Διακομματική συνεννόηση και όχι κοκορομαχίες

Rodiaki NewsRoom

Οι πρώτες δημοσκοπήσεις, όσο επισφαλή και αν είναι τα «ευρήματά» τους λόγω αυγουστιάτικης ραστώνης, δίνουν ορισμένα στοιχεία που δεν μπορούν να παραβλέψουν οι πολιτικοί μας αρχηγοί και κυρίως. αυτοί των δύο πρώτων σε δύναμη κομμάτων. Και τούτο γιατί τα ευρήματα αυτά τους υποδεικνύουν τα κρίσιμης σημασίας σφάλματα που κάνουν.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι το κεντρικό πολιτικό του σύνθημα είναι εκτός πραγματικότητας. Η «αυτοδυναμία» που λέει ότι επιδιώκει, πέραν του ότι είναι εκλογικά ανέφικτος στόχος, είναι πρωτίστως πολιτικά αλυσιτελής. Γιατί τα προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από καμία μονοκομματική, αυτοδύναμη κυβέρνηση και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ. που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να αφομοιώσει ως κόμμα ό, τι αποφασίζει ως κυβέρνηση. Κακώς λοιπόν εμμένει ο κ. Τσίπρας στην «αυτοδυναμία».

Ένα δεύτερο σφάλμα που κάνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο προεκλογικός- και για εκλογικούς λόγους- «αποκλεισμός συνεργασιών». Αυτό είναι ακόμη χειρότερο σφάλμα γιατί αποκλείει την κυβερνητική συνεργασία με όσους εκφράζουν, όπως λέει, το «παλιό κατεστημένο», εξειδικεύοντας: Νέα Δημοκρατία, «Ποτάμι» και ΠΑΣΟΚ. Πρέπει όμως, αν δεν συνεργαστεί με αυτούς, να πει ο κ. Τσίπρας με ποιους θα κάνει κυβέρνηση, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτο κόμμα.

Με τον κ. Καμένο είναι μάλλον αμφίβολο, γιατί και χωρίς τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων οι ΑΝΕΛΛ παραπαίουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Θα πρέπει επομένως να έλθει σε συνεννόηση ο κ. Τσίπρας με τον «ανερχόμενο» κ. Λεβέντη και την «αναστηθείσα» ΔΗΜΑΡ ή μήπως, ακόμη χειρότερα, θα πρέπει εκτός αυτών να συμπράξει και ο κ. Λαφαζάνης και η «ανεξάρτητη συνεργαζόμενη» κ. Κωνσταντοπούλου; Γιατί και αυτό ελέχθη μέσα στην «κομματική απορία» του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή ενδέχεται να «ξανασυναντηθούν τα βήματά» τους.

Και πρέπει να συμπράξουν αναγκαστικά όλοι αυτοί, κατά τη λογική των θέσεων Τσίπρα, καθώς και σε περίπτωση νίκης του, όπως ακριβώς δεν μπορεί να περιμένει «αυτοδυναμία», έτσι ακριβώς είναι απίθανο να συγκεντρώσει τους 149 βουλευτές, που είχε τον περασμένο Ιανουάριο.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Μεϊμαράκης.

Βεβαίως, μόλις κηρύχθηκε η προεκλογική περίοδος, ο πρόεδρος της ΝΔ εγκατέλειψε τη μάταιη εμμονή του να αναζητεί λύση με τις «διερευνητικές εντολές» και πορεύεται πολύ καλύτερα. Έδωσε, για παράδειγμα, με το «διάγγελμά» του, το μόνο σωστό πλαίσιο κομματικής και διακομματικής δράσης. Το τρίπτυχο που έθεσε, «πολιτική σταθερότητα»- συναινέσεις/συνεργασίες»- «κατάρτιση νέου Εθνικού Προγράμματος Μεγάλων Αλλαγών» είναι αυτό που πράγματι χρειάζεται η χώρα. Και αυτό, μόνο από μια κυβέρνηση συνεργασίας μπορεί να διασφαλιστεί.

Ενώ όμως ο κ. Μεϊμαράκης έδωσε αυτό το περίγραμμα, αφενός μεν δεν εγκατέλειψε τις υποτιμητικές και περιπαικτικές εκφράσεις του για τον κ. Τσίπρα και αφετέρου κατέληξε, στο ίδιο διάγγελμά του, προτείνοντας δύο τηλεοπτικές συζητήσεις με τον αντίπαλό του, ο οποίος αμέσως πλειοδότησε, όχι βέβαια για το «τρίπτυχο», αλλά για τις συζητήσεις, αποδεχόμενος «και τρεις και τέσσερις».

Είναι επομένως συνολικά αντιφατική η «θέση Μεϊμαράκη» γιατί: Πρώτον, οι υποτιμητικές κατά του Τσίπρα εκφράσεις και λειτουργούν αποτρεπτικά της επιζητούμενης συνεννόησης κατά την προεκλογική περίοδο, και θα εκθέσουν και τους δύο μετεκλογικά, αν τελικά- και πιθανότατα - υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να συνεργαστούν. Και δεύτερον, το τρίπτυχο που πρότεινε, αυτό που έχει ανάγκη η χώρα και η διαχρονικά χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, δεν μπορεί να συζητηθεί σε τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις που καταλήγουν σε «κοκορομαχίες».

Η πρόταση του κ. Μεϊμαράκη- και ιδίως το «Πρόγραμμα Αλλαγών»- πρέπει να συζητηθεί σε κομματικό επίπεδο. Πρέπει δε να συζητηθεί τώρα, προεκλογικά, και όχι μόνο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αλλά με τη συμμετοχή και των λοιπών κομμάτων που συνέπραξαν στην ψήφιση της συμφωνίας του νέου μνημονίου. Το οποίο, όσο και αν θέλει να παραβλέπει τώρα προεκλογικά ο κ. Τσίπρας, δίνει το σαφές και περιοριστικό πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής για τα επόμενα τρία χρόνια.

Αυτός ο διακομματικός διάλογος, ενόψει των πραγματικών προβλημάτων της χώρας, θα έπρεπε να συνιστά τον υπεύθυνο προεκλογικό λόγο των «ευρωπαϊκών κομμάτων», ώστε από αυτόν να προκύψει σταθερή μετεκλογική κυβέρνηση και πορεία. Πρέπει δε να τονιστεί ότι εκείνος που αρνείται τον διάλογο αυτόν είναι ο κ. Τσίπρας. Και επειδή παραμένει προσκολλημένος σε ξεπερασμένες λογικές και νοοτροπίες αυτοδυναμίας και πολιτικής επιβολής, αυτοτοποθετείται εκείνος στο «παλιό κατεστημένο».

Τέλος, δεν πρέπει να λησμονεί ότι οι πολιτικές δυνάμεις που σήμερα υποτιμητικά κατατάσσει στο «παλιό κατεστημένο» είναι εκείνες που απέτρεψαν τον περασμένο μόλις μήνα και να καταβαραθρωθεί η χώρα, αλλά και να καταγραφεί ο ίδιος- κατά τα λεγόμενά του- στην πολιτική μας ιστορία ως ο «πρωθυπουργός της καταστροφής». Και αυτό, τη στιγμή που οι εκπροσωπούντες υποτίθεται το «νέο» σύντροφοί του «κατέτρωγαν το συκώτι» του, όπως είπε.

Εμείς ως επιμύθιο, θα συνιστούσαμε την αποφυγή εκφράσεων που παραπέμπουν στον Προμηθέα και για τον λόγο ότι αν ο Τιτάν είχε την προνοητικότητα και την αποφασιστικότητα που επέδειξε ο κ. Τσίπρας στην επιλογή των κορυφαίων συνεργατών του και την αντιμετώπισή τους, ο Άνθρωπος δεν θα είχε ακόμη γνωρίσει το πυρ.

Του Ανδρέα Χ. Ζούλα στο ΑΠΕ-ΜΠΕ
Αρχισυντάκτης στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων την περίοδο 1981 – 2001