Διεθνής Έκθεση Γελοιογραφίας Ρόδου: Το πνευματικό παιδί του Βαγγέλη Παυλίδη
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 421 ΦΟΡΕΣ
8 Απριλίου 2018 Μάντσεστερ Βρετανία
Με τον Βαγγέλη Παυλίδη είχα την τιμή να είμαι η συνεργάτις του και το δεξί του χέρι στην Διεθνή Έκθεση Γελοιογραφίας Ρόδου από το 2002 έως και το 2006. Ηταν δική του η έμπνευση και πνευματικός πατέρας της ιδέας αυτής.
Για πολλά χρόνια πηγαινόφερνε την πρόταση για την δημιουργία ενός τέτοιου θεσμού στην Ρόδο, παρόμοιο βέβαια με πολλούς ανά τον Κόσμο. Ήθελε να γίνει η Ρόδος πόλος έλξης επισκεπτών και τόπος αναφοράς Γελοιογράφων και Σκιτσογράφων από όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Η πρόταση του έμενε σε στοίβες με προτάσεις όπως έλεγε και ο ίδιος, και μόνο ο Νομάρχης Δωδεκανήσου κ. Σάββας Καραγιάννης αντελήφθηκε την Πολιτιστική σημασία της πρότασης και είπε να βάλουν μπρος για έναν τέτοιο θεσμό. Μαζί με τον Δήμαρχο Ρόδου κ. Γιώργο Γιαννόπουλο ανέλαβαν την συνδιοργάνωση δηλαδή την στήριξη του από το μηδέν της 1ης Διεθνούς Έκθεσης Γελοιογραφίας Ρόδου.
Η 2η και 3η συνδιοργανώθηκε πάλι από τον Περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου κ. Γιάννη Μαχαιρίδη και τον Δήμαρχο Ρόδου κ. Γιώργο Γιαννόπουλο και με την στήριξη της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Ενημέρωσης.
Βρέθηκε ένα γραφείο στον τελευταίο όροφο του κτιρίου πάνω από την Αστυνομική Διεύθυνση Δωδεκανήσου το οποίο παραχώρησε η Νομαρχία. Μια μέρα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα αν θα ήθελα να αναλάβω ως γραμματέας του Βαγγέλη την Διεθνή Έκθεση Γελοιογραφίας Ρόδου. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά.
Μας περίμενε και τον Βαγγελη και εμένα όχι ένας αλλά πολλοί Γολγοθάδες. Πόσες φορές προσπάθησε ο Βαγγέλης να δει τον Δήμαρχο ή τον Νομάρχη, Περιφερειάρχη για να δούνε πως θα μπορούσαν να βρεθούν λύσεις σε προβλήματα και του έλεγαν στην γραμματεία ότι δεν μπορεί γιατί είχαν δουλειά.
Όμως η χαρά του δεν κρυβόταν, όταν στην τελετή έναρξης ήταν ο οικοδεσπότης που καμάρωνε το έργο του και τους Έλληνες και ξένους προσκεκλημένους και βραβευμένους επισκέπτες.
Οταν όλοι μαζί οι σκιτσογράφοι δημοσιογράφοι κι εμείς, πηγαίναμε για φαγητό και τα γέλια όλων ακουγόντουσαν παντού σε όλη την περιοχή.
Κύλησαν έτσι τρία πολύ πετυχημένα φεστιβάλ και εμείς αγωνιούσαμε γιατί η εξέλιξη και η τύχη της έκθεσης εξαρτιόταν πάντα από τους νέους τοπικούς άρχοντες και των προσώπων που αναλάμβαναν τα πολιτιστικά και το αν θα στήριζαν εκ νέου με ένα ασήμαντο σχετικά ποσό αυτό τον μοναδικό θεσμό που γινόταν κάθε δύο χρόνια.
Το 2007 μια υπάλληλος της νομαρχίας στο γραφείο του ΟΠΑΔ (τότε, οργανισμού πολιτιστικής ανάπτυξης Δωδεκανήσου) μου ζήτησε καταχρηστικά κι επίμονα το κλειδί του γραφείου, το κλειδί από την ντουλάπα μέσα στην οποία ήταν κλειδωμένα και ασφαλή τα βραβευμένα έργα κ.α.
Τα έδωσα αφού δεχόμουν έντονη πίεση και απειλές. Μετά μου ζήτησε τον κωδικό του υπολογιστή μέσα στο οποίο ήταν όλα μα όλα τα αρχεία της διεθνούς έκθεσης. Όταν αρνήθηκα μου είπε να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω μου άφησε και χειρόγραφη επιστολή. Ο Βαγγέλης ποτέ δεν μου έδειξε πόσο τον πόνεσε και τον στενοχώρεσε και ίσως πίστευε ότι θα το ξεπερνούσαμε.
Το 2008 θεωρήθηκε ότι δεν μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν το φεστιβάλ, άλλη πρόφαση ήταν ότι αφού είχε γίνει ένα παρόμοιο φεστιβάλ στην Αθήνα, δεν χρειαζόταν και άλλες δικαιολογίες που όμως δεν απαντήθηκαν ποτέ γραπτά στον Βαγγέλη. Και το μεγάλο πνευματικό παιδί του Βαγγέλη σιώπησε.
Κάποια στιγμή του υποσχέθηκαν έναν χώρο στην Παληά Πόλη, το παλιό Οθωμανικό δικαστήριο για να γίνει Μουσείο Μόνιμης Γελοιογραφίας. Δόθηκε αλλού. Χτύπησα χωρίς να το ξέρει ο ίδιος πολλές πόρτες, διαμαρτυρήθηκα..... τίποτα. Κάποια μέρα έμαθα ότι άδειασαν το γραφείο και μετέφεραν σε σακούλες τα πράγματα στο κτίριο της νομαρχίας....
Μετά από καιρό μου ζήτησαν την βοήθεια μου γιατί ήθελαν να πάνε στην αποθήκη με την απίστευτη υγρασία, τα πράγματα και να ξεχωρίσω τα πιο σημαντικά, δηλαδή τα Βραβευμένα έργα. Πήγα με βαρειά καρδιά. Ρώτησα που ειναι ο υπολογιστής με τα αρχεία, κανείς δεν ήξερε να μου πει. Τους έδειξα ποιοι ήταν οι φάκελοι χωρίς δυστυχώς να ελέγξω αν όλα ήταν στην θέση τους.
Μετά από έναν χρόνο περίπου πρότεινα στον κ. Νίκο Φρόνα Πρόεδρο της Δημοτικής Πινακοθήκης να ζητήσουν τα βραβευμένα έργα και να τα εκθέσουν. Κάτι με έτρωγε μέσα μου και είχα δίκιο. Τα έργα ήταν παρατημένα εδώ κι εκεί πάνω στα ράφια του γραφείου πολιτισμού της περιφέρειας. Ανέλαβα να τους βοηθήσω και αυτό που φοβόμουν είχε γίνει. Πολλά από τα βραβευμένα έργα είχαν κάνει φτερά.
Ο Βαγγέλης Παυλίδης μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στον χώρο της πολιτικής κυρίως γελοιογραφίας παγκοσμίως, πικράθηκε στον τόπο του και πόνεσε. Δεν αναγνώρισαν την τεράστια αξία του και την προσωπικότητα του, τον ρόλο του στον χώρο του πολτισμού και της δημοσιογραφίας, της τέχνης. Όσοι κρύβονται στον απόηχο των φανταχτερών εκδηλώσεων και πυροτεχνημάτων δεν μπόρεσαν και δεν θα μπορέσουν ποτέ να διακρίνουν το μέγεθος ενός καλλιτέχνη σαν τον Βαγγέλη Παυλίδη. Ο Βαγγέλης ήταν και είναι οικουμενικός και παγκόσμιος.
Ο κόσμος τον αγάπησε και τον θαύμασε μέσα από τα σκίτσα του, για την αγάπη που είχε για τη ζωή, τον Άνθρωπο και τα Ανθρώπινα δικαιώματα, τον ατέλειωτο αγώνα του ενάντια στον φασισμό, ναζισμό, ρατσισμό, αδικίες, πολέμους, καταπίεση. Καυτηρίαζε και σατίριζε τα πάντα με τον γνωστό δικό του μοναδικό τρόπο και χιούμορ. Ήταν ο αιώνιος Δον Κιχώτης.
Δίπλα σου Βαγγέλη έμαθα πολλά, θα σου είμαι πάντα ευγνώμων. Θα μας λείψεις αφάνταστα.
Το βοηθόπουλό σου
Ιρις Μαυράκη
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
