O ανθρώπινος Γιάννης Ζίγδης!..
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 1788 ΦΟΡΕΣ
Οπως τον περιγράφει ο ανιψιός του, Γιώργος Πισσάκας, είχε την μεγάλη ικανότητα να προβλέπει
«Με τον Γιάννη Ζίγδη μάθαινες ότι δεν έχουν καμιά αξία τα λόγια αν δεν συμβαδίζουν με τα έργα και το προσωπικό κόστος» τόνισε στην ομιλία του ο κ. Γιώργος Πισσάκας μιλώντας στην εκδήλωση που έγινε πρόσφατα στη Βουλή για να τιμηθεί ο Δωδεκανήσιος πολιτικός.
Ο κ. Πισσάκας (που είναι πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας) μίλησε εκ μέρους της οικογένειας υπογραμμίζοντας ότι όσα πριν 30 χρόνια προέβλεψε ο Ζίγδης τα ζούμε σήμερα!..
Η ομιλία του κ. Πισσάκα (ο οποίος είναι ανιψιός του Γιάννη Ζίγδη) έχει ως εξής:
«Πρώτα απ’ όλα, εκπροσωπώντας την οικογένεια του Γιάννη Ζίγδη, ένα μεγάλο ευχαριστώ, σε όλα τα μέλη της Βουλής και ιδιαίτερα στο κο Γάκη, για την σημερινή εκδήλωση που είναι αφιερωμένη στην μνήμη του.
Στον ελάχιστο χρόνο που έχω δεν θα μιλήσω για τον πολιτικό Ζίγδη, μόνο ένα θα σας αναφέρω: πάντα μας έλεγε, ότι ένα από τα βασικά προσόντα για έναν πολιτικό, είναι η ικανότητα του προβλέπειν. Όπως έλεγε ο Αλκιβιάδης το διοικείν εστί προβλέπειν.
Έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια, και όμως ακόμα και τώρα, εντυπωσιάζομαι με την ακρίβεια που προέβλεψε τότε, όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Και για να είμαι ειλικρινής όταν τον άκουγα τότε να τα λέει, πολλά μου φαινόντουσαν υπερβολικά. Αλλά εγώ δεν ήμουν και ούτε έγινα πολιτικός.
Αφού λοιπόν δεν θα ασχοληθώ με την πολιτική με δυό τρεις πινελιές, θα ήθελα να σας δώσω μια εικόνα για το τι σήμαινε το παράδειγμα του Ζίγδη, για ένα παιδί που μεγάλωσε έχοντας την τύχη να τον γνωρίσει στην πιο ανθρώπινή του διάσταση αφού ήταν ο αδελφός της μητέρας μου.
Το πρώτο λοιπόν που μάθαινες, και που πέρναγε βαθιά μέσα σου, ήταν το να αγωνίζεσαι για τις ιδέες σου, όποιο και αν είναι το κόστος.
Ξεκινώντας από τον αγώνα για την Ελλάδα, όταν ακόμη η Ρόδος ήταν κάτω από την ιταλική κατοχή, περίοδο βέβαια που δεν γνώρισα, γνώρισα όμως την περίοδο της εξορίας και της φυλακής όταν οι επισκέψεις μας για να τον δούμε ήταν στα κρατητήρια και στον Κορυδαλλό.
Ψηλός , αγέρωχος, πάντα μας υποδεχόταν με χαμόγελο, μας έδινε δύναμη και μας δίδασκε με το παράδειγμά του, ότι πρέπει να μένουμε όρθιοι και δυνατοί και περήφανοι για αυτά που πιστεύουμε ότι κι αν αντιμετωπίζουμε.
Με τον Ζίγδη μάθαινες ότι δεν έχουν καμία αξία τα λόγια αν δεν συμβαδίζουν με τα έργα και το προσωπικό κόστος. Έτσι ακόμη και όταν κινδύνευε η υγεία του δεν έκανε καμία αίτηση αποφυλάκισης, γιατί δεν ήθελε με κανένα τρόπο να αναγνωρίσει την χούντα, παρόλη την αγωνία και τις πιέσεις των δύο αδελφών του.
Ο Ζίγδης λάτρευε την οικογένεια. Η απώλεια της μητέρας του όταν ήταν 8 χρόνων ήταν κάτι που τον συνόδευσε ως το τέλος της ζωής του.
Δεν έκανε δική του γιατί όπως έλεγε, παντρεύτηκε την πολιτική. Είχε όμως τις οικογένειες των δυο αδελφών του της Φαίδρας και της Μαρίας και την τεράστια αγάπη στα παιδιά τους που όλοι είμαστε εδώ σήμερα .
Μιλώντας μαζί του γνωρίσαμε την έντονη αίσθηση του χιούμορ που είχε. Χιούμορ όμως ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό της Λίνδου που γεννήθηκε, καυστικό και αυτοσαρκαστικό. Το διαβρωτικό όμως χιούμορ, μόνο ο άνθρωπος που πατάει καλά στα πόδια του μπορεί να το απολαύσει και γι ’αυτό αρκετές φορές είχε παρεξηγηθεί.
Για να σας δώσω ένα δείγμα του Λινδιακού χιούμορ, θα σας πω το συγχαρητήριο τηλεγράφημα που του έστειλε ο πιο αγαπημένος του θείος, ο οποίος μάλιστα ήταν αυτός που είχε καλύψει οικονομικά τις σπουδές του, όταν ανέλαβε για πρώτη φορά υπουργός.
Πρώτα βέβαια θα πρέπει να σας πω ότι όταν ήταν βουλευτής για την τουριστική ανάπτυξη της Λίνδου θεώρησε απαραίτητο να φτιαχτεί ο δρόμος για την παραλία.
Τότε δεν δίστασε να κόψει το κτήμα του θείου του αφού ο δρόμος έπρεπε να περάσει μέσα από αυτό.
Έτσι λοιπόν το τηλεγράφημα έλεγε : όταν ήσουν βουλευτής χάσαμε το κτήμα τώρα που έγινες υπουργός ποιος ξέρει τι μας περιμένει!
Αυτό όπως μας έλεγε, ήταν για κείνον το πιο όμορφο συγχαρητήριο τηλεγράφημα.
Το χιούμορ του το επιστράτευε όμως και στις πολύ δύσκολες προσωπικές του στιγμές. Κανείς μας δεν μπορεί να ξεχάσει το βράδυ της απώλειας της μαμάς.
Μας είχε μαζέψει όλα τα παιδιά και όλο το βράδυ μέσα από διηγήσεις, περιγραφές, ανέκδοτα, κρατώντας βαθιά τον δικό του σπαραγμό, προσπαθούσε να απαλύνει τον δικό μας.
Ξέροντας την αγάπη του για την μαμά θεωρώ μέγιστη την υπέρβασή του εκείνο το βράδυ.
Ο Ζίγδης κατάφερνε ακόμη και απλά πράγματα, να τα κάνει για τα παιδιά, υπέροχες εμπειρίες, όπως τα ταξίδια. Μαζί κάναμε το πρώτο αεροπορικό ταξίδι από την Ρόδο στην Αθήνα όταν ήμουν 6 χρόνων. Είχε πάρει μαζί του όλους τους χάρτες για να μου δείξει όλα τα νησιά και μετέτρεψε ένα απλό ταξίδι σ ’ένα ταξίδι πατριδογνωσίας.
Όταν μεγάλωσα ,έφηβος πιά, είχα την τύχη όταν κατέβαινε στην Ρόδο για λίγη ξεκούραση, να πηγαίνω μαζί του σε ένα μικρό παραλιακό μέρος, στο Χαράκι.
Η μέρα μας, ξεκίναγε στις 7μιση το πρωί, με μπάνιο στην θάλασσα. Είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει για έναν έφηβο αυτό. Όμως, σε εκείνα τα πρωινά μπάνια, μάθαινα πάρα πολλά. Μου μίλαγε για τις μεγάλες δυσκολίες και τους αγώνες για να μπορέσει η Ελλάδα να ορθοποδήσει ως κράτος πραγματικά ανεξάρτητο, και πόσο μισούσε την λέξη ψωροκώσταινα που πολλοί θεωρούσαν ότι ήταν συνώνυμο της.
Πάντως ένας διάλογος μεταξύ πολιτικών μου έμεινε ανεξίτηλος. Έλεγαν λοιπόν ο ένας μετά τον άλλο.. μα αν κάνουμε αυτό τι θα πει η Αγγλία.. .. τι η Αμερική.. τι η Ρωσία ..και τότε τους είχε πει: μα, κανένας σας δεν θα αναρωτηθεί τι θα πει η Ελλάδα;
Κάποια φορά οι διακοπές στο Χαράκι συνέπεσαν με την περίοδο που έγραφε το βιβλίο «προτίμησα την φυλακή» Μου έδινε τα χειρόγραφα και είχα την τιμή να είμαι και ο πρώτος αναγνώστης.
Ακόμα θυμάμαι την απάντησή του, όταν τον ρώτησα ποια ήταν η χειρότερη αίσθηση στην φυλακή και μου είπε ότι ήταν η στιγμή που άκουγε τον μεταλλικό ήχο του κλειδιού, που τον κλείδωνε στο κελί.
Στο βιβλίο αυτό περιγράφοντας το κελί ανέφερε ότι είχε μια φωτογραφία από ένα κορίτσι που ήταν σε έναν αγρό γεμάτο λουλούδια αλλά όταν προσπάθησα να μάθω ποια ήταν στην φωτογραφία εισέπραξα την απάντηση : από όλο το βιβλίο αυτό έχεις να ρωτήσεις… και δεν έμαθα ποτέ!
Θυμάμαι αργότερα, την περίοδο που είχε αποφασιστεί από κάποιους η εξαφάνιση του Κέντρου από τον πολιτικό χάρτη.
Γίνεται λοιπόν μια συνάντηση με άκρα μυστικότητα στο σπίτι του με ένα πολύ σημαντικό στέλεχος του χώρου. Για πρακτικούς λόγους στο σπίτι ήμουν και εγώ. Έτσι ανέλαβα να φτιάξω και τους καφέδες και επειδή το σπίτι δεν ήταν μεγάλο θέλοντας και μη, άκουσα όλη την συζήτηση.
Συμφώνησαν απόλυτα και με μεγάλο ενθουσιασμό, σε όλα ακόμη και στην δήλωση που θα έκανε ο συγκεκριμένος πολιτικός, την επομένη μέρα στον τύπο. Σηκώθηκαν, έσφιξαν τα χέρια και φιλήθηκαν .
Την επόμενη μέρα έκπληκτος διάβασα στις εφημερίδες ότι ο Ζίγδης αφού τον έβρισε στην συνάντηση τον έδιωξε κακήν κακώς.
Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ, ήταν ότι ο καφές που έφτιαξα ήταν τόσο κακός, που τον θεώρησε ύβρι. Τώρα που μεγάλωσα είμαι σίγουρος ότι μάλλον δεν έφταιγε ο καφές μου.
Και στο ίδιο πλαίσιο ήταν όλη αυτή η εκστρατεία δυσφήμησης και λάσπης εναντίον του, που κακά τα ψέματα μια χαρά πέτυχε αυτό που ήθελε.
Θυμάμαι ακόμη, σε δημοσίευμα μεγάλης εφημερίδας πως αυτόν που ήξερε να αγωνίζεται με πάθος για τις αρχές του αλλά ήξερε και να απολαμβάνει τις ομορφιές της ζωής, και που μου μάθαινε πως να ζήσω έντονα όλα τα χρώματα της, τον παρουσίαζε ως μοναχικό, σκοτεινό και απόκοσμο που πέρναγε από την πλατεία Κολωνακιού απομονωμένος και σχεδόν με μίσος για όλο το ανθρώπινο τιτίβισμα που υπήρχε δίπλα του.
Τώρα πια που μεγάλωσα πιστεύω ότι το βασικό λάθος του Ζίγδη ήταν ότι θεωρούσε ότι ο ανιδιοτελής αγώνας για μία καλύτερη Ελλάδα, εμπνέει και συμπαρασύρει τους πάντες και για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Όμως δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι υποχρεωτικό να είναι όλοι πλασμένοι για να είναι ήρωες. Αλλά αυτοί που δεν είναι, τουλάχιστον ας σιωπούν και ας μην δίνουν και μαθήματα.
Τελειώνοντας και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ, από όλη την οικογένεια που νοιώθει περήφανη για τον Ζίγδη, και είμαι σίγουρος, ότι το ίδιο περήφανη για κείνον νοιώθει και η Δωδεκάνησος και η Ελλάδα.…….….
Σας ευχαριστώ!
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
