Το χρονικό ενός δασκάλου

Rodiaki NewsRoom

Της
Νάντιας Σαρρή
δασκάλας Ειδικής αγωγής

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου, ώρα 7:30 π.μ. το ξυπνητήρι χτύπησε, ο καφές ετοιμάστηκε και μια καινούρια ημέρα μόλις είχε ξεκινήσει…

Ήταν μια κατά τα άλλα συνηθισμένη ημέρα, όπου θα έβρισκες μια συνάδελφο, παίρνοντας το δρόμο για το σχολείο. Σήμερα δεν βάλατε το ράδιο, στην προσπάθεια να αποφύγετε την βαβούρα των διαφημίσεων, όταν σαν από μηχανής θεός βρέθηκε ένα ξεχασμένο cd… Κι ενώ όλα ήταν όπως κάθε μέρα, να σου και οι στίχοι του Βολφ Μπίρμαν, σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου, που ήρθαν και τάραξαν την ήρεμη και συμβατική ζωή ενός δασκάλου.

«Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες,
κόβουν στα μέτρα τους,
τους μαθητάδες.
Κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς.
Που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί».

Κάπου εκεί σε πιάνει ένα σφίξιμο, που πριν γίνεις ο ίδιος δάσκαλος, ήσουν μαθητής και δεν μπορούσες να καταλάβεις την υπέρμετρη αυστηρότητα των δασκάλων σου. Βλέπεις τότε ήσουν μικρός για να καταλάβεις την ανεπάρκεια και ανικανότητα ορισμένων, που τόσο αριστοτεχνικά κρυβόταν πίσω από το χτύπημα στην έδρα, τις φωνές και τις τιμωρίες.

Ήσουν ο μαθητής, που τον έπιανε σφίξιμο στο στομάχι στην σκέψη, πως πρέπει να απομνημονεύσει τόσες ημερομηνίες, ονόματα και κάθε λογής πληροφορία από βιβλία κακογραμμένα, που απλώς γεμίζουν τον παιδικό εγκέφαλο, κλείνοντας τη φαντασία στην πιο σκοτεινή και απομονωμένη κάμαρα… Βιβλία γραμμένα όμως, έτσι ώστε να τονώνεται η εθνική μας υπερηφάνεια και ανωτερότητα έναντι των γειτονικών και όχι μόνο λαών. Ενώ παράλληλα κάθε κριτική ικανότητα, ισοπεδώνεται, προετοιμάζοντάς σε βεβαίως για την ένταξη σε μια κοινωνία, που θέλει πολίτες φιλήσυχους, πειθήνιους, ομοιόμορφους.

Και μέσα σε όλα αυτά, χαρακτηριστική η φιγούρα του δασκάλου εκείνου που μισούσε τα παιδιά, όσο μισούσε και το διάολο. Ξεσπώντας, τα νεύρα και την οργή του, στους μαθητές που «δεν έπαιρναν τα γράμματα». Μιας κι εκείνος ήταν αδιαμφισβήτητα μέντορας περιωπής.

Έτσι σήμερα με τις μνήμες των παιδικών σου χρόνων ζωντανές έγινες δάσκαλος… Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα φαινομενικά διαφορετικό, αλλά επί της ουσίας ίδιο και απαράλλαχτο! Με τα κτήρια και τις υποδομές αναβαθμισμένα, τη βία, λόγω του φόβο για παραπομπή σε πειθαρχικά, να ‘χει περιοριστεί και τις δράσεις για παγκόσμιες ημέρες και τη δημοσιοποίησή τους βεβαίως βεβαίως, να ‘χουν πολλαπλασιαστεί.

Πίσω όμως από τη αστερόσκονη, η βιομηχανία παραγωγής όντων, καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του μέσου ανθρωπάκου της εποχής μας, καλά κρατεί! Έτσι ο μαθητής συνεχίζει να έχει ανάγκη το δάσκαλο, ο δάσκαλος τον τυπογράφο κι ο τυπογράφος τις εκάστοτε εγκυκλίους…

Αλλά, ευτυχώς, πάντοτε θα υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, που τυγχάνει να ‘ναι και δάσκαλοι, που αφήνουν πίσω τα τετριμμένα και ανοίγουν τα φτερά της φαντασίας, πηγαίνοντας με τους μαθητές τους ταξίδια σε άλλους κόσμους. Κόσμους πολύχρωμους, δημιουργικούς. Κόσμους, που βασιλεύει το όνειρο και η ουτοπία.

Υ.Γ. Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί… υπάρχει ελπίδα!