Ο τραπεζικός τομέας και το σύγχρονο παράδοξο

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Όλοι ψιθυρίζουμε μεταξύ μας οτι οι τράπεζες γιγαντώθηκαν διεθνώς και ειδικότερα στην Ευρώπη.

Όπως μας ενημερώνει το αυστριακό ινστιτούτο οικονομίας Mizes Institute (http:// bankingnews.gr/index.php?id=371448) ο τραπεζικός τομέας της Ευρωζώνης είναι τεράστιος: Απρίλιο του 2018 ο συνολικός ισολογισμός τους ανήλθε στα 31 τρισ. ευρώ αντιπροσωπεύοντας το 270% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) της Ευρωζώνης.

Όπως το ακούς φίλε αναγνώστη: ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι πολύ μεγαλύτερος από τον παραγόμενο πλούτο στην Ευρωζώνη. Αλλά πόσο υγιής είναι αυτός ο τομέας της οικονομίας μας;

Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, και όπως την μεταφράζει το banking.news, "... πολλές τράπεζες του ευρώ είναι σε κακή κατάσταση, αφού υποφέρουν από χαμηλή κερδοφορία και έχουν εκτιμώμενη συνολική έκθεση σε μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα ύψους περίπου 759 δισ. ευρώ, η οποία αντιπροσωπεύει περίπου το 30% του μετοχικού κεφαλαίου τους..."

Με απλά λόγια: καίγονται κεφάλαια στον τραπεζικό κλάδο. Και όλοι ξέρουμε ποιος θα την πληρώσει στο τέλος. Αλλά δεν πάσχουν μόνο οι εμπορικές τράπεζες. Πάσχουν και οι κεντρικές.

Οι ισολογισμοί τους διεθνώς έχουν 15 τρις αγορασμένο χρέος, κρατικό και ιδιωτικό. Και θεός ξέρει πώς θα το αναδιαρθρώσουν, με τα επιτόκια να είναι σε ιστορικά χαμηλά (αρνητικά στην ΕΚΤ). Τι σημαίνει αυτό για την ζωή μας τώρα που η γιγάντωση της χρηματοπιστωτικής οικονομίας καπελώνει παραγωγή, εμπόριο, απασχόληση;

Η ορολογία της νομισματικής πολιτικής δεν ευνοεί τα νοήματα.Λέξεις όπως συσταλτική ή επεκτατική νομισματική πολιτική, κρύβουν την ουσία: πρόσθεση και αφαίρεση χρήματος απο την οικονομία. Η ουσία όμως είναι κατά πόσο εν τέλει ρέει χρήμα στην πραγματική οικονομία.

Έχουμε γράψει πολλές φορές οτι η ρευστότητα ανακυκλώνεται εντός των πιστωτικών ιδρυμάτων και στα ταμπλό των χρηματιστηρίων. Η εκκαθάριση "παρκάρει" χρήμα σε λογαριασμούς και μοχλεύει χρήμα σε συμβόλαια (παράγωγα). Εκεί κατοικεί το χρήμα. Και μόνιμος θεματοφύλακάς του είναι οι τράπεζες (και ως διεκπεραιωτές εντολών και ως εκκαθαριστές).

Και ιδού το σύγχρονο παράδοξο: συγκεντρώνουν το διεθνές μη παραγωγικό χρήμα ενώ ταυτόχρονα δεν είναι απολύτως υγιείς! Το ερώτημα λοιπόν -εν κατακλείδι- είναι μάλλον απλό: πόσο θα αντέχουν οι κοινωνίες να υπάρχει αυτή η υπερ-συσσώρευση ρευστότητας εντός του παράδοξου φαινομένου που παρατείνεται στο τραπεζικό κύκλωμα;