Γιατί τόσα «ξεσπάσματα»;;;

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η ψυχολόγος Μαρία Καρίκη

Καθώς παρατηρούμε τον εαυτό μας να ξεσπάει, αντιλαμβανόμαστε ότι ίσως κάποιες φορές αντιδρούμε υπερβολικά και χωρίς απαραίτητα κάποιο σοβαρό λόγο. Αναρωτιόμαστε τι μπορεί να μας φέρνει σε αυτή τη θέση και χάνουμε τόσο εύκολα την ψυχραιμία μας. Γιατί εκείνη τη στιγμή δεν μπορούμε να συγκρατηθούμε όσο θα θέλαμε; Τι είναι άραγε αυτό που πυροδοτεί τη δική μας ακραία συμπεριφορά;

Τα «ξεσπάσματα» που συνήθως έχουμε μπορεί να οφείλονται σε πάρα πολλές διαφορετικές παραμέτρους: ίσως είναι συσσωρευμένο άγχος, απογοήτευση, θυμός, πίεση ή και κούραση. Το πρώτο βήμα φυσικά θα ήταν να διερευνηθεί αν υπάρχει κάποιος οργανικός παράγοντας που «δικαιολογεί» την αυξημένη εκρηκτικότητά μας.

Αν ωστόσο αποκλειστεί μια πιθανή βιοχημική εξήγηση, οφείλουμε να αναρωτηθούμε «τι πραγματικά μας φταίει». Είναι κάτι που φοβόμαστε να παραδεχτούμε και να αντιμετωπίσουμε; Είναι κάποιος τομέας της ζωής μας που μας «φορτίζει» αρνητικά με αποτέλεσμα να μεταθέτουμε την κακή μας διάθεση κάπου αλλού;

Συνήθως οι απαντήσεις που γυρεύουμε έχουν να κάνουν κυρίως με τον εαυτό μας… Θυμώνουμε με τις λάθος προτεραιότητες που έχουμε θέσει, με το χρόνο που σπαταλάμε γύρω από εκκρεμότητες, με όλα όσα έχουμε επιθυμήσει και παραμελήσει. Θυμώνουμε που από τη ζωή μας λείπει η ποιότητα της χαράς και της απόλαυσης. Όλα γίνονται στα γρήγορα, όλα τρέχουν και εμείς από πίσω τρέχουμε να προλάβουμε. Σαν να έχουμε ξεχάσει να ζούμε τις στιγμές μας σε βάθος. Και αυτό πονάει…

Μόλις το συνειδητοποιήσεις όλο αυτό που γίνεται και στήνεται ερήμην σου εις βάρος σου, θέλεις να το σταματήσεις. Μετά, όμως, ανακαλύπτεις ότι δεν σε αφήνουν το άγχος, οι έγνοιες, οι σκέψεις και οι ενοχές σου να απεμπλακείς από όλο αυτό που αποτελεί «το σύγχρονο τρόπο ζωής» σου. Αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς να διαφοροποιηθείς. Είναι γιατί δειλιάζεις ή γιατί όλο αυτό το «σύστημα» έχει γίνει μέρος της προσωπικότητας σου, με αποτέλεσμα να μην μπορείς πια να σκεφτείς αλλιώς;

Παράλληλα με όλα αυτά τα προσωπικά σου διλήμματα και αδιέξοδα έχεις να αντιμετωπίσεις τόσες πολλές υποχρεώσεις και εκκρεμότητες που πραγματικά αισθάνεσαι ότι «καίγεσαι». Ενώ μέσα σου θα ήθελες να τα αλλάξεις όλα αυτά, ωστόσο αισθάνεσαι ότι δεν έχεις αντοχές, δεν έχεις δυνάμεις. Μόνο άμυνες, υπεκφυγές, δικαιολογίες και έναν θυμό που ψάχνει απεγνωσμένα οποιαδήποτε ευκαιρία ή αφορμή για να ξεσπάσει.

Έναν θυμό που αν είχε φωνή θα μας κατηγορούσε για όλα όσα υποβάλλουμε τον εαυτό μας… Έναν θυμό που επειδή δεν μπορεί να στραφεί εναντίον μας και να μας αφυπνίσει, στρέφεται προς οποιαδήποτε κατεύθυνση αποπροσανατολίζοντάς μας…

Είναι τόσα πολλά στο κεφάλι μας. Τόσες οι αγωνίες… Ψάχνεις από κάπου να πιαστείς για να αντέξεις, για να σταθείς όρθιος με αξιοπρέπεια. Την ίδια εκείνη στιγμή συνειδητοποιείς ότι άλλοι προσπαθούν επίσης να πιαστούν από εσένα. Πιστεύουν σε σένα, περιμένουν από εσένα. Δεν θες να τους απογοητεύσεις. Αντέχεις. Πρέπει να αντέξεις. Πρέπει να τους δείξεις τον καλύτερο σου εαυτό.

Πιέζεσαι, αλλά πιστεύεις ότι αξίζει, γιατί είναι για καλό σκοπό. Πείθεις τελικά τον εαυτό σου ανακαλύπτοντας διάφορα κίνητρα ότι αντέχεις. Παραβλέπεις τη φθορά, την κούραση, τη ρουτίνα, τα καταπιεσμένα «θέλω», τα όνειρα σου που με έναν «ενοχλητικό» τρόπο σου υπενθυμίζουν την υπόστασή τους…

Βάζεις πάνω από όλα έναν «ορθολογικό» στόχο. Κάτι που θα πρέπει να δικαιολογεί όλα όσα «υποφέρεις» από τον σύγχρονο, τοξικό τρόπο ζωής σου. Έτσι νομίζεις ότι θα βρεις την ισορροπία και την ηρεμία σου. Κάνεις το «λογικό». Είσαι «σωστός». Ίσως, όμως ο ψυχισμός σου να έχει άλλη άποψη. Δεν του αρέσει που τον φιμώνεις.

Δεν του αρέσει που τον καταπιέζεις. Και προπάντων, δεν του αρέσει που δεν αναστοχάζεσαι, που δεν έχεις επικοινωνία με το «μέσα» σου. Το «ξέσπασμα» υπό αυτή την έννοια είναι μια μορφή δυσανασχέτησης, διαμαρτυρίας, ανισορροπίας. Κάτι λείπει… Κάτι δεν γίνεται «ψυχικά» σωστά (κι όχι λογικά). Δεν υπάρχει εκτόνωση, αποσυμπίεση, χαλάρωση, απόλαυση, ικανοποίηση. Απομακρύνεσαι από αυτό που πραγματικά είσαι και γίνεσαι ένα με τους ρόλους σου, ένα με τις «υποχρεώσεις» σου…

Ο ψυχισμός είναι εκείνο το ακατέργαστο, πρωτόγονο, αυθεντικό κομμάτι σου που δεν υποτάσσεται εύκολα σε «πρέπει» και «κανόνες». Είναι εκείνο το κομμάτι σου που απλά «διψάει» για ζωή, στην πιο ουσιαστική, ποιοτική μορφή της…! Το ζήτημα, λοιπόν, είναι το κατά πόσο του την προσφέρεις ή όχι…. Πόσο απέχεις από τον αυθεντικό εαυτό σου, πόσο ζεις….