Αδιαφορία, η χειρότερη στάση

Rodiaki NewsRoom

Του Χ. Bουτυράκη
h_voyt@yahoo.gr

Πάει καιρός από τότε που έγραψα ένα ακόμη κείμενο για την Ροδιακή. Μετά, ο οδοστρωτήρας της κατασκευασμένης οικονομικής κρίσης που τσακίζει σώματα, ψυχές και μυαλά, αναστάτωσε τις υπαρξιακές μου ανησυχίες , κι άρχισα να αναρωτιέμαι και εξακολουθώ να αναρωτιέμαι ακόμη αν αξίζει “να ζει κανείς η να μη ζει”.

Και για να μη γίνομαι μελοδραματικός, αναρωτιέμαι αν αξίζει “να γράφει κανείς η να μη γράφει” δημόσια την γνώμη του, σε μια χώρα σαν την δική μου, όπου δεν είναι ο άνθρωπος το μέτρο, αλλά μέτρο είναι γενικά το χρήμα και ειδικά το λογιστικό (και στην πραγματικότητα το ανύπαρκτο-φούσκα) τραπεζικό χρήμα..

Όταν αυτό γίνει κατανοητό, τότε θα σκάσει η φούσκα και θα καταρρεύσουν οι πυραμίδες που έχουν δημιουργήσει οι χρηματοπιστωτικές αλχημείες των τραπεζών και των Χρηματιστηρίων και καλύπτουν οι κυβερνήσεις. Να γράφει λοιπόν κανείς, σε μια χώρα, που οι πολιτικές της ηγεσίες παίζουν σκάκι στην καμπούρα του «καραγκιόζη» πολίτη της, με μόνο κίνητρο ποιος θα βγάλει “Μάτ” τον άλλο;

Όταν μάλιστα όλοι γνωρίζομε ότι το παιχνίδι γίνεται προς ίδιο όφελος και με πρόφαση την σωτηρία της πατρίδας; Όταν τελικός στόχος είναι, ποιος τελικά θα γίνει μικρός ή μεγάλος Βεζίρης στην θέση του Βεζίρη και μετά “ γαία πυρί μειχθήτο”;

Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα. . Αξίζει άραγε να καθορίζει κανείς την στάση του απέναντι σε αυτά που βλέπει , ακούει και υφίσταται μοιρολατρικά αυτός και οι συνάνθρωποι του; H να μην ενδιαφέρεται, αφού ματαιοπονεί εκλέγοντας αντιπροσώπους που δεν φροντίζουν να υπηρετήσουν την λαϊκή εντολή, παρά τα συμφέροντα τους και του κατεστημένου;

Σκέφτηκα λοιπόν, αν γράφω, ίσως “ κάτι να τρέχει στα γύφτικα”. Αν πάλι δεν γράφω, “δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι” καθώς μέσα στο καθημερινό τσουνάμι ενημέρωσης ( η και εξαγρίωσης) αυτό το γραφτό εξαφανίζεται. Εκτός από την εξαφάνιση του γραφτού, κινδυνεύω να θεωρηθώ ότι έχω και ανομολόγητα προσωπικά κίνητρα.

Τέτοια που έχουν πχ, κάποιοι δημοφιλείς κατεστημένοι πολιτικοί μας άνδρες, που μόνο να υποπτευτούν εκλογές, γράφουν ατελείωτες στήλες καθημερινά στον τοπικό τύπο και μόλις αποδειχθεί φρούδα η υποψία για εκλογές ή γίνουν οι εκλογές και εκλεγούν οι εθνοσωτήρες, εξαφανίζονται από τον τοπικό τύπο και από τα προβλήματα του τόπου. Όλα αυτά, με κάμανε να αδιαφορήσω κι εγώ και να εξαφανιστώ μέσα στο σύνολο σχεδόν των αναξιοπαθούντων και μη αγανακτούντων συνελλήνων, που οι κραυγές της σιωπής τους είναι σπαρακτικές.

Αυτό το ξέρω γιατί στο δρόμο όταν συναντήσω τον γνωστό, τον φίλο ή την νέα γνωριμία και ρωτήσω. “ Τι κάνεις;” Η απάντηση είναι πάντα, μα πάντα “Καλά”, αλλά χωρίς χαρά χωρίς χαμόγελο. Αν σταματήσω εδώ η σιωπή του συνομιλητή είναι εκκωφαντική. Επιμένω όμως. Όταν λες καλά, το εννοείς πράγματι ή ε;iσαι κι εσύ το ίδιο καλά όπως εγώ και όλοι σχεδόν οι Έλληνες;

Ε! τότε παίρνουν σάρκα και οστά οι κραυγές της σιωπής οι καταχωνιασμένες στα βάθη του είναι του συνομιλητή μου.

Μου μιλά για την δυστυχία που τον βασανίζει αυτόν και την καταχρεωμένη οικογένειας του, για την ανέχεια που δεν του επιτρέπει να βγάλει το μήνα . Για τα χρέη που δεν μπορεί να πληρώσει π.χ. στην κάποτε ΔΟΥ, που έπαψε να είναι Δημόσια οικονομική υπηρεσία για την εξυπηρέτηση των κοινωνικών σκοπών του κράτους και έγινε Ανεξάρτητη αρχή, Ανώνυμη Εταιρία (Α.Α.Δ.Ε) είσπραξης του δημόσιου χρήματος για λογαριασμό των δανειστών κι αν περισσέψουν και των φορολογούμενων. Για την ανέχεια του να σπουδάσει τα παιδιά του, την αδυναμία των σπουδαγμένων να βρουν δουλειά. και για όλα τα “εν οίκω και μη εν δήμω” που όμως είναι γνωστά σε όλους μας.

Έτσι χάθηκαν τα χαμογελαστά πρόσωπα των περαστικών , γι αυτό κυκλοφορούμε σαν ζόμπυ με το προσωπείο του δήθεν καλά. Πρόσωπα του σύγχρονου Ελληνικού δράματος και όχι μόνο, αλλά κυρίως του Ελληνικού. Κυκλοφορούμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Όχι γιατί έχομε ξεχάσει. Απλά δεν θέλομε να θυμόμαστε, γιατί ντρεπόμαστε , για όσα κατάπιαμε και όσα προσκυνήσαμε ιδιαίτερα τα τελευταία επτά χρόνια.

Έχομε παραιτηθεί. Η προπαγάνδα και οι οσφιοκάμπτες πολιτικοί σε συνεργασία με τους χθεσινούς εχθρούς αλλά και σημερινούς εχθρούς, που μπήκαν στα τείχη μας με δούρειο ίππο την Ευρωπαϊκή Ένωση, μας έχουν μετατρέψει σε άβουλη αγέλη αμνών. Αυτή την αξιοθρήνητη και βολική στάση υιοθέτησα κι εγώ και σταμάτησα να γράφω την γνώμη μου. Αυτή όμως είναι η χειρότερη στάση.

Προσπάθησα να καταλάβω γιατί οι Έλληνες έχομε αποδεχτεί αυτή την παθητική και αδιάφορη στάση. Είναι αλήθεια, ότι μετά τους αγανακτισμένους της πλατείας συντάγματος, το μπαλόνι της αγανάκτησης ξεφούσκωσε ίσως γιατί οι αιτίες της αγανάκτησης έγιναν σήμερα λιγότερο σαφείς . Ίσως πάλι γιατί εθιστήκαμε στο τεχνητό χρέος και αδιαφορούμε για όλα, αρκεί να πάρομε την δόση μας .

Έχομε στερητικά φαινόμενα για την δόση και δεν μας ενδιαφέρει τη μας στερούν τα μνημόνια που προηγούνται της δόσης. Ίσως πάλι ο κόσμος έγινε πολύ περίπλοκος κι έχομε χάσει τον μπούσουλα.

Ποίος κυβερνά; Ποιος αποφασίζει; Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς, αν κυβερνά η κάθε φορά εκλεγμένη κυβέρνηση μας ή τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης . Άραγε πάλι αυτά τα όργανα της Ε.Ε. κυβερνούν ή τα λόμπυ των πολυεθνικών επιχειρήσεων με εντολές των παγκόσμιων επιχειρηματικών υπερκυβερνήσεων;
Κάτι τέτοιο συμβαίνει πρώτη φορά στην ιστορία και μας έχει “ψαρώσει”. Έτσι όμως έχουν δημιουργηθεί απαράδεκτες καταστάσεις που ευνοεί η αδιαφορία μας.

Οφείλομε να ανοίξομε τα μάτια μας και τα μυαλά μας και να εγκαταλείψομε την αδιαφορία μας. Ιδιαίτερα οι νέοι. Με αυτές τις σκέψεις αποφάσισα ότι η αδιαφορία είναι η χειρότερη στάση και το δεν βαριέσαι δεν μπορώ να κάνω τίποτα , με εξαπάτησαν όλοι, είναι προφάσεις. Όσον αφορά εκείνον επίσης που σκέφτεται, ότι εγώ πάντως κουτσά στραβά τα βγάζω πέρα στην ζωή μου και οι άλλοι που ψοφοπεινάνε ας βρουν την λύση, δεν θα την γλυτώσει. Θάρθει κι η δική του σειρά.

Συγχρόνως πολύ απλά χάνει μια από τις σπουδαιότερες ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο, την δυνατότητα να αγανακτεί, να δεσμεύεται από την αγανάκτηση και να αναπτύσσει δράσεις που προκύπτουν από την αγανάκτηση. Σήμερα υπάρχουν δύο καινούργιες μεγάλες προκλήσεις για αγανάκτηση. Πρώτη, η τεράστια διαφορά πλούτου ανάμεσα στους πολύ φτωχούς και τους πολύ πλούσιους. Αυτούς που καταστράφηκαν οικονομικά αν και είναι οι δημιουργοί του πλούτου κι αυτούς που τους κατέστρεψαν και ωφελήθηκαν. Δεύτερη μεγάλη πρόκληση τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ενδεικτικά το άρθρο 22 όπως διατυπώθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1948 από τον ΟΗΕ αναφέρει. « Κάθε άτομο, ως μέλος του κοινωνικού συνόλου έχει δικαίωμα κοινωνικής προστασίας.

Η κοινωνία έχει χρέος να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των οικονομικών , κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων που είναι απαραίτητα για την αξιοπρέπεια και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του.» Πιστεύω στην δημιουργική επίδραση της αγανάκτησης και λέω σε όλους και ιδιαίτερα στους νέους.

Κοιτάξετε γύρω σας. Είναι βέβαιο ότι θα βρείτε ζητήματα που δικαιολογούν την αγανάκτηση σας τόσο για την προσβολή της προσωπικότητας σας όσο και για την φτώχεια και την κακομεταχείριση σας. Αγανακτήσετε και δραστηριοποιηθείτε. Ψάξετε και θα βρείτε τρόπους για ένα καλύτερο μέλλον. Κι εγώ θα κάνω ότι μπορώ παρά τα σχεδόν ογδόντα μου χρόνια. Δεν θα αδιαφορήσω. Η αδιαφορία είναι η χειρότερη στάση στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.