Tο ρολόι του πατέρα…
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 898 ΦΟΡΕΣ
Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης
αρχιτέκτονας
Το φορούσε για να μετράει το χρόνο. Το έβλεπε για να θυμάται στιγμές, ημέρες, ραντεβού, ωράρια εργασίας. Ήταν ταυτισμένο με τον ιδρώτα του, με τις σκέψεις του, με το χέρι του, με τη ζωή του.
Είναι το ρόλοι του πατέρα.
Το άφησε στο γιο σαν μοναδική προίκα, σαν σύμβολο διαδοχής, σαν σκήπτρο μιας ζωής που έκρυβε τρυφερές αλλά και βίαιες ώρες.
Σαν ένα μικρό κειμήλιο της οικογένειας, έτσι για να υπάρχει κάτι χειροπιαστό για να φαίνεται ότι ο χρόνος μπορεί να είναι φίλος αλλά και εχθρός.
Φίλος γιατί σε συντροφεύει, σε ρυθμίζει, σε οργανώνει. Εχθρός γιατί σε οδηγεί στην κατάληξη, μετράει τα βήματα σου προς το τέλος, ορίζει την πενιχρή αιωνιότητα σου.
Ο γιος το έχει στο γραφείο του, μαζί με το πορτατίφ. Το ένα σκουριασμένο από το χρόνο που έδειχνε, καταβεβλημένο από τους κύκλους των δεικτών του, όμως γεμάτο από θύμισες, πλούσιο από οικογενειακές φωνές, πλήρες ημερών από τον πατέρα του. Το πορτατίφ στέκει δίπλα του, για να το φωτίζει, να το ξυπνάει από το λήθαργο που έχει πέσει μετά από το χαμό του ιδιοκτήτη του.
Κάποια στιγμή, ο γιός αποφάσισε να το επισκευάσει, να το συντηρήσει, να το κάνει να έχει νέα ζωή για να αποκτήσει το νόημα της χρονικής ύπαρξης.
Όμως δείλιασε στο τέλος, προτίμησε να το έχει όπως είναι, με την ώρα να δείχνει την ώρα του θανάτου του πατέρα ως πιστοποιητικό θανάτου του ανθρώπου που τον έφερε στον κόσμο. Του δημιουργού του. Ως ένα γνήσιο ευχαριστώ στο γέρικο ρολόι του πατέρα, που δεν μπορεί να δεχθεί σήμερα φτιασίδωμα και νέα χρονικά εξαρτήματα.
Η αυθεντικότητα και η μυρωδιά από το χέρι του πατέρα ακόμη και σήμερα, τον συγκινούν.
Και αυτό… το κινηματογραφικό έργο τα πρόσφερε πλουσιοπάροχα…