Δεν θέλω να γίνω μέρμηγκας γιαγιά...

Rodiaki NewsRoom

Της Νάντιας Σαρρή

«Γίνε παιδί μου άξιος μέρμηγκας», θυμάμαι να μου λέει η γιαγιά μου μικρή τελειώνοντας τον μύθο του Αισώπου. «Τώρα που είσαι νέα να δουλέψεις και να προνοήσεις για τo αύριο αλλά και για το μεθαύριο μην σου πω… Γιατί οι μέρμηγκες πάνε μπροστά τη σήμερον ημέρα, όχι τα επιπόλαια και τεμπέλικα τζιτζίκια που άλλο από ξεγνοιασιά και τραγούδι δεν τα μέλλει».

Έτσι από μικρή θυμάμαι ότι μεγαλώνοντας έπρεπε να γίνω μέρμηγκας, μιας και μόνο αυτοί επιβιώνουν. Είναι όμως και ευτυχισμένοι; Αυτό δεν θυμάμαι ποτέ να μου το απάντησε κανένας. Μάλλον ούτε οι ίδιοι δεν θα ξέρουν, αφού τις περισσότερες φορές δεν τους μένει χρόνος ούτε για να κοιτάξουν τον εαυτό του στον καθρέφτη ρωτώντας αν είναι ικανοποιημένοι απ’ τη ζωή που χτίσανε. Σε λίγα χρόνια όμως, θα μου πει ένας μέρμηγκας με καμάρι, θα έχω όλο το χρόνο να ζήσω μια ζωή όπως ακριβώς τη θέλω. Τότε που θα πάρω τη σύνταξή μου, θα ταξιδέψω, θα γλεντήσω, θα κοιμηθώ, θα…

Ξέρεις όμως κάτι γιαγιά, δεν θέλω να γίνω μέρμηγκας… Δεν θέλω να γεμίσω τον λογαριασμό μου στην τράπεζα με τη δουλειά και τον ιδρώτα μου. Αλλά μετά από μια κουραστική μέρα θέλω να γεμίσω το ποτήρι μου με κρύα μπύρα και να την πιώ μαζί με φίλους. Δεν θέλω να παραμείνω σε δουλειές που οι άνθρωποι λένε «καλημέρα» από συνήθεια και χαμογελούν ψεύτικα.

Δεν θέλω να προσπαθώ να γίνω αρεστή για να κερδίσω την εύνοιά αυτών που δεν εκτιμώ. Δεν θέλω να πρέπει να γελάω κάθε πρωί με τα κρύα αστεία του αφεντικού. Δεν θέλω να πάψω να λέω τη γνώμη μου για να μην παρεξηγηθώ από ένα περίγυρο που καραδοκεί. Δεν θέλω να είμαι πλαστική κούκλα που δεν γελάει, δεν κλαίει, δεν θυμώνει, δεν πανηγυρίζει, αλλά μόνο κομψά και με ευπρέπεια χαμογελάει.

Δεν θέλω να είμαι μέρος ενός αχόρταγου «κάναμε», «δείξαμε», «παρουσιάσαμε, «καταφέραμε». Δεν θέλω να μάθω να υποτιμάω και να χλευάζω τους άλλους για να ικανοποιώ την αλαζονική και ματαιόδοξη φύση μου. Δεν θέλω, εγκλωβισμένη στο υπέρμετρο εγώ μου, να σταματήσω να είμαι συνάνθρωπος. Δεν θέλω να συγκρατώ τα δάκρυά μου, όταν η αδικία με πληγώνει, για να μην φανώ αδύναμη. Δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και η ζωή μου να έχει περάσει, ενώ εγώ παρέμενα σε τοξικές δουλειές, σχέσεις, συμβάσεις και «πρέπει».

Υ.Γ Δεν θέλω να γίνω μέρμηγκας γιαγιά… Προτιμώ να είμαι το τζιτζίκι που υποτιμούν και κοροϊδεύουν από τη βολή και το μικρόκοσμό τους τα μίζερα μυρμήγκια.