Τρεις Ροδίτισσες: Τρεις Συγκινητικές Ιστορίες

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Μαίρη Παπανδρέου

Το άρθρο του έγκριτου Δημοσιογράφου Γιώργου Ζαχαριάδη, που δημοσιεύθηκε στη «ΡΟΔΙΑΚΗ», την Κυριακή 23.7. για την μεγάλη «Προδοσία» της Κύπρου, πυροδότησε και αφύπνισε θύμισες τραγικών γεγονότων, και ώθησε στο ξεδίπλωμα αναμνήσεως και εμπειριών, που καταγράφηκαν στο κείμενο της «ΡΟΔΙΑΚΗΣ», την Τετάρτη 26.7. με τίτλο: «Να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε την τοπική μας ιστορία», σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής, στους Ροδίτες και στις Ροδίτισσες που έδρασαν άμεσα και αποτέλεσαν, παράδειγμα αγάπης για την Πατρίδα και τον συνάνθρωπο, για τις επερχόμενες γενιές.

Στο σπίτι των αείμνηστων Νίκου και Ρένας Κάσδαγλη, ανάμεσα σε πολλές άλλες δραστηριότητες, στην οδό Αμμοχώστου, συγκεντρώνονταν ρούχα και φάρμακα για τους πρόσφυγες Ελληνο/Κύπριους. Ο Νίκος και η Ρένα Κάσδαγλη, ήταν ιδρυτικά μέλη του «Ροδιακού Συνδέσμου Κυπριακού Αγώνα», με πρόεδρο τη Ρένα Κάσδαγλη και ταμία τον Νίκο Κάσδαγλη. Οι Ροδίτισσες και οι Ροδίτες, κατέφθαναν όλο το εικοσιτετράωρο, με ρούχα, φάρμακα πρώτης ανάγκης και κλινοσκεπάσματα για τους πρόσφυγες της Κύπρου. Τρεις όμως περιπτώσεις Ροδιτισσών, συγκίνησαν βαθύτατα και έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη.

Ροδίτισσα, από κάποιο «μαράσι», σε εμφανή πενιχρή οικονομική κατάσταση, έφερε το μοναδικό της χειμωνιάτικο παλτό. Ήταν ένα ολόμαυρο μάλλινο παλτό και το δώρισε χωρίς δεύτερη σκέψη. Χάρηκε όταν είδε πόσοι πολλοί ετοίμαζαν τα δέματα μέσα σε χαρτόκουτα για το πλοίο που θα περνούσε από το λιμάνι της Ρόδου το ίδιο βράδυ, με προορισμό την Κύπρο. Έφυγε με δάκρυα στα μάτια. Η ομάδα, ξεχώριζε τα ρούχα: γυναικεία, ανδρικά, παιδικά, τα δίπλωνε προσεκτικά και τα τοποθετούσε στα χαρτόκουτα.

Μετά από κάποιες ώρες, η Ροδίτισσα από το «μαράσι», ήρθε αναστατωμένη. Ρώτησε αν είχαμε στείλει τα δέματα. Ηρέμησε όταν της είπαμε πως δεν είχαν φύγει ακόμα, και είπε δακρύζοντας: «Ξέρετε, αυτό ήταν το μοναδικό μου παλτό και μέσα στην τσέπη του, είχα φυλάξει λίγα χαρτονομίσματα, όλες τις λίγες οικονομίες μου, για κανένα φάρμακο για ώρα ανάγκης…». Ευτυχώς, το παλτό βρέθηκε, όπως και οι ελάχιστες οικονομίες της μέσα στην τσέπη του. Δεν θέλαμε να την προσβάλομε και να της επιστρέψομε το μοναδικό της παλτό. Βρεθήκαμε σε δύσκολη θέση, το κρατήσαμε, κι εκείνη, έφυγε ικανοποιημένη….

Η δεύτερη συγκινητική ιστορία, είναι μιας άλλης Ροδίτισσας, που κατέφθασε με στρώματα, παπλώματα, κουβέρτες, σεντόνια, πετσέτες για τους Ελληνο/Κύπριους πρόσφυγες. Ξαφνιαστήκαμε με την ποσότητα. Ο σύζυγός της ήταν ιδιοκτήτης ξενοδοχείου, μας είπε ότι μπορούσε να αντικαταστήσει τα κλινοσκεπάσματα. Τα μεταφορικά των δεμάτων, τα πλήρωνε ο «Ροδιακός Σύνδεσμος Κυπριακού Αγώνα» με χρήματα από προσφορές των μελών.

Τα όσα είχε φέρει η Ροδίτισσα, θα κόστιζαν αρκετά για τη μεταφορά τους και δεν είχαμε τόση ευχέρεια. Κατάλαβε την έκπληξη και τον προβληματισμό, είπε απλά: «Τα μεταφορικά, θα τα πληρώσω εγώ…» Κι έτσι έκανε. Ρώτησε τι άλλο θα μπορούσε να φέρει. Έφερε μέχρι παιχνίδια για τα μικρά ξεριζωμένα προσφυγόπουλα, που ζούσαν κάτω από τα δέντρα στο «δασάκι της Άχνας».

Η τρίτη ιστορία, γραφόταν επί κάποια χρόνια. Ροδίτισσα Μουσουλμάνα, μας έφερε ολοκαίνουργιο ρουχισμό, κυρίως για παιδιά. Ζήτησε να κάνει και εκείνη βάρδιες στην φωτογραφική έκθεση στην αίθουσα της «Καστελανίας», την οποία είχε παραχωρήσει ο αείμνηστος Δρ. Ηλίας Κόλλιας στον «Ροδιακό Σύνδεσμο Κυπριακού Αγώνα», όπου με ντοκουμέντα αποδείκνυε τα εγκλήματα και τις βαρβαρότητες που είχαν συντελεστεί στην Κύπρο. Παρακολουθούσε τις Κυριακάτικες εκπομπές του Ρ.Σ.Κ.Α. και όταν έμαθε ότι οι Ροδίτες βάφτιζαν στην Κύπρο προσφυγόπουλα με αντιπρόσωπο, στέλνοντας στα βαφτιστικά, το σταυρό, τη λαμπάδα, ζήτησε να της βρούμε έναν «αντιπρόσωπο», διότι ήθελε κι εκείνη να γίνει «νονά».

Έτσι κι έγινε, κι η φίλη Ροδίτισσα, έστειλε χρήματα στον «αντιπρόσωπο» για να αγοράσει ό,τι άλλο χρειαζόταν για τη βάφτιση του μωρού, με την παράκληση να είναι κορίτσι και να του δώσει το όνομα «Ελλάδα».

Έγινε η βάφτιση με Κύπρια αντιπρόσωπο κι η Ροδίτισσα Μουσουλμάνα, ένιωθε τόσο αγάπη για το παιδί, που δεν παρέλειπε να της στέλνει κάποια χρηματικά δωράκια, μέχρι που έγινε η «βαφτιστήρα» της, αν θυμάμαι σωστά έγινε 5,6, ετών και τότε, της έκανε τα εισιτήρια, για να έρθει στη Ρόδο τις διακοπές των Χριστουγέννων. Στόλισε το σπίτι της Χριστουγεννιάτικα με ένα μεγάλο εντυπωσιακό Χριστουγεννιάτικο δέντρο, για το παιδί. Κάποιες Αθηναϊκές εφημερίδες, έγραψαν για την ευαισθησία της Ροδίτισσας και δημοσίευσαν και φωτογραφίες.

Αυτό ήταν και πιστεύω πως πάντα θα είναι, το αδελφικό πνεύμα που εμπνέει η μακραίωνη και μοναδική σε πολιτισμό, Ιστορία της Ρόδου, που όχι μόνον ‘αφομοιώνει’ τον «επισκέπτη», αλλά του μεταλαμπαδεύει και τα πλούσια ανθρωπιστικά της συναισθήματα.