Οι προεκτάσεις του άδειου ψυγείου

Του Μιχάλη Παπαμιχαήλ από το flust.gr Ο σεβασμός της πλειοψηφίας προς την μειοψηφία και τα αιτήματά της, ως ακρογωνιαίος λίθος της φιλελεύθερης δημοκρατίας, μου θυμίζει ένα μπουκάλι με ληγμένο γάλα που κρατούσα κάποτε για μήνες στο ψυγείο… για «ντεκόρ»! Έστεκε γυαλιστερό και χρωματιστό, αλλά δεν το άγγιζα ποτέ. Δεν ήμουν καν εγώ αυτός που τελικά το πέταξε στα σκουπίδια. Ήταν μια ψυχή αθώα και ανυποψίαστη, μια ψυχή που θεωρούσε δεδομένα τα αυτονόητα… Οποία αφέλεια! Αυτή η ψυχή μου θυμίζει τώρα την υποταγή της μειοψηφίας στην εξουσία, ως βούληση της πλειοψηφίας. Δεν έπρεπε απλά να το αντικαταστήσει, αφού «την πάτησε». Έπρεπε να το σπάσει στο κεφάλι μου. Αποφάσισα ότι η υψηλή συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες δεν είναι πανάκεια. Αποφάσισα ότι, πλέον, η βλακεία του συμπολίτη μου τον καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνο για την ψυχική μου ισορροπία και την επιβίωσή μου. Γι’ αυτό νιώθω πρόθυμος να περάσω την δοκιμασία μιας άναρχης κοινωνίας, έως ότου τελικά επικρατήσει κάποιος(!) κοινός νους και κάποια(!) τάξη που θα προϋποθέτουν ότι όλοι ανεξαιρέτως γνωρίζουμε -για παράδειγμα- πως ο Παναγιώτης Μπαλτάκος έχασε την θέση του για τον ίδιο λόγο που την πήρε! Αντί να χαριεντίζομαι με το ενδεχόμενο τριών καλπών -μια διαδικασία ιδιαίτερα βαρετή, εκτός από γελοία- και το αιματοβαμμένο καινούριο «βιβλίο» της Ελλάδας που έγραψε ο Στουρνάρας, θα μπορούσα να πάρω τις υποθέσεις μου στα χέρια μου. Αν τελικά η πλειοψηφία δεν μπορεί να αντιληφθεί την πολυπλοκότητα των υφιστάμενων δομών και την απόλυτη δύναμή τους πάνω στην καθημερινότητά της, τότε δεν έχω καμία απολύτως αντίρρηση να επέλθει το «κοινωνικό ολοκαύτωμα» που διαβλέπει ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος εμφανίζεται στην Die Zeit σαν να ξέρει καλύτερα από τη Μέρκελ τι είναι καλύτερο για την Γερμανία. Θεωρώ ότι ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα θα αποκαθιστούσε για το ανθρώπινο είδος την ισχύ της θεωρίας του Δαρβίνου, καθώς -σημειωτέον- αυτή δεν διαπραγματεύεται την εξέλιξη των ατόμων, αλλά την εξέλιξη πληθυσμών. Αντί να σφάζομαι στην ποδιά της Ευρώπης, θα άναβα ένα μακρύ φυτίλι και θα πήγαινα κάπου ψηλά για να απολαύσω το «μπουμ», ή το «κραχ». Θα έπαυα κάθε πληρωμή προς το ευρύτατο δημόσιο. Αν χρειαστώ γιατρό, θα διαπραγματευτώ εγώ την αμοιβή του με τον ίδιο. Θα κάνω το ίδιο με τον δάσκαλο, όπως ήδη κάνω με όλους τους άλλους. Και αν χρειαστώ ασφάλεια και προστασία από απελπισμένους επιτήδειους ή από την ίδια την Αστυνομία, θα προπονούμαι στον ελεύθερο χρόνο μου για να γίνω Τζον Ράμπο, ή Τσακ Νόρρις. Έτσι θα έπρεπε να συμπεριφέρονται οι πολίτες, όταν οι αντιπρόσωποι έχουν το Σύνταγμα για «ντεκόρ».