Μυαλό ελεύθερο - σώμα σε καταστολή

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Νάντια Σαρρή, δασκάλα Ειδικής Αγωγής

“Οταν απουσιάζουν οι χτύποι της καρδιάς μέσα στο κλουβί του θώρακα σταματάει κι η λειτουργία όλου του σώματος. Μπορεί ο πόνος να κυβερνήσει την καρδιά, αλλά το πείσμα μέσα στο χρόνο να μην παραδίνεται... Να μην σε νοιάζει τι έχεις στα χέρια σου σήμερα γιατί ίσως το χάσεις αύριο. Ίσως μια μέρα έρθεις στη θέση μου και γίνεις εσύ ο επισκέπτης στη χώρα μου. Θα είμαι καλύτερος! “.

Έτσι ξεκίνησε το γράμμα του Μοχάμεντ Α., Αιγύπτιου πρόσφυγα και φυγά του δικτατορικού καθεστώτος της χώρας του.Και το μόνο που ζητάει από τη δημοκρατική χώρα μας είναι πολιτικό άσυλο κι αυτό γιατί επέλεξε να δημοσιοποιήσει βίντεο με τις δολοφονίες Αιγύπτιων αγωνιστών κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος απ' το καθεστώς του Σίσι ,από το οποίο τώρα διώκεται...

Βρίσκεται στην Ελλάδα από τον περασμένο Απρίλη ενώ απ' τον Οκτώβριο βρίσκεται σε καθεστώς κράτησης στη Λέσβο ως υποψήφιος για απέλαση , μετά την απόρριψη βέβαια των αιτήσεων του για άσυλο.

Έτσι ο Μοχάμεντ πραγματοποιεί απεργία πείνας από τις 13 Δεκέμβρη ζητώντας από το ελληνικό κράτος να του επιτρέψει να ζήσει... Ένα κράτος βέβαια που αποφασίζει για την ζωή και το θανατο όσων το βολεύουν, όσων περισσεύουν κι όσων αντιστέκονται!

“Μην κοιτάς τη δύναμή σου σήμερα.Ίσως αύριο βρεθείς σε κάποιο νοσοκομείο κι ίσως εγώ να είμαι αυτός που θα σου δώσει το αίμα του. Η γενναιοδωρία είναι στους τρόπους μου...

Λες αν μιλήσω για το δίκαιο κι αυτά που νιώθω για όσα συμβαίνουν στους ανθρώπους γύρω μου να με καταδικάσουν;

Αν κρίνεται ένοχος όποιος μιλάει για δικαιοσύνη και δυναμώνει τον αδύναμο, όποιος στέκεται αντιμέτωπος με την αδικία, όποιος λέει ΟΧΙ!!!, αν είναι έτσι, δέχομαι την τιμωρία. Προτιμώ να πεθάνω τίμιος, θαρραλέος, αξιοπρεπής και λέγοντας την αλήθεια, παρά να ζήσω χωρίς τιμή, χωρίς αξιοπρέπεια, όντας υποκριτής. Ακόμα και το μισό θησαυρό του κόσμου να κατείχα δεν θα είχε καμία αξία αφού τίποτα απ’ όλα αυτά δεν εξαγοράζεται με χρήματα.

Το λοιπόν, όλα αυτά είναι ο άνθρωπος. Αυτός δεν κοιτάζει χρώμα ή θρησκεία. Εδώ είμαστε όλοι ίσοι. Αν τιμωρούμαι επειδή είμαι άνθρωπος, αυτή είναι η ουσία του βασανιστηρίου: Μια ζωή χωρίς τιμή, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Μια ζωή όπου επικρατούν οι δειλοί. Θεέ μου! Πόσο βάρβαρη είναι η τιμωρία της συνείδησης…

Είμαι γεμάτος δύναμη και δεν σας αναγκάζω να με σεβαστείτε γιατί αυτή την ώρα, η δύναμή μου είναι φόβος. Τώρα δεν χρησιμοποιώ καθόλου τη δύναμή μου γιατί προσπαθώ να καταλάβω από τι υλικό είστε φτιαγμένοι και να μην επηρεαστώ...Ακόμα κι αν δεν καλυτερέψετε τη συμπεριφορά σας απέναντι μου, δεν θα επιδιώξω να έρθω αντιμέτωπος μαζί σας, δεν θα γίνω σαν και σας. Θα παραμείνω όπως είμαι και κανείς δεν θα με σταματήσει να μιλάω για δικαιοσύνη.

Θα νιώθω τον πόνο των άλλων κι ας κοστίσει αυτό την ίδια μου τη ζωή. Όχι λοιπόν σε μια ζωή δίχως ισότητα!

Θα είμαι η πένα που εκτοξεύει μελάνι δικαιοσύνης ώστε να κερδίσει ο αδικημένος και να κατεδαφιστεί η αδικία.

Αυτή δεν είναι όλη η ιστορία. Είναι ο πρόλογος. Είκοσι δύο (22) μέρες χωρίς τροφή, δεν έχω άλλες αντοχές. Θέλω να σας μιλήσω για το ρατσισμό και την ηθική κάποιων. Να σας πω τι έγινε στην Αίγυπτο. Να σας μιλήσω για όλα…

Σας ευχαριστώ."

Υ.Γ. Κι εκεί που πας να συνηθίσεις τη θλιβερή και μίζερη ζωή σου, έρχεται κάποιος Μοχάμεντ να σου θυμίσει πόσο “μικρός” και “κοινός” ανθρωπάκος έγινες...