Ένα δημοσιεύματα της «Ροδιακής», βαθύτερης σημασίας

Rodiaki NewsRoom

Η «ΡΟΔΙΑΚΗ», δεν είναι απλώς η εφημερίδα των 101 ετών με την εντυπωσιακή κυκλοφορία των 3.000.000 αναγνωστών σε ολόκληρη την υφήλιο, εφόσον κυκλοφορεί και σε ηλεκτρονική μορφή, το σημαντικότερο είναι πως στις 48 σελίδες της, δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον τοπικές ειδήσεις, αλλά έγκυρα και έγκαιρα ενημερώνει και για διεθνή γεγονότα, πολιτισμό και εξελίξεις στον επιστημονικό και τεχνολογικό τομέα.

Καλύπτει τα ενδιαφέροντα όλων των αναγνωστών της, πληροφορεί, αλλά και διδάσκει και διευρύνει τους ορίζοντες σε όσους δεν φορούν «παρωπίδες». Διδάσκει πρώτ’ απ’ όλα Ήθος, καθώς όλα τα άρθρα και σχόλια των συνεργατών της, είναι ενυπόγραφα κι εκφράζουν ποικίλες πολιτικές θέσεις και κοινωνικές απόψεις. Και βέβαια πρέπει να γίνει σαφές, ότι όλα τα στελέχη της, αρχίζοντας από τους ιθύνοντες, είναι αναγνωρισμένες προσωπικότητες Ήθους και Επαγγελματισμού.

Είναι δύσκολο να αναφερθούν όλοι οι συνεργάτες της «ΡΟΔΙΑΚΗΣ», που τα κείμενά τους ξεχωρίζουν για το υψηλό τους Ήθος, τη Γνώση τους και το Κοινωνικό τους ενδιαφέρον, που διατυπώνονται με υποδειγματική ευγένεια και γνώση, με αγάπη για τον Τόπο και την Ιστορία των συνανθρώπων μας του ΄χθες΄ και του ‘σήμερα’, που αξίζει να γνωρίζομε και να παραδειγματιζόμαστε από τη στάση της ζωής τους.

Ένα μικρό παράδειγμα αυτών των ξεχωριστών ανθρώπων, αποτελεί και ο Μοίραρχος ε.α. της Χωροφυλακής, Σεραφείμ Αθανασίου, που υπηρέτησε επί 25 χρόνια στη Ρόδο, και προπαντός έζησε τις μοναδικές στιγμές της «Ενσωμάτωσης». Σήμερα, ο κ. Σεραφείμ Αθανασίου, συνταξιούχος στα 93, όχι μόνον δημοσιογραφεί στη «Ροδιακή», αλλά έχει εκδώσει το θαυμάσιο βιβλίο «Θύμησες και Γεγονότα», όπου οι περισσότερες από τις 280 σελίδες του, είναι αφιερωμένες στη Ρόδο, με σπάνιες παλιές φωτογραφίες, ενώ βρίσκει την ευκαιρία να υπογραμμίσει ότι τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής του, τα πέρασε στη Ρόδο.

Η «Ροδιακή», θα φιλοξενήσει την παρουσίαση αυτού του σημαντικού βιβλίου, που αποτελεί ένα «διθύραμβο» για τη Ρόδο, τους Ροδίτες, αλλά και για τη Δωδεκάνησο ολόκληρη. Κι εδώ, πρέπει να σταθούμε στο γεγονός, πως ο κ. Σεραφείμ Αθανασίου, με κάθε τρόπο, υπογραμμίζει μέσα στα 60 κεφάλαια του βιβλίου του, την «Ενότητα της Πατρίδας» μας, που κάποιοι με αφελείς και επιπόλαια σκέψη, δεν κατανοούν.

Ο «δικός μας», δημοσιογράφος, Γιώργος Ζαχαριάδης με την μακροχρόνια πείρα, το ταλέντο, τη γνώση και προπαντός με τη διάθεση να «μοιραστεί» μαζί μας τις αναμνήσεις του και τις πολύτιμες πληροφορίες του, αναμφισβήτητα είναι η προσωπικότητα, που με τα κείμενά του – πάντα πλαισιωμένα με πλούσιο και ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό – μας πληροφορεί για γεγονότα και ανθρώπους του «Χθες», με αντικειμενικότητα, λιτή λογοτεχνική έκφραση και πλούσια συναισθήματα.

Το αφιέρωμά του, στον Πάνο Μιχαηλίδη, αφύπνισε συγκινητικές αναμνήσεις. Είχα κι εγώ την καλή τύχη, να γνωρίσω τον Πάνο Μιχαηλίδη το 1960, όταν είχε στην οδό Τάρπον Σπρίνγκς αντιπροσωπεία πορσελάνινων ειδών κ.α. Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας, με είχε εντυπωσιάσει η ηρεμία του, η πραότητά του, η ευγένειά του, η στωικότητά του. Αν και Γ.Γ. του τοπικού ΚΚΕ, ποτέ δεν μιλούσε για το κόμμα που εκπροσωπούσε, ποτέ δεν μιλούσε για την αντιστασιακή του δράση.

Γνωριστήκαμε περισσότερο μετά την πτώση της Χούντας και εντυπωσιάστηκα ακόμα περισσότερο από το Ήθος του. Δεν μιλούσε για τις δραστηριότητές του, από άλλους φίλους του είχα μάθει για την κοινωνική του ευαισθησία και την αγάπη του για τον ‘πάσχοντα συνάνθρωπό’ του. Δεν φανέρωνε εύκολα τα αισθήματά του.

Το σεβασμό του για τον συνάνθρωπο, μου υπογράμμισε ένας φίλος του Ροδίτης γιατρός, που όταν στάλθηκε στον τόπο της εξορίας του Πάνου Μιχαηλίδη για να εξετάσει τους κρατούμενους, ο Πάνος Μιχαηλίδης, για να μην του δημιουργήσει πρόβλημα, ΠΟΤΕ δεν τον πλησίασε! Από παιδικό φίλο του Πάνου Μιχαηλίδη, είχα μάθει ακόμα μια συγκινητική ιστορία.

Πήγαιναν και οι δύο στο Δημοτικό της Αμαραντίου στο Νιοχώρι, όταν ο συμμαθητής του Πάνου Μιχαηλίδη, ο οποίος μου διηγήθηκε και το συγκινητικό γεγονός, προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα κι έμεινε ατροφικό και σχεδόν παράλυτο το ένα του πόδι και του ήταν αδύνατον να πηγαίνει σχολείο, καθώς τα οικονομικά της οικογένειας δεν επέτρεπαν την αγορά αναπηρικού αμαξιδίου.

Ο Πάνος Μιχαηλίδης, για χρόνια, περνούσε κάθε πρωί από το σπίτι αυτού του συμμαθητή του και τον πήγαινε στην Αμαράντιο, κουβαλώντας τον στην πλάτη του. Και κάθε μεσημέρι, μόλις τελείωναν τα μαθήματα, τον ξαναέπαιρνε στην πλάτη του και τον πήγαινε σπίτι του. Κι αυτό, συνεχίστηκε επί χρόνια. Αυτή την συγκινητική προσωπική ιστορία, μου την διηγήθηκε ο ίδιος ο συμμαθητής του Πάνου Μιχαηλίδη, που αν και ώριμος άνδρας πλέον, τα μάτια του βούρκωναν από ευγνωμοσύνη για τον Πάνο.

Αγαπητέ Κύριε Ζαχαριάδη, περιμένομε την έκδοση βιβλίου σας, για να θυμόμαστε και να μαθαίνομε οι παλαιότεροι, αλλά κυρίως για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να μείνει ως πολύτιμη παρακαταθήκη στην Ιστορία του τόπου, την οποία έγραψαν προσωπικότητες και κατέγραψαν καταξιωμένοι δημοσιογράφοι, όπως ο Γιώργος Ζαχαριάδης.

Ακόμη μια ιδιαίτερα αξιόλογη σελίδα, κατά γενική ομολογία, αποτελούν και τα πολύ ενδιαφέρονται άρθρα του καταξιωμένου Φιλολόγου Αλέξανδρου Ν. Κατσαρά, «Η Γωνιά της Γλώσσας μας», που έχει ιδιαίτερη βαρύτητα σήμερα, καθώς οι νεολαίοι μας στην πλειοψηφία τους, χρησιμοποιούν όλο και λιγότερες λέξεις στο καθημερινό τους λεξιλόγιο, ανακατεύοντας συχνά-πυκνά και ξενόφερτες εκφράσεις ή λέξεις που «υιοθέτησαν» ως μέσον έκφρασης, μη αναγνωρίζοντας ότι η γλώσσα μας, είναι η Αρχαιότερη Ζωντανή Γλώσσα, η Πλουσιότερη, η Οσιότερη, η μόνη Αριθμητική γλώσσα στον κόσμο, η «Μητέρα Γλώσσα όλων των Γλωσσών», η μόνη γλώσσα που η κάθε της λέξη εμπεριέχει και τη φιλοσοφική της έννοια, η πλέον μουσική γλώσσα, κυρίως όπως προφερόταν κατά την αρχαιότητα.

Όσο για τη βαθύτερη φιλοσοφική σημασία της κάθε ελληνικής μας λέξης, δεν έχομε παρά να σταθούμε στη λέξη π.χ. «περιουσία» που αν την αναλύσομε αναγνωρίζομε την βαθύτερη έννοιά της, δηλαδή «γύρω από την ουσία», υπονοώντας ότι η ‘περιουσία’, είναι κάτι ‘γύρω από την ουσία – διότι ουσία είναι η ίδια η ανθρώπινη υπόσταση’, όπως και η ‘περιέργεια = γύρω από το έργο’, κι ας αναλογιστούν τη βαθύτερη έννοιά της, οι ‘περίεργοι’…

Τα γλωσσολογικά κείμενα του Φιλολόγου Αλέξανδρου Ν. Κατσαρά, όχι μόνον εντυπωσιάζουν, αλλά συγκινούν. Αναζήτησα βιβλίο του, αλλά όπως πληροφορήθηκα, ακόμα δεν έχει εκδοθεί. Εύχομαι κι ελπίζω, να δούμε αυτή την εξαιρετική του γλωσσολογική έρευνα, σε επίτομο έργο, κυρίως για τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Πόσο υπερήφανους πρέπει να μας κάνει αυτή η Γνώση, εμάς τους Έλληνες, που έχομε υιοθετήσει ακόμα και στην καθημερινή μας ομιλία π.χ. το Αμερικάνικο «Ο.Κ.», που ούτε οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν γνωρίζουν από ποιες λέξεις προέρχεται αυτή η σύντμηση, κι έχομε παντελώς ξεχάσει την κυριολεξία - τη θαυμάσια σε έννοια Ελληνικότατη φράση: «Εν τάξει»!

Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζομε και τα ‘αντιδάνεια’, που νομίζομε ότι προέρχονται από ξένες γλώσσες, ενώ είναι ελληνικότατες, όπως π.χ. και το «γιαχνί», που κάθε άλλο παρά τούρκικη λέξη είναι, αλλά προέρχεται από το δικό μας ρήμα «αχνίζω», και η λέξη «κιμάς» από το «κόπτω». Θυμάμαι όταν με έκπληξη και συγκίνηση άκουσα Ιταλίδα ξεναγό, στην Ιταλία, να επεξηγεί ότι η λέξη «μακαρόνι», δεν είναι ιταλική όπως νομίζομε οι πολλοί, αλλά ελληνικότατη. Μας διηγήθηκε την ιστορία της:

«Στην αρχαία Ελλάδα, μετά τον ενταφιασμό των νεκρών, συγγενείς και φίλοι, μαζεύονταν στο σπίτι του εκλιπόντα και έτρωγαν όλοι μαζί ένα είδος χειροποίητου μακαρονιού, που κατασκεύαζαν από ζυμάρι. Τρώγοντας αυτά τα χειροποίητα ‘μακαρόνια’, ευχόντουσαν για τον εκλιπόντα: «Μάκαρ, Μάκαρ, Μακάριος» κι από αυτή την τελετή και την ευχή, που την πήραν ως έθιμο οι Ρωμαίοι, βγήκε το ‘μακαρόνι’». Ένοιωσα τουλάχιστον αμήχανη, που εγώ ως Ελληνίδα, γνώριζα λιγότερα για τη γλώσσα μου, από την Ιταλίδα ξεναγό.

Δεν ευχαριστούμε μόνον τον Φιλόλογο Αλέξανδρο Ν. Κατσαρά για την εξαιρετική γλωσσολογική-ερευνητική του εργασία που είναι πραγματικά πολύτιμη, αλλά και τη «Ροδιακή», για την ποιότητα των δημοσιευμάτων της.

Γράφει η Μαίρη Παπανδρέου