθέρα της (Δανάη Λαού, το γένος Κλαδά) και η προξενήτρα, το Ροδί (Παρασκευή Κοντομανώλη, το γένος Καταξενού). Με τις δύο τελευταίες έρχεται άλλοτε σε μετωπική σύγκρουση κι άλλοτε σε επιδέξιους διπλωματικούς ελιγμούς. Στον μόνο που υποχωρεί η αυταρχική συμπεριφορά της , είναι ο κανακάρης γιός της και γαμβρός (Μιχάλης Λαός), ένεκα της παρουσίας του οποίου υποδύεται την καλή πεθερά π' αγαπά τη νύφη και το σόϊ της , ενώ όταν αυτός απουσιάζει γίνεται μέγαιρα, σκύλλα και χάρυβδη απέναντί τους. Καλόν υποκριτικό ρόλο έχουν και: Το Λενιώ, φίλη της νύφης και κουτσομπόλα του χωριού (Μαίρη Καλούδη), ο συμπέθερος το Γιαννί (Μιχάλης Λούπης), με το επιβλητικό παράστημά του και το παραδοσιακό αυταρχικό ύφος του “pater familias”, ο Γραμματικός του χωριού (Κώστας Τσαμπικάκης), ο μόνος που φορά Ευρωπαϊκά ρούχα και μιλά τα “εξευγενισμένα”Ελληνικά και η Αμερικάνα θεία Τζένη (Πηγή Στεργενάκη). ΄Αφθονο γέλιο χάρισε κι ο παππούς (Αντώνης Κλωνάρης, το γένος Γ. Λαού) με τα καμώματά του, την κουφαμάρα του, τους γεροντοέρωτες που του άναψε η Αμερικάνα θεία, και τα χοντρά περιπαίγματά του. Το έργο αναβίωσε πραγματικές καταστάσεις που έζησαν οι μάνες και μάμμες μας στα χέρια κακών πεθερών που εγίνοντο ακόμα χειρότερες αν επρόκειτο γιά μοναχογιό (όπως στην προκειμένη περίπτωση), που δεν εννοούσαν να τον αποχωρισθούν ακόμα και στα πρώτα χρόνια του γάμου του. Οι συγκρούσεις με τη νύφη και το σόι της ήσαν αναπόφευκτες και ομηρικές ... Την λύτρωση στο έργο έδωσε η έλευση του εγγονιού, ένεκα του οποίου η άγρια τίγρη(πεθερά) μετετράπη -ήδη από την εγκυμοσύνη της νύφης- σε άκακο αρνάκι και χαλί να το πατούν. Θερμά συγχαρητήρια στον θίασο και τους συντελεστές του, γιά τον πρόσθετο λόγο ότι βρήκαν το κουράγιο μέσα στην τόση θλίψη και κακομοιριά που ζει ο τόπος , να δουλέψουν σκληρά και να χαρίσουν τρανταχτό γέλιο, σε μικρούς και μεγάλους. Μόνη παραφωνία, η απουσία επωνύμων που συνήθως τρέχουν αλλού κι αλλού.