Οι "κολασμένοι της Γης" και τα "Μελίσσια" της Ρόδου

Rodiaki NewsRoom

Της Τζίνας Δαβιλά
από το iporta.gr

Αν λες ότι υπάρχει έλλειμμα ανθρωπιάς και προσφοράς, έλα να σε πάω μια βόλτα κάπου. Δώσε μου το χέρι, κλείσε τα μάτια όπως τότε που παίζαμε τυφλόμυγα, και εμπιστεύσου με. Θα σε πάω εκεί που όσο σκληρός κι αν είσαι, θα νιώσεις τα μάτια σου να υγραίνονται. Όπως κάνουν του Ντίνου Μαντικού, του προέδρου των CBR Δωδεκανήσου: «Τρέχουν πολύ γρήγορα τα δάκρυα απ’τα μάτια μου πια». Όταν ζεις από τόσο κοντά τη δυστυχία και τον παρ’όλιγο πνιγμό ανθρώπων ξεχνάς και ΕΝΦΙΑ και δόσεις και τα δικά σου προβλήματα.

Ο Ντίνος είναι πανταχού παρών. Σε φωτιές, σε ναυάγια, σε καθαρισμούς... Τριάντα και πλέον χρόνια εθελοντισμού. Κάτι θα ξέρει...
Δεν είναι μόνο οι 400 περίπου μετανάστες και πρόσφυγες που συγκεντρώθηκαν στα παλιά σφαγεία Ρόδου, χώρο προσωρινής φιλοξενίας ανθρώπων που είναι γεμάτος από κρεβάτια, στρώματα, κουβέρτες, παιχνίδια ακόμα –ακόμα σε κάποια σημεία είναι κρεμασμένη και μια κουρτίνα με τον Μίκυ.

Είναι η ανιδιοτελής προσφορά εκείνων, που εργάζονται σαν τα μελίσσια: ασταμάτητα, ακούραστα, αγόγγυστα.
Εθελοντές, δημοτικοί σύμβουλοι, Ασφάλεια και Λιμενικοί. Όπως ο Ιωάννης Αργυρίου, ο Διοικητής Περιφερειακής Διοίκησης Λιμενικού Σώματος Δωδεκανήσου, που στη δεύτερη καραβιά προσφύγων που έφτασε τη Ρόδο στις 2 Νοεμβρίου (μέσα σε 15 ώρες 400 περίπου άνθρωποι έφτασαν ζωντανοί στην στεριά), έβγαλε το παντελόνι του και βούτηξε στη θάλασσα για να βοηθήσει στη σωτηρία των 200 ανθρώπων.

Γιατί αυτοί οι ναυαγοί δεν ξέρουν μπάνιο, είναι πανικόβλητοι και ένας λάθος χειρισμός του ενός είναι μοιραίος για πολλούς. Φωτογραφίες από το συμβάν της 2ης του Νοέμβρη 2015 μας παραχώρησε ένα άλλο, σεμνό μελίσσι: ο Σταύρος Φλαμπουριάρης (πώς αλλάζει το ανάστημα του ανθρώπου μ’ένα τόσο δα γραμματάκι, ένα γιώτα!).

Ξενοδόχοι, ιδιώτες, ιδιοκτήτες super market, ο Δήμος Ρόδου, το Λιμενικό Σώμα και η ΕΛ.ΑΣ, εξασφαλίζουν την πλήρη διατροφή των μεταναστών. Έλληνες εθελοντές και ομάδα αμερικανών εθελοντών που ζουν στη Ρόδο τακτοποιούν στο χώρο των παλιών σφαγείων τον ρουχισμό που έχει προσφερθεί.

Βοηθούν στη διανομή του φαγητού, εξυπηρετούν τις εγκύους και τους ηλικιωμένους, βοηθούν τους γιατρούς που εξετάζουν τους πρόσφυγες. Ο παλιός Δήμαρχος Ρόδου Σάββας Καραγιάννης επισκέπτεται τα παλιά σφαγεία αμέτρητες ώρες. «Οι Κολασμένοι της γης». Έτσι τους αποκαλεί.

Αυτοί, λοιπόν, οι κολασμένοι ελέγχονται από την Ασφάλεια και το Λιμενικό, βγαίνουν τα χαρτιά τους και επιβιβάζονται στο πλοίο της γραμμής για την Αθήνα και από κεί, έχουν προορισμό την Ευρώπη. Η διαδικασία ελέγχου διαρκεί το πολύ 48 ώρες. Κάποιοι ζητούν να ταξιδέψουν με αεροπλάνο. Χρήματα έχουν. Δεν είναι ζητιάνοι, είναι διωγμένοι. Το περιστατικό που μου περιέγραψαν επιβεβαιώνει το παραπάνω και γεννά το μοιραίο «γιατί;».

Σύριος γιατρός ταξίδεψε μέχρι την Τουρκία με την οικογένειά του οδικώς, έφτασε η στιγμή της επιβίβασης στη βάρκα του διακινητή και πούλησε το αυτοκίνητό του, μάρκας Mercedes αξίας και 120.000 ευρώ προς 300 ευρώ. Έτσι κι αλλιώς του ήταν άχρηστο.

Ποιος θέλει το Αιγαίο να επιβεβαιώνει τον μύθο του Αιγαία; Μια θάλασσα που χρωστά το όνομά της στο πένθος του βασιλιά και τον οικειοθελή πνιγμό του να ακολουθεί την μοίρα του ονόματός της: θάλασσα για πνιγμένους.

Λύσεις για το μεταναστευτικό υπάρχουν. Απλώς η ανθρώπινη βλακεία είναι απειρότερη του σύμπαντος και η αισχροκέρδεια κάποιων πολιτικών και κάποιων πολιτών ένα γαϊτανάκι παντός καιρού και χώρου. Ευτυχώς που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι. Στην Ελλάδα. Που συνειδητοποιούν ότι το μέγιστο προσόν είναι να αποζητάς τη χρησιμότητά σου στους συνανθρώπους σου. Πετώντας παντελόνια, αξιώματα, πτυχία, χρήματα. Αξία έχει το αποτύπωμα. Έστω και αν δεν το βλέπουν όλοι. Τα πιο σημαντικά γράφονται από τους εργάτες της ανθρωπιάς και της προσφοράς.

Και μη φανταστείς ότι αυτό είναι εύκολο. Θέλει ψυχή, πόνο, τσαγανό. Είναι η γιγαντιαία διαφορά της ενεργητικής από την παθητική ευαισθησία.
Αν με εννοείς τι εννοώ…