Του
Κ. Σκανδαλίδη
Επειδή δεν θα μπορέσω να είμαι παρών στην εξόδιο ακολουθία, νοιώθω την ανάγκη να πω δυο λόγια για τον αγαπητό μου εξάδελφο Μιχάλη Παναγιώτου που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, ύστερα από πολύμηνη άνιση αλλά αξιοπρεπή μάχη με την αρρώστια.
Πρώτα ξαδέρφια οι πατεράδες μας, βρεθήκαμε από τα παιδικά μας χρόνια στη φιλόξενη Ρόδο για τον άρτο τον επιούσιο, όπου και δημιουργήσαμε τις οικογένειές μας.
Ο Μιχάλης, πέρα από τη δουλειά του, ως διοικητικός υπάλληλος της ΔΕΥΑΡ, όπου υπηρέτησε ακόμη και από τη θέση του προέδρου της Επιχείρησης, αλλά και ως πρόεδρος των εργαζομένων, αφοσιώθηκε στο ποδόσφαιρο, στο οποίο και έδωσε όχι μόνο τις γνώσεις και το ταλέντο του, αλλά και τον εαυτό του τον ίδιο θα μπορoύσαμε να λέγαμε.
Βρεθήκαμε στα ίδια μετερίζια αλλά και σε διαφορετικά, υπηρετώντας τα κοινά συμφέροντα της πόλης της Ρόδου. Στο Δημοτικό Συμβούλιο υπήρξε μαχητικός, δημιουργικός και πολλές φορές υπερασπίσθηκε τις απόψεις του ανυποχώρητα για το καλό της πόλης αυτής που μας φιλοξενεί.
Ανήσυχος από τη φύση του ο Χαλιός -έτσι τον φωνάζαμε στα παιδικά μας χρόνια στην Καρδάμαινα- διεκδικούσε από τις δημοτικές αρχές συνεχώς για λογαριασμό ανήμπορων συμπατριωτών μας, όπως για αρρώστιες, οικονομικές δυσκολίες και άλλα κοινωνικά προβλήματα.
Στο γραφείο μου ήταν τακτικός επισκέπτης, όχι μόνον ως συγγενής, αλλά κυρίως για την επίλυση κοινωνικών θεμάτων που είχαν να κάνουν με τη φτωχολογιά της πόλης μας. Και είχε τον τρόπο πάντα να σε πείθει.
Τον θυμάμαι, όταν για πρώτη φορά το 1989 έθεσε υποψηφιότητα ως βουλευτής στα Δωδεκάνησα ο Κώστας Σκανδαλίδης, μπορώ να πω ότι ως συγγενής πήρε την υπόθεση στις πλάτες του. Κυριολεκτικά ο Μιχάλης άνοιξε όλες τις πόρτες της Ρόδου στον υποψήφιο, για να ζητήσει την ψήφο τους για λογαριασμό του Κώστα. Έδωσε τη μάχη του σταυρού, όπως εκείνος ήξερε καλά να την δίνει.
Η Υβόνη, μια καλή σύζυγος και συμπαραστάτης στους αγώνες του Μιχάλη, στάθηκε και ως φύλακας άγγελος στην τελευταία του μάχη με την αρρώστια. Σε κείνην και τα παιδιά τους ευχόμαστε καλό κουράγιο και να τον θυμόμαστε όλοι ως έναν μαχητή της ζωής, που έδινε τον εαυτό του για λογαριασμό των αναξιοπαθών και ανήμπορων συμπολιτών μας.
Γειά σου Χαλιέ, καλό σου ταξίδι ξαδερφάκι. [10.3.14]