Ανεργία η μάστιγα της απαρχής του 21ου αιώνα

Αρθρο του
Αργυρού Αργυρού του Νικολάου

Ανεργία ένα από τα σοβαρότερα αλλά και ιδιαίτερης σημασίας αδιέξοδα που αντιμετωπίζει τόσο σε ελληνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο η αγορά, είναι η συνεχής αύξηση της ανεργίας που πραγματικά μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες για την οικονομική, αλλά και την κοινωνική σταθερότητα.

Ενα δραματικό φαινόμενο ακραίων πλέον διαστάσεων όπου αντανακλά όσο σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής ένωσις με πρωταγωνίστριες εντός εισαγωγικών Ελλάδα και Ισπανία αλλά και παγκοσμίως όπου αγγίζει πλέον το ενάμιση περίπου δισεκατομμύριο ανέργους.

Οπως προανέφερα η Ελλάδα μαζί με την Ισπανία, αποτελούν ένα νέο ρεκόρ δεδομένων με επακόλουθο σχεδόν τις περισσότερες υπαγόμενες χώρες στην Ευρωπαϊκή Ενωση Ιταλία, Πορτογαλία κ.λπ. απορρίποντας και αυτό το ρεκόρ της Ελλάδας της μεγάλης ανεργίας της δεκαετίας 1960-1970 όπου η μετανάστευση υπήρχε αθρόα προς αναζήτηση εργασιακής επιβίωσης.

Προσωπική μου άποψη, ίσως και γενικότερη, η ανεργία σήμερα που βιώνει η χώρα μας αποτελεί το θλιβερότερο γεγονός στην ιστορία της αυξανόμενης περίπου σε οκτώ έτη κατά αριθμητική πρόοδο σε ποσοστό περίπου 27% και πληθυσμιακά υπερπηδώντας το ενάμιση εκατομμύριο και οδεύοντας ολοταχώς προς τα δύο περίπου εκατομμύρια επακόλουθο δε της όλης κατάστασης η μη λήψη κάποιων μέτρων τουλάχιστον για τη στασιμότητά της. Θλιβερό δε γεγονός η νεότητα της Ελλάδας να μεταναστεύει σήμερα με άριστες αξιώσεις επιστημονικής κατάρτισης όπου η ανεργία των νέων ηλικίας 18-25 περίπου αγγίζει το 67%!

Πολλοί παράγοντες μπορούν να επιδράσουν σήμερα στην άνοδο της ανεργίας θα έλεγα όπως η μείωση της απασχόλησης στη γεωργία λόγω της εκμηχάνησης των καλλιεργειών όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς.

Επίσης των γυναικών η είσοδος προς αναζήηση εργασίας λόγω των μεγάλων οικογενειακών αναγκών έχοντας και αυτές δικαίωμα εργασιακής απασχόλησης. Επίσης άλλη αιτία είναι η πρόσφατη και αθρόα είσοδος οικονομικών μεταναστών στην Ελλάδα. Χωρίς αυτό να θεωρηθεί ρατσιστικό όταν υπάρχει η πλήρης νομιμότητα τους καθ’ όσον και Ελληνες εργαζόμενοι στην δεκαετία 1960-1970 μετανάστευσαν σε διάφορες χώρες προς αναζήτηση εργασίας όπως και τώρα λόγω της μεγάλης ανόδου.

Φυσικά σε όλα αυτά οι παράγοντες που επέβαλλαν αυτόν την κατάσταση είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής (Καπιταλιστικής) Ένωσις όπως πρέπει να αποκλείεται με τις περικοπές συντάξεων και ημερομισθίων, με τη συνεχή και αδιάκοπη απόλυση των εργαζομένων, εθελούσιες εξόδους σε επιχειρήσεις και οργανισμούς, μειώσεις εργασιακής απασχόλησης προς όφελος του κεφαλαίου, με ένα ανηλεές κτύπημα του εργασιακού χώρου, πλήρη θα έλεγα και ολοκληρωτική ανατροπή εργασιακών σχέσεων με νέα δεδομένα, βασικός μισθός των 586 ευρώ και με νέα και συνεχή άνοδο των κερδών των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων όπως και οι ίδιοι ομολόγησαν με ικανοποίηση, καρατόμηση των δήθεν μεγάλων μισθών με αποτέλεσμα όπως προανέφερα μισθούς πείνας, περιορισμό των θέσεων και φυσικό επόμενο διόγκωση της ανεργίας.

Φυσικά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, η επίτευξη των στόχων επραγματοποιήθηκε, το κεφάλαιο ευρίσκεται σε συνεχή και ανοδική τάση, η εργατική τάξη ηττήθηκε κατά κράτος, αποδεχούμενο τους όρους της Ευρωπαϊκής (Καπιταλιστικής) Ένωσης ήττα του 97% της εργατικής τάξις έναντι περίπου 3% της καπιταλιστικής σαρώνοντας τα πάντα και συνεχίζοντας απρόσκοπτα και αμείλικτα τις συνεχείς περικοπές μισθών και συντάξεων χωρίς περιορισμούς. Κατακτήσεις της εργατικής τάξης που με αγώνες και θυσίες είχαν κατακτήσει τα εργασιακά τους δικαιώματα έγιναν συντρίμμια.

Αποτέλεσμα μια διχασμένη Ευρώπη των πλουσίων του βορρά και των φτωχών ανατολής και νότου με μισθούς άκρως διαφοροποιημένους. Παράδειγμα Λουξεμβούργο 1921 ευρώ και κατώτερος Βουλγαρία μισθός 174 ευρώ. Ελλάδα 586 ευρώ. Σε ότι αφορά τιμή εργατώρας Λουξεμβούργο 11,10 ευρώ η ώρα εργασίας, Βουλγαρία 0,95 ευρώ η ώρα και Ελλάδα 2,85 ευρώ η ώρα. Γερμανία εργατώρα 8,50 ευρώ και μισθός 1.400 ευρώ, Ρουμανία μισθός 205 ευρώ και εργατώρα 1,06 ευρώ!!!
Ως επισφράγισμα δε της επιστολής μου θα έλεγα ότι
η συνολική καταγραφή των παραμέτρων των αιτιών που οδηγούν καθημερινά όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού στον εφιάλτη της ανεργίας κρίνεται απαραίτητη και αναγκαία, ώστε οι κυβερνήσεις των κρατών που πλήττονται από το φαινόμενο να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά και με γενναία οικονομική πολιτική τα νέα δεδομένα στον τομέα της εργασίας.