«Η Σοφίτα»: Μια θεατρική παράσταση που δεν διασκεδάζει απλώς, αλλά «ψυχαγωγεί»

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Μαίρη Παπανδρέου
Ψυχιατρική Κοινωνική Λειτουργός: Διπλωματούχος American College of Greece Pierce-Deree-Alba

Μια θεατρική παράσταση, που αποπνέει έντονα άρωμα του «Θεάτρου Τέχνης» του Καρόλου Κουν. Μια παράσταση, που δεν διασκεδάζει απλώς, αλλά «ψυχαγωγεί», βάζει το «νου» σε βαθυστόχαστες σκέψεις και την «καρδιά» να αισθάνεται ποικίλα συναισθήματα, που ίσως να είχε ‘ξεχάσει’ από καιρό.

Οι χαρισματικοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες Άννα Έλενα και Βάσω Αγγελάκου, στον φιλικό χώρο, του «Alter Ego», με το ιδιαίτερα ευγενικό προσωπικό, και απέριττα σκηνικά, ωθούν τον θεατή να επικεντρώνεται στο «Λόγο» και στην «Ερμηνεία» των χαρισματικών ηθοποιών, που ενσαρκώνουν το ευρηματικό έργο «Η σοφίτα», με διακριτική μουσική και ελάχιστα αλλά καθοριστικά ‘θεατρικά εφέ’, που συμπληρώνουν μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα παράσταση.

Η κάθε φράση του έργου επιδέχεται πολλές ερμηνείες, που υποχρεώνουν τον θεατή συνειδητά ή ασυνείδητα, να ενδοσκοπήσει και να φέρει στην επιφάνεια, σκέψεις και συναισθήματα που ενδεχομένως ήθελε να αγνοήσει, επειδή είναι επώδυνα και γι αυτό τα ‘έθαβε’ στο υποσυνείδητό του. Ήταν μια παράσταση, όχι μόνον άκρως ενδιαφέρουσα, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να χαρακτηρίσει, «Ψυχολογικό ίαμα».

Το ευρηματικό έργο «Η Σοφίτα», από τον τίτλο του και μόνον σε βάζει στη διαδικασία της βαθύτερης σκέψης: γιατί «Σοφίτα» και όχι π.χ. «Υπόγειο»; Πολλές και πάλι οι ερμηνείες, όπως: επειδή η «σοφίτα» είναι ψηλά που σημαίνει και «διανόηση», ή «ανώτερες σκέψεις», ενώ το «υπόγειο» μπορεί να υπαινίσσεται «ένστικτα» και «υποσυνείδητο».

Η παράσταση, φέρνει τον θεατή, με μοναδικό τρόπο, ακόμα και στα σημερινά προβλήματα, όπως είναι η έλλειψη επικοινωνίας και συντροφικότητας που οδηγεί στην απομόνωση, κι ενδεχομένως γι αυτό, κάποιες σκηνές του ευρηματικού έργου, εξελίσσονται με τις δύο πρωταγωνίστριες να είναι από μόνες τους εγκλωβισμένες μέσα σε ξεχωριστά διαφανή κλουβιά. Ακόμα θίγεται και η νοσηρή ενασχόληση με το Διαδίκτυο, που σίγουρα, όχι μόνον δημιουργεί μια εξάρτηση, αλλά βυθίζει τον καθ’ έξιν χρήστη, στην απομόνωση.

Οι αλήθειες της παράστασης, ξαφνιάζουν, όπως με άμεσο και απτό τρόπο, φανερώνουν το πόσο πιο εύκολο είναι, να αποκαλύψομε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας, σε κάποιο άγνωστο άτομο και την επιτακτική ανάγκη του ‘διαλόγου’. Φανερώνει επίσης, την ανάγκη της ‘εξομολόγησης’, που οι Ψυχίατροι/Ψυχολόγοι συστήνουν για ν’ απαλλαγούμε και από ένα συναισθηματικό φόρτο ή αίσθημα ενοχής, όπως βέβαια πράττει και ο μορφωμένος και έμπειρος Εξομολόγος/Ιερέας, που ευτυχώς σήμερα, έχομε πάρα πολλούς νέους εξαιρετικά μορφωμένους ιερωμένους.

Ξεκάθαρα και απλά, το έργο «Η σοφίτα», υπογράμμισε και τις ‘έμμονες ιδέες’ που ταλαιπωρούν κάποιους συμπολίτες μας και το παρατηρούμε καθημερινά, σε πολλούς γύρω μας, που επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια και τα ίδια… Μας δείχνει ακόμα και τις ‘διαφορετικές’ ερμηνείες για τη λέξη «Αγάπη», που τόσο συχνά συγχέομε με τις έννοιες «έρωτας» και «πάθος».

Με εύπεπτο τρόπο, μας φανερώνει επίσης το ότι, ΄βλέπομε’ στους άλλους, αυτό που δεν θέλομε να αναγνωρίσομε στον εαυτό μας, επειδή είναι επώδυνο ή επειδή γνωρίζομε ότι δεν είναι σωστό. Αυτή η μη συνειδητοποιημένη ενέργεια, ονομάζεται «Προβολή» και είναι ένας «Ψυχολογικός Μηχανισμός Άμυνας», που πολλοί από εμάς χρησιμοποιούμε ασυνείδητα, επειδή ξέρομε πως ένα συναίσθημα που μας ταλαιπωρεί, επειδή δεν είναι ηθικά σωστό, ή αποδεκτό και γι αυτό το ‘προβάλλομε’ στον ‘άλλον’.

Π.χ. κάποιος ζηλεύει, αναγνωρίζει το αρνητικό αυτό συναίσθημά του που τον στενοχωρεί, και για να απαλλαγεί από αυτό, το ‘προβάλλει’ στον άλλον και δικαιολογείται στον ίδιο του τον εαυτό: «…αυτός με ζηλεύει…» κι έτσι προσπαθεί να καθησυχάσομε τη συνείδησή μας.

«Η σοφίτα», συνειδητά ή ασυνείδητα, μας θέτει αμείλικτα ερωτήματα, όπως τι σημαίνει «θάνατος», «πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσουμε μια πραγματικότητα», και τι σημαίνει «προσαρμογή σε μια πραγματικότητα».

Ο συμβολισμός της «κομμένης στα τέσσερα φωτογραφίας», μπορεί να συμβολίζει την ‘επιλεκτική μνήμη’ μας, ή άλλες ερμηνείες που ο καθένας μας να δίνει στις έννοιες «πραγματικότητα» και «αλήθεια», «φαντασία» και «ψυχική νοσηρότητα» που πολλές φορές, δεν έχουν ευδιάκριτα όρια. Θίγονται επίσης οι έννοιες «σαδισμός» και «μαζοχισμός» κι ακόμα το έργο του Ψυχιάτρου/Ψυχολόγου, που για να θεραπεύσει κάποιον, αναγκάζεται να τον φέρει αντιμέτωπο με την – πολλές φορές – επώδυνη αλήθεια.

Φωνές με λεπτές αποχρώσεις, που αγγίζουν αρχαία τραγωδία, εκφράσεις που ιδιαίτερα συγκινούν, αλήθειες που ξαφνιάζουν, όπως π.χ. «…όταν φοράς στολή, εκτελείς το ρόλο σου…» και κάνει τον καθέναν μας, να αναλογιστεί έννοιες και γεγονότα, που δεν στεκόμαστε ν’ αναλύσομε, όπως: «Τι είναι ο βασανιστής; Τι οδήγησε έναν άνθρωπο να γίνει βασανιστής;» Και ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν «διαφόρων ειδών βασανιστές».

«Η σοφίτα», είναι έργο με πολλαπλές και συγκινητικές ερμηνείες, που νιώθεις την ανάγκη να ξαναδείς. Ευοίωνο το γεγονός, το ότι θεατές, ήταν πάρα πολλοί νέοι. Ναι, έχομε πολυπληθή υγιή νεολαία, που βέβαια δεν είναι «κύμβαλα αλαλάζοντα» για να τραβούν την προσοχή μας, έχουν πνευματικά ενδιαφέροντα και σέβονται την πραγματική Τέχνη.

Η Καλλιτεχνική Διεύθυνση, η Μουσική Επιμέλεια & Video είναι του Σάββα Μανουσάκη, με Ειδικούς Συνεργάτες τους: Καλλιόπη Κεφαλά (φώτα/ήχος), Zoran Gajic (βιντεογράφος-One Day Production), Σάββας Αργυρού (Φωτογραφία), Βίκη Θαρρενού (Μακιγιάζ) και Γιώργος Μαριάς (Κατασκευή μέρους του σκηνικού).