Ο ακούραστος βοσκός

Γράφει ο Γεώργιος Νικολής Τον συνάντησα στο βουνό κάτω από την Παναγία Τσαμπίκα την ψηλή, εκεί που έχει την στάνη του και που βρίσκεται εκεί κάθε μέρα επί εξήντα χρόνια. Ανέβηκε στα βουνά όταν ήταν 14 ετών και μέχρι σήμερα στα εβδομήντα πέντε του είναι ακόμα εκεί ακούραστος να βόσκει τα κατσίκια του. Το βλέμμα του σπινθηρίζει από ζωντάνια και το πρόσωπό του μετά από τόσα χρόνια στα βουνά είναι φανερά ηλιοκαμένο. Είναι από τους πραγματικούς αγωνιστές της φύσεως, της ζωής και του πρωτογενούς τομέα. Είχε πολλά να μας πει, για την περιοχή το πως έχει αλλάξει με τον ερχομό του τουρισμού, πως είναι η σημερινή κατάσταση στα βοσκοτόπια και φυσικά τα παράπονά του. Ανιψιός του αείμνηστου βουλευτή Δωδεκανήσου του Γιώργου Λαμπριανού, έχει γνώσεις περί πολιτικής και φοβερή μνήμη. Γνωρίζει τα πάντα για την περιοχή Κολυμπίων εκεί που έχει την στάνη του όπως και την κάθε πέτρα και θάμνο και φυσικά όλα τα ονόματα και μονοπάτια της περιοχής. Είναι ο Χαράλαμπος Λαμπριανός από τον Αρχάγγελο της Ρόδου, ο βοσκός που παρά την ηλικία του στα εβδομήντα πέντε χρόνια, σφύζει από υγεία και ζωή και κάθε μέρα περπατάει τουλάχιστον δεκαπέντε χιλιόμετρα, βοσκώντας τα κατσίκια του. ʼρχισε να μας διηγείται την ιστορία του ως βοσκός, αναπολώντας τα παλιά χρόνια και κοιτάζοντας προς το βουνό της Παναγίας Τσαμπίκας. «Ανέβηκα στα βουνά από την ηλικία των 14 ετών και τώρα που είμαι 75, ακόμα εδώ βρίσκομαι και εδώ θα είμαι όσο να με σηκώνουν τα πόδια μου. Το βουνό, τα ζώα μου και η φύση γενικά είναι η ζωή μου, χωρίς αυτά δεν μπορώ. Τα βοσκοτόπια εδώ γύρω μας στα Κολύμπια παλιά τα περισσότερα ήταν του δημοσίου και υπήρχαν και αρκετές εκτάσεις για βοσκή. Το Ελληνικό κράτος όμως μετά την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς, το 1948 αντί να δώσει εκτάσεις για βοσκή στους κτηνοτρόφους της περιοχής όπως έγινε στις άλλες περιοχές της Ελλάδος, που το κράτος έδωσε κτηνοτροφικό κλήρο στους κτηνοτρόφους για να βόσκουν τα ζώα τους, κάτι τέτοιο δεν έγινε στα Δωδεκάνησα, αντιθέτως το κράτος έδωσε τις εκτάσεις σε ακτήμονες οι οποίοι με την σειρά τους χρόνια μετά τις πούλησαν σε ιδιώτες. Τώρα και με την εξέλιξη στον τουρισμό στην περιοχή Κολυμπιων έχουν μειωθεί σημαντικά οι εκτάσεις του βοσκοτόπου εδώ στην περιοχή μας και έχει μείνει μόνο το 10% από τις εκτάσεις που υπήρχαν πριν για βοσκή, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να οδηγούμε τα ζώα μακρύτερα για να βοσκήσουν. Τα ζώα αυτά όπως είναι τα κατσίκια, είναι ελεύθερης βοσκής και δεν μπορείς να τα έχεις κλεισμένα σε μάντρα, πρέπει να βγουν έξω να βοσκήσουν, για αυτό και ονομάζονται ελεύθερης βοσκής και έχουν την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ζώα ελεύθερης βοσκής. Δυστυχώς εκτός από το πρόβλημα μείωσης των εκτάσεων ελεύθερης βοσκής, έχουμε και το πρόβλημα με τους δρόμους διότι πριν υπήρχαν ελάχιστοι δρόμοι στα χωράφια, τώρα γέμισε δρόμους παντού και τα ζώα είναι εγκλωβισμένα και σε συνδυασμό με την λίγη έκταση βοσκής που έχει απομείνει εδώ στην περιοχή δεν είναι αρκετά για να συντηρηθούν. Στο πρόβλημα αυτό συγκαταλέγεται και το θέμα νερού αφού πριν είχαμε αρκετό νερό που κατέβαινε με τα αυλάκια από τις Επτά Πηγές, τα τελευταία χρόνια όμως έχει σταματήσει και αυτό και αναγκαζόμαστε να κουβαλούμε νερό σε δοχεία για να ποτίζουμε τα ζώα μας. Οι ζωοτροφές είναι ακριβές και η τιμή του κρέατος πολύ χαμηλή σε σύγκριση με την Ιταλία και Γερμανία που το κιλό το φρέσκο κρέας εκεί πουλιέται από τον κτηνοτρόφο μέχρι και 15-20 ευρώ ενώ εμείς το πολύ να το πουλήσουμε 5-6 ευρώ για αυτό μας δίνουν και τις επιδοτήσεις, για να καλυφτεί το κενό αυτό, όμως οι επιδοτήσεις δεν φτάνουν και δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά ειδικά όταν υπάρχουν τα εισαγόμενα κρέατα και οι ζωοτροφές έχουν ακριβύνει. Ο πρωτογενής τομέας της κτηνοτροφίας όπως είμαστε εμείς με τα ζώα, για να ανταπεξέλθει στις σημερινές ανάγκες του με την μείωση των βοσκότοπων και την αύξηση της τιμής των ζωοτροφών, πρέπει να στηριχτεί περισσότερο από το κράτος, δυστυχώς η στήριξη που έχουμε είναι ελάχιστη και αγωνίζομαι καθημερινώς με νύχια και δόντια για να μπορέσω να συντηρήσω τα ζώα μου. Ένα μεγάλο μέρος των κτηνοτρόφων/βοσκών στο νησί μας δεν κατάφερε να τα βγάλει πέρα και αρκετοί εγκατέλειψαν τα κατσίκια τους στην φύση και είναι αυτά που ως επί το πλείστον γυρίζουν στα βουνά και κατεβαίνουν και στους δρόμους ανεξέλεγκτα. Τα δικά μου τα ζώα είναι υπό έλεγχο στο που θα πάνε να βοσκήσουν αφού είμαστε μαζί με τα ζώα μας από το πρωί μέχρι το βράδυ . Κουραζόμαστε αρκετά κάθε μέρα όμως η ζωή στο βουνό είναι και πλυντήριο εγκεφάλου, διότι εδώ ξεχνάς τα βάσανα της καθημερινότητας. Για μένα το βουνό είναι το πανεπιστήμιο της ζωής και το καθημερινό φαγητό μου εδώ κοντά στα κατσίκια μου είναι, λίγο ψωμί, μερικές ελιές και κρεμμύδι και δυο ποτηράκια ούζο και όλα μου τα χρόνια γιατρός δεν ξέρω τι θα πει, αφού ο γιατρός μου είναι το βουνό, τα κατσίκια μου και γενικά η φύση».