Ο παππούς, η γιαγιά και τα Χριστούγεννα...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 559 ΦΟΡΕΣ
Γράφει η
Νάντια Σαρρή
Τα Χριστούγεννα είναι γεγονός… Ουρές στις αλυσίδες καταστημάτων, λαμπιόνια σε δέντρα, σπίτια, βιτρίνες να συναγωνίζονται σε λάμψη το φεγγάρι, ραντεβού σε κομμωτήρια για το ρεβεγιόν, δώρα κάτω από το δέντρο κι ο Αη Βασίλης κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της coca-cola να πρωταγωνιστεί σε κάθε παιδικό όνειρο…
Όμως αυτές τις μέρες υπάρχουν κι άνθρωποι, που το μόνο που περιμένουν είναι ένα χτύπημα στο τηλέφωνο ή την πόρτα και μια ανθρώπινη παρουσία να σπάσει τη σιωπή και τη μοναξιά που έχουν βυθιστεί. Εκατομμύρια ηλικιωμένοι θα περάσουν μόνοι τους τις ημέρες των γιορτών. Ημέρες χαράς και συγκέντρωσης όλων στο ίδιο τραπέζι. Όσο όμως για τους ηλικιωμένους; Στατιστικά δείχνουν πως αισθάνονται τα Χριστούγεννα πιο μόνοι από ποτέ, με ένα τεράστιο ποσοστό να περνά τις μέρες αυτές καρφωμένο στην τηλεόραση, ζώντας μέσα από τις χαρές των άλλων.
Έτσι είναι η ζωή , θα μου πεις, κι εμείς στην ηλικία τους κάπως έτσι θα καταλήξουμε... Ξέρεις όμως κάτι; Οι μοιρολατρίες είναι ο πιο εύκολος τρόπος να μείνεις άπραγος και να προσπεράσεις την πραγματικότητα που σε θλίβει και σε κάνει να νιώθεις άβολα. Εντάξει η μοναξιά δεν γνωρίζει ηλικία, θα προσαρμόσεις το επιχείρημά σου. Εδώ θα συμφωνήσω. Η μοναξιά δεν είναι προνόμιο κάποιου ηλικιακού φάσματος. Όμως η μοναξιά της τρίτης ηλικίας είναι διαφορετική. Οι απώλειες που βίωσαν στη ζωή τους είναι αμέτρητες κι έτσι η μοναξιά ήρθε με το έτσι θέλω και ρίζωσε στο σπίτι, στη βόλτα , στα ρούχα τους, στην ψυχή τους. Μια μοναξιά που την έθρεψαν η σύγχρονη δομή της οικογένειας, η συνταξιοδότηση, οι κινητικές δυσκολίες και τα προβλήματα υγείας…
Εκείνη την ημέρα, με αυτές τις σκέψεις να στροβιλίζουν το μυαλό μου, «έχασα» το δρόμο μου… Κι αντί για την «καθιερωμένη» χριστουγεννιάτικη βόλτα στην αγορά, βρέθηκα στο γηροκομείο. Ήταν η ώρα που είχα μαζευτεί στο σαλόνι για να πιούνε τον καφέ τους. Στο άκουσμα της πόρτας, έστρεψαν το κεφάλι και τα μάτια τους άνοιξαν διάπλατα. Το μόνο που ήθελαν είναι να πουν δυο κουβέντες, να τους νοιαστείς και να τους αγγίξεις στον ώμο λέγοντάς τους πως όλα θα πάνε καλά.
Η ώρα όμως είχε περάσει κι είχε φτάσει πλέον η ώρα του αποχαιρετισμού. «Να μας θυμάστε και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου» μου αποκρίθηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα και μου άνοιξε την πόρτα. Μέχρι να φτάσω σπίτι, σκεφτόμουν και ξανά σκεφτόμουν πως μπορεί να νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να ξέρω όμως, δεν ξέρω καν αν θα φτάσω στην ηλικία τους… Αυτό που όμως ξέρω είναι πως, δεν θέλω να ξεχάσω αυτά τα λόγια και να συνεχίσω τη ζωή μου πιο εγωκεντρική και μίζερη από ποτέ. Κι όταν έρθουν τα επόμενα Χριστούγεννα γεμάτη τύψεις να περάσω ξανά το κατώφλι εκείνο. Βλέπεις η αγάπη δεν είναι φιλανθρωπία. Ξεκινά απ’ το σπίτι σου και συνεχίζεται στο διπλανό σου..