Μαγειρική “δι’ αρχαρίους” (ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ, ΑΠΟ-ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ “ΟΙ ΑΛΛΟΙ”)

Γράφει ο
Δημήτρης Ν. Πατσάκης

Το «ασφαλιστικό» πρόβλημα δεν αποτελεί αποκλειστικότητα μόνον για την χώρα μας. Ένα πλήθος παραγόντων έχει στην κυριολεξία δυναμιτίσει τις βεβαιότητες που χαρακτήριζαν ένα τμήμα του «κοινωνικού» κράτους, όπως τουλάχιστον το γνώρισαν οι προηγούμενες γενεές, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Η γήρανση του πληθυσμού, αποτέλεσμα των εφαρμογών της Ιατρικής και της Φαρμακευτικής έρευνας, καινοτομίας και πρόληψης, σε συνδυασμό με την μείωση της γονιμότητας της παραγωγικής ηλικίας και της εισόδου όλο και περισσοτέρων γυναικών στην αγορά εργασίας, οι αλλαγές στα πρότυπα και τα μεγέθη της «σύγχρονης» οικογένειας, ήταν μερικές μόνον από τις συνολικές αιτίες.

Παράλληλα, το ανερχόμενο κόστος των φαρμακευτικών θεραπειών και των διαγνωστικών απεικονιστικών μεθόδων που απευθύνονται στο σύνολο του πληθυσμού, επί πλέον του διογκούμενου ποσοστού των υπερηλίκων, δηλ. άνω των 65 ετών, που δεν συνεισφέρουν αρκετά, λόγω εξόδου από την εργασία, επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο το πρόβλημα.

Το ζήτημα δεν απασχολεί με την ίδια βαρύτητα όλες τις χώρες και τις οικονομίες τους. Οι αποκλίσεις π.χ. της άμεσης & έμμεσης φορολογίας, ως ποσοστό του Α.Ε.Π, μιλώντας τουλάχιστον για την Δυτική Ευρώπη, είναι ένα στοιχείο που δεν έχει σχολιασθεί αρκετά.
Συχνότατα,συγκρίνονται μεγέθη και καταστάσεις που απέχουν της αληθείας, κάθε φορά όπως «συμφέρει» τους σχολιαστές, κήνσορες και «ειδικούς».

Είναι παράλογο να γίνεται λόγος π.χ. για το «σκανδιναβικό» πρότυπο, αμελώντας να αναφέρουμε τις φορολογικές επιβαρύνσεις του πληθυσμού ή τις προβλέψεις που υφίστανται ως «μαξιλάρια» (π.χ.Νορβηγία). Ανάλογα, οι συνήθως αυστηροί επικριτές της δυσμενούς τρέχουσας συγκυρίας, ανήκοντες κατά κανόνα σε ισχυρά lobbies που στηρίζονται σε εφευρετικούς και ταυτόχρονα προκλητικούς «κοινωνικούς» πόρους, περιορίζουν την κριτική τους σε ό,τι αφορά τους μισθωτούς.

Υπενθυμίζουμε πως οι τελευταίοι συνεισφέρουν σταθερά ποσοστό του εισοδήματος από εξηρτημένη απασχόληση, μέχρις ενός συγκεκριμένου ύψους, εφ΄όρου εργασιακού βίου.Αντίθετα, οι π.χ. δικηγόροι, ιατροί, μηχανικοί, συμβολαιογράφοι κ.ά. καταβάλλουν ως ίδια εισφορά, μικρό μόνο μέρος των –δηλούμενων- εισοδημάτων τους και αυτό με κριτήριο την επαγγελματική τους «ηλικία».

Ποσοστά της τάξης έως και 90% στο σύνολο των εσόδων των οικείων ασφαλιστικών φορέων, απο «κοινωνικούς» πόρους, προσαυξήσεις τιμών προϊόντων και υπηρεσιών, διάφορα «-σημα» και ποικίλες «γκανιότες» σε βάρος του λοιπού κοινωνικού συνόλου των φορολογουμένων, στο πρόσφατο παρελθόν, έχουν «διαγραφεί» από την μνήμη των «κατηγόρων».

Αυτό που κατά την προσωπική μας γνώμη είναι άδικο και χρήζει αντιμετώπισης, αφορά στην διακοπή της ασφαλιστικής κάλυψης περίθαλψης, τόσο των άμεσων όσο και των έμμεσων ασφαλισμένων, σε περίπτωση διακοπής καταβολής ασφαλίστρων.
Ένας π.χ. μισθωτός που κατέβαλε αδιάκοπα επί 20-25 ή και 30 έτη τις ασφαλιστικές του εισφορές (μαζί με τον ευσυνείδητο εργοδότη του), συνεχίζει να καλύπτεται μόλις για όσο χρονικό διάστημα ορίζει ο «νόμος».

Στην καλύτερη περίπτωση, για 12-15 μήνες.Από εκεί και πέρα, βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με την Δ.Ο.Υ, εάν χρειασθεί να νοσηλευθεί και δηλώσει αδυναμία καταβολής των δαπανών νοσηλείας.Το ίδιο ισχύει και για τον ελεύθερο επαγγελματία που επιλέγει να μην καταβάλει εισφορές, μολονότι συνεχίζει, την άσκηση του επαγγέλματός του.

Στις παραπάνω περιπτώσεις, η μεν πρώτη αφορά «ανασφάλιστο»,ενω η δεύτερη «απο-ασφαλισμένο» κατ’επιλογήν ή αδυναμία.

Το σημαντικότερο ίσως ζήτημα που δεν έχει απασχολήσει όσο σοβαρά και υπεύθυνα θα έπρεπε, αφορά στους μη δηλωθέντες εργαζομένους που αναγκάζονται να απασχολούνται, υπό την απειλή της διακοπής, σε χιλιάδες «ξύπνιων» και «δημιουργικών» επιχειρηματιών (λέμε τώρα.....) χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται σοβαρά για την τύχη τους. Εκτός της απώλειας εσόδων για την Κοινωνική Ασφάλιση (ακόμη ανα-διανεμητικού τύπου,ας μην το ξεχνάμε) η «άγνοια» σχετίζεται με τον «αυτισμό» που διέπει το σύνολο της κοινωνίας.

Κατά τα άλλα, οι «συνήθεις ύποπτοι» και συλλήβδην «κατηγορούμενοι» συνεχίζουν να είναι ο «καπιταλισμός», ο «νεο-φιλελευθερισμός», η «troika» και οι «μερκελιστές», οι δυνάμεις «κατοχής» και οι «ντόπιοι συνεργάτες» τους, οι Εβραίοι, η λέσχη «Bilderberg» κ.τ.λ. Το ότι το «Κοινωνικό» κράτος και τα όσα επικαλούνται ως «δίκαια του εργάτη», αφορούν ακριβώς τις κοινωνίες όπου οι κατηγορούμενοι ασκουν εξουσία, είναι, προφανώς, «λεπτομέρειες».......
Έχω το θράσος να πιστεύω πως, η αρχή μιας καλής «ομελέτας», είναι το σπάσιμο των «αυγών»...........