Οδός Καμείρου, οδός... ονείρων!

Γράφει ο
Κώστας Λαμπριανός

Θέλω, πού και πού, να αισιοδοξώ για την πορεία, το μέλλον, αυτού του τόπου – εξόχως προικισμένου από τη φύση – και των ανθρώπων του, αλλά η σκληρή πραγματικότητα, κάθε φορά, με προσγειώνει ανώμαλα.

Χρόνια τώρα, από τα πιο απλά καθημερινά θέματα μέχρι τα μεγάλα και σύνθετα, και από τον τρόπο που αυτά αντιμετωπίζονται από την εκάστοτε τοπική εξουσία, επιβεβαιώνεται με θλίψη, πως ετούτος ο ευλογημένος τόπος είχε την ατυχία να κυβερνιέται από φαύλες, ανίκανες εξουσίες.

Δεκαετίες ολάκερες, μικρά και μεγάλα έργα που θα μπορούσαν να δώσουν μιαν άλλη πνοή, μιαν άλλη αναπτυξιακή προοπτική στον τόπο και, συνακόλουθα, περισσότερες ευκαιρίες δημιουργικής δραστηριότητας στους πολίτες του, καρκινοβατούν, υπό το αδιάφορο βλέμμα των ταγών του.

Ξέρω. κάποιοι θα σπεύσουν να πουν πως μεμψιμοιρώ και πως υπερβάλλω, ίσως.

Ιδέτε, όμως, γύρω σας και μετράτε χαμένα χρόνια.

Πάνε 50 χρόνια από τότε –Άνοιξη του 1964 – που θεμελιώθηκε το λιμάνι της Ακαντιάς και ίσως χρειαστεί άλλος μισός αιώνας για να γίνει πραγματικά σύγχρονο λιμάνι.

Πάνε 33 χρόνια από τότε που για πρώτη φορά συζητήθηκε η δημιουργία μαρίνας στη Ρόδο – όταν Γραμματέας του ΕΟΤ ήταν ο Νίκος Σκουλάς (καλοκαίρι του 1982) για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να γνωρίζουν οι νεότεροι – και ακόμα να λειτουργήσει.

Πάνε κοντά 30 χρόνια που ξεκίνησε η κατασκευή του Φράγματος Γαδουρά και ακόμα να φτάσει το νεράκι του στη διψασμένη πόλη.

Αφού, φυσικά, ξοδεύτηκαν δισεκατομμύρια δραχμούλες και εκατομμύρια ευρώ.

Πάνε 43 χρόνια από τότε που άρχισε το Γκολφ Αφάντου και ακόμα παραμένει στοιχειωμένο, ως άλλο γιοφύρι της Άρτας.

Πάνε 67 χρόνια από την Ενσωμάτωση και δεν αξιώθηκε αυτός ο λαός να δει μια νέα γέφυρα στην Κρεμαστή μέχρι που στοίχειωσε με τον πνιγμό τριών ανθρώπων.

Πάνε κοντά 20 χρόνια που ξεκίνησε, σε δύο φάσεις, το έργο της διαπλάτυνσης της εθνικής οδού Ρόδου - Λίνδου μέχρι τα Κολύμπια.

Και πάνε 8 χρόνια τώρα, από τότε που ξεκίνησε η δεύτερη φάση Φαληράκι – Κολύμπια, και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, παρά τις θυσίες στον Μολώχ της ασφάλτου δεκάδων νεκρών και σοβαρά τραυματισμένων.

Δρόμος ποτισμένος με αίμα, αλλά για την ανίκανη τοπική εξουσία είναι, προφανώς, ασήμαντη …λεπτομέρεια οι “παράπλευρες απώλειες”.

Θα πει, ίσως, κάποιος ότι πρόκειται για μεγαλόπνοα έργα τα οποία, συνήθως, καθυστερούν.

Να καθυστερήσουν δύο, τρία, πέντε χρόνια, αλλά μισόν αιώνα;

Και για να γελάσουν ή να κλάψουν τα …παρδαλά κατσίκια ετούτου του τόπου θα αναφερθώ σ’ ένα μικρό, πολύ μικρό αναλογικά έργο, ευχαριστώντας τους φίλους της περιοχής που μου το υπενθύμισαν.

Πρόκειται για την …οδό ονείρων, όπως κατάντησε η οδός Καμείρου, του κλεινού άστεως Ρόδου.

Πάνε 41 χρόνια από το σχέδιο Δοξιάδη που πρόβλεπε τη διάνοιξη της οδού, από το Αραπάκι μέχρι το Μήδια.

Κάπου 15 χρόνια χρειάστηκαν για να γίνει ένα τμήμα, αφού, στο μεταξύ, τα σπίτια, πολλές φορές τον χειμώνα, βούλιαζαν στα λασπόνερα και τα ακάθαρτα της περιοχής.

Άλλα τόσα χρόνια έκανε η Αρχαιολογία για να δώσει το “οκέι” της διάνοιξης.

Για κακή τύχη όμως των απογοητευμένων, πικραμένων και αγανακτισμένων κατοίκων, κάπου εκεί στο μέσον της πολυπόθητης οδού βρέθηκαν δύο σπιτάκια, τα οποία, κατά πως λένε οι ίδιοι, είναι και αυθαίρετα.

Αυτό ήταν… Δεκαπέντε χρόνια τώρα σέρνεται, στις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου, η υπόθεση της αποζημίωσης των ιδιοκτητών τους για την κατεδάφισή τους.

Στα σαράντα χρόνια που δημοσιογραφώ δεν είδα μια τόσο μικρή υπόθεση να σέρνεται επί τέσσερις δεκαετίες, υπόθεση που διεκδικεί όσκαρ ανευθυνότητας εκ μέρους των τοπικών αρχών.

Σ’ αυτά τα χρόνια από τη Ρόδο παρήλασαν επτά δήμαρχοι και εννέα νομάρχες, αιρετοί και μη, αλλά η «οδός ονείρων» δεν έχει ανοίξει, σύμβολο αδιαφορίας και φαυλότητας ανίκανων και άπονων εξουσιών.

Αηδιασμένοι, από τον συνεχιζόμενον εμπαιγμό, οι κάτοικοι της περιοχής απέστειλαν στον δήμαρχο Φώτη Χατζηδιάκο επιστολή διαμαρτυρίας πριν από πέντε μήνες περίπου, ιστορώντας τα βάσανά τους, αλλά και την απαξίωση των περιουσιών τους, την υποβάθμιση της δικής τους ζωής και των παιδιών τους.

Οφείλω εδώ να επισημάνω, για να είμαι δίκαιος, ότι η νέα δημοτική αρχή είναι φρέσκια ακόμα και, συνεπώς, δεν βαρύνεται με τις αμαρτίες των προκατόχων.

Είναι χρέος της όμως να δώσει, εδώ και τώρα, τέλος στην αγωνία των κατοίκων της περιοχής που, μεταξύ τους λένε ότι πίσω από την αδιαφορία των δημοτικών αρχών κρύβονται συμφέροντα που δεν επιθυμούν τη διάνοιξη της οδού, γιατί έτσι βολεύει, μολονότι η οδός Καμείρου θα συμβάλει στην κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση της οδού Μιχαήλ Πετρίδη, θα δώσει ευκαιρίες επιχειρηματικών δραστηριοτήτων με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σε καιρούς χαλεπούς, για την απασχόληση.

Και τέλος θα καταστήσει αξιοπρεπή τη ζωή των κατοίκων της που μέχρι τώρα δεν έχουν τη δυνατότητα σύνδεσης με τα δίκτυα ακαθάρτων και ομβρίων αφού ο κεντρικός συλλεκτήριος αγωγός προβλέπεται να γίνει στην οδό Καμείρου.

Η ντροπή 40 χρόνων!