Η φτωχοποίηση της Ευρώπης και ανθρώπινα δικαιώματα

Παρακολουθώντας τα τεκτενόμενα του Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι και η όλη εξέλιξη (οικονομική) που συντελείται στο σύνολο της Ευρωζώνης θα έλεγα ότι η σύγχρονη σημερινή Ευρώπη διέρχεται μία εποχή ας μου επιτραπεί η έκφραση ηθικής ύφεσης ατομοκεντρισμού και “αυτισμού”.

Η δήθεν ορθολογική πολιτική εφαρμογή της Ευρωζώνης με επιδίωξη, ισότητα, ισονομία συμπεριφοράς έναντι των μελών είναι όντως το ζητούμενο αλλά ο περιορισμός και η σκληρή ανάρμοστη συμπεριφορά εκούσια θα έλεγα σε ένα λαό ο οποίος μαστίζεται μελλοντικά, ίσως προιωνήσει την αυτοδιάλυσή της.

Η λειτουργικότητα της Ευρωζώνης καλό θα είναι να εναρμονίζεται στα όρια του επιεικούς όταν κάποιες χώρες εξελίσσονται στα όρια της φτωχοποίησης, άμεσα ενεργοποιείται η καταστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που όντας σωστά ελέγχθηκε και ειπώθηκε από τον κ. Τσίπρα με την εξής φράση:

“Η Δημοκρατία ούτε απειλείται, ούτε εκβιάζεται” εναρμονιζόμενος στην όλη κατάσταση οικονομική που βιώνει η χώρα διότι όντως η Δημοκρατία εκλαμβανόμενη προασπίζει την ελευθερία της έκφρασης, η οποία αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες αξίες στην ανθρώπινη ζωή. Στην Δημοκρατία ο άνθρωπος πλέον υπολογίζεται σαν αξία ενώ την ουσία της επιβεβαιώνουν τα ιδανικά της αλληλεγγύης και του σεβασμού.

Δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα να προασπίσει τον εαυτόν του, την ιδιότητά του. Ίσως το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι απέχει μακράν του όρου ανθρωπισμός διότι είναι αρχαίος Ελληνικά όρος που τον παραδίδει ο Διογένης ο Λαέρτιος στον βίο του φιλοσόφου Αριστίππου του Κυρηναίου. Η λέξη αυτή παγκοσμίως θεωρείται διεγραμμένη. “Η ανθρωπιά δεν είναι επάγγελμα, δεν είναι όργανο αυτοπροβολής και επιτυχίας, είναι απάρνηση. Πρέπει πολλά ν’ αρνηθείς για να κερδίσεις τα ουσιωδέστερα (ανθρώπινα).

Αλλά δεν είναι και παθητική κατάσταση, ολοκληρωτικά αντίθετα αποτελεί μορφή αδιάκοπης ενέργειας! Ανθρωπισμός είναι η αίσθηση της ανθρώπινης “αξιοπρέπειας” και δύναμης της ευθύνης για την καλλιέργεια και τη διατήρησή της “και την κατάσταση της ακεραιότητας και της ολοκληρωμένης ανθρώπινης ζωής αξιοπρεπούς” όπως σωστά είχε διατυπώσει ο κύριος Τσίπρας.

Η φοβία πλέον και η ανασφάλεια αρκετού πληθυσμού της Ευρωζώνης ευρίσκεται σε έξαρση με τις έννοιες της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης να ακολουθούν μια άτακτη υποχώρηση. Έχει πλέον διαπιστωθεί ότι η διεθνοποίηση της οικονομίας η μεταφορά των βιομηχανιών σε ζώνες χαμηλού κόστους και φυσικά η τεχνολογική επανάσταση είναι οι βασικοί παράγοντες που οδηγούν κατευθείαν στην ανεργία και στην αύξηση, της φτώχειας η οποία πλέον σαν φαινόμενο αποσυνδέει την οικονομική ανάπτυξη από την “Κοινωνική ευαισθησία.

Η Ευρωζώνη είναι σε μία πλήρη αποσύνθεση όρων όπως: ανεργία, φτώχεια, παιδεία, πολύτεκνη οικογένεια, ανάπηροι, θύματα πολέμου, πάσχοντες από ανίατα νοσήματα, μέριμνα για την υγεία, άστεγους, δικαίωμα απεργίας κ.λπ. υπεράνω όλων όπως διετύπωσε σωστά ο κύριος Τσίπρας όλα τα δικαιώματα του ατόμου είναι “ο σεβασμός της αξίας, η αξιοπρέπεια του ανθρώπου”.

Σήμερα στο κατώφλι του 21ου αιώνα η κατάσταση στην “γηραιά” ήπειρό μας είναι τραγική και απαράδεκτη, θλιβερή και ανησυχητική, ένας στους έξι ευρωπαίους πολίτες είναι φτωχός. Είκοσι εκατομμύρια περίπου ανέργων στην Ευρώπη, η αδυναμία αύξησης των θέσεων εργασίας δημιουργούν αντίκοσμο, έναν κόσμο περιθωριακό στον οποίο οι στερήσεις και η απελπισία γεννούν και υποθάλπουν την βία. Έτσι δημιουργείται και εξελίσσεται μια κοινωνία χωρίς δημοκρατικά ερείσματα στην οποία οι καλοί φτωχοί μεταβάλλονται σε κακούς βιοπαλαιστές.

Όσο θα αυξάνεται ο μέσος πλούτος των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης ολοένα και πιο πολλές “ομάδες” θα αποβάλλονται από την παραγωγή με αποτέλεσμα να διευρύνεται συνεχώς το χάσμα ανάμεσα στους κατέχοντες και μη κατέχοντες, εργαζόμενοι και άνεργοι να ζουν σε έναν κόσμο που τον χαρακτηρίζουν ανέχεια, η μιζέρια και η εξαθλίωση.

Πενήντα πέντε εκατομμύρια φτωχών ευρωπαίων περίπου περιμένει φως στο τούνελ, η συνεχιζόμενη διολίσθηση ομάδων πληθυσμών στην φτώχεια και μάλιστα κατά πρωτόγνωρο τρόπο, η επιδείνωση της ανισότητας μεταξύ βορρά και νότου, επεκτείνεται στο εσωτερικό ακόμη και των πλέον ανεπτυχμένων χωρών, αυτόν τον κίνδυνο ας εξαλείψουν εκείνοι που κινούν τα νήματα του κοινωνικού γίγνεσθαι στην Ευρώπη πριν είναι αργά, σε ότι αφορά την χώρα μας βάσει της έκθεσης της επιτροπής ελέγχου προϋπολογισμού της ελληνικής βουλής, 6,3 εκατομμύρια Ελλήνων αγγίζουν τα όρια της φτώχειας.

Τα 3,8 εκατομμύρια είναι υπό απειλή και τα 2,5 εκατομμύρια είναι ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας ως επεξήγηση δε του ορίου φτώχειας είναι τα 432 ευρώ ανά άτομο, και 908 ευρώ επίσης μηνιαίο εισόδημα για 4 άτομα οικογένεια. Είμαστε ως χώρα 28η στην Ευρωπαϊκή Ενωση στον κίνδυνο φτώχειας. Είμαστε άξιοι “θαυμασμού ταπείνωσις” η πλουσιώτερη χώρα ίσως στον κόσμο να ευρίσκεται στην δίνη της ολικής καταστροφής. Ας αναλογισθούμε καλά τί θα μπορούσαμε να έχουμε και δεν έχουμε.

Του Αργυρού Αργυρού του Νικολάου