Πενήντα χρόνια η Ρόδος παλεύει με τα ίδια προβλήματα

Μιχάλης Μαστής

Μια αποκαλυπτική έρευνα που θα προβληματίσει όλους μας

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.» Για περισσότερα από 50 χρόνια, η Ρόδος μας και η τοπική μας κοινωνία ταλανίζεται από τα ίδια και πανομοιότυπα σχεδόν ζητήματα – προβλήματα.

Οι ίδιες ανησυχίες; Η κακοδαιμονία μας; Η αναποτελεσματικότητα και η ανικανότητά μας να δώσουμε οριστικές λύσεις στα θέματα που νωρίς είχαμε διαπιστώσει ότι ζημιώνουν το τόπο μας;

Όπως και να έχει το όλο ζήτημα, η έρευνα στα αρχεία της ΡΟΔΙΑΚΗΣ από το 1965 έως και το 1970, επιβεβαίωσε αυτό που όλοι υποψιαζόμαστε κατά καιρούς: Ότι δηλαδή, ο τόπος μας βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος με τα ίδια και τα ίδια προβλήματα και προβληματισμούς:

- Με την επιμήκυνση της τουριστικής σεζόν.

- Με τα τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα που «θερίζουν» από τότε κόσμο.

- Με την εγκατάλειψη στο έλεος του... καιρού των ιστορικών κτιρίων του τόπου μας.

- Με την αισχροκέρδεια που από τότε έκανε την... εμφάνισή της σε είδη πρώτης ανάγκης

- Με τις ελλείψεις στα σχολεία μας, κατά την έναρξη του σχολικού έτους.

- Με την ανησυχία και την δυσχέρεια εξεύρεσης χώρου και διαχείρισης των σκουπιδιών μας.

-Με τις διαφωνίες και τους τσακωμούς στις τάξεις του κυνηγετικού Συλλόγου.

- Με την ανησυχία των παραγωγικών τάξεων για τον υπερεπαγγελματισμό που καταγράφονταν από το 1970 (κλάδος ιδιοκτητών ταξί) και

- Με την έλλειψη έργων υποδομής, σε ολόκληρο το νησί (δρόμοι, λακκούβες, έλλειψη γεφυριών κλπ)

Τα πρωτοσέλιδα που ξεχωρίσαμε μέσα από την συγκεκριμένη πενταετία, είναι ενδεικτικά:

Από τον Ιούνιο του 1973, οι ταξιτζήδες της Ρόδου ζητούσαν να σταματήσουν οι μαζικές χορηγήσεις αδειών ταξί και να δίνονται με μέτρο και ανάλογα την αύξηση των επισκεπτών. Στο υπόμνημα, αναφέρονταν αναλυτικά, οι συνέπειες της κρίσης, την οποία σήμερα βιώνει για τα καλά και αυτός ο κλάδος.

Ούτε και για την διαχείριση των σκουπιδιών μας μπορέσαμε να βρούμε λύση 43 χρόνια μετά σε τούτο το νησί. Οι κίνδυνοι εξακολουθούν να υπάρχουν, μαζί με τις διαφωνίες, τις διενέξεις και τις εντάσεις που κατά καιρούς καταγράφονται.

55 χρόνια μετά, δεν καταφέραμε ακόμα, ούτε ως τόπος ούτε ως χώρα να ξεκινήσουν να λειτουργούν τα σχολεία μας, χωρίς να υπάρχουν ελλείψεις και προβλήματα.

Πόσο πιο επίκαιρο και σήμερα το θέμα που γράφτηκε από τον αείμνηστο Παράσχο Παρασό, τον Αύγουστο του 1968. Από τότε μέχρι σήμερα στα υπουργεία έχουν αλλάξει δεκάδες πολιτικοί και υπηρεσιακοί προϊστάμενοι, οι περισσότεροι από τους οποίους, δεν αντιλαμβάνονται ούτε στο ελάχιστο την αναγκαιότητα αυτή.

Οι εντάσεις μεταξύ των μελών του κυνηγετικού συλλόγου και των διοικήσεων, φαίνεται ότι κρατούσαν από τότε (Σεπτέμβριος 1973) για τα καλά. Μέχρι τις μέρες, μας συνεχίζονται με… αμείωτη ένταση.

43 χρόνια μετά, πόσο επίκαιρο είναι άραγε το συγκεκριμένο ρεπορτάζ; Αναφέρεται στην αναγκαιότητα δημιουργίας γεφυριών που θα προφυλάξουν τους διερχόμενους από τις βροχές και τις πλημμύρες. Σήμερα, μπορεί να μην έχουμε φτιάξει ακόμα τα γεφύρια που χρειαζόμαστε, έχουμε ολοκληρώσει όμως τις… μελέτες! Αμέ! Κι ελπίζουμε στο τέλος του… αιώνα, να τα έχουμε ολοκληρώσει..!

Από το 1965 αναζητούμε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό για να στελεχώσουν τα ιατρεία των νησιών και των χωριών μας…! Η νησιωτική χώρα ήταν πάντα το παραπαίδι των πρωτευουσιάνικων λογικών. Ακόμα και μέχρι τις μέρες μας.

Τελειωμό δεν έχει! Από το 1970 «ανακαινίζεται» η Ρόδου – Λίνδου μας! 46 χρόνια έργα και… ημέρες.

Σήμερα, οι λακκούβες – παγίδες, έχουν εξαπλωθεί πλέον παντού. Και δεν αποτελούν κίνδυνο μόνο για τα μοτοποδήλατα.

Αναλογικά με τα οχήματα που κυκλοφορούν στη Ρόδο την δεκαετία του ’70, τα ατυχήματα και τα δυστυχήματα θέριζαν και τότε. Πρώτη αιτία αυτών, για την εποχή, το αλκοόλ και η υπερβολική ταχύτητα.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Η μόνη διαφορά ίσως, ότι τότε γίνονταν έλεγχοι τιμών από το κράτος και συλλαμβάνονταν (ενίοτε) οι αισχροκερδούντες.