«Τζάμπα μαγκιές» και πολιτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής: μια …συνταγή που ενέχει πολλούς κινδύνους

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Λίτσα Φτακλάκη

Είναι πλέον κοινός τόπος πως ο Αλέξης Τσίπρας, μόλις «ζοριστεί» πολιτικά, προσφεύγει στην γνωστή τακτική «πετάω την μπάλα στην εξέδρα».

Το έχουμε ζήσει επανειλημμένα και μάλιστα σε ύψιστης σημασίας θέματα, με πιο πρόσφατο το ζήτημα που προέκυψε από την ανακοίνωση περί επέκτασης της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια.

Την ανακοίνωση έκανε αρχικά ο απελθείς υπουργός ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς κατά την τελετή παράδοσης και παραλαβής του Υπουργείου Εξωτερικών, δημιουργώντας πολλές απορίες για τον τρόπο και το χρόνο που επέλεξε - ήθελε μήπως να πετάξει μια τέτοια "καυτή πατάτα" στον διάδοχο του και πρωθυπουργό, η στάση του οποίου τον οδήγησε σε παραίτηση;;; - αλλά και ανοίγοντας έτσι ένα κρίσιμο θέμα που τελούσε εν υπνώσει.

Ο Αλέξης Τσίπρας σε κάθε περίπτωση έδειξε να αποδέχεται την … «πρόσκληση» και έσπευσε να μιλήσει περί «ενεργής εξωτερικής πολιτικής», την οποία η κυβέρνηση του αντιδιαστέλλει με την αδράνεια.

Όμως η εξωτερική πολιτική δεν (πρέπει να) αποτελεί πεδίο πολιτικοποίησης και εργαλείο στα χέρι της εκάστοτε κυβέρνησης, καθώς θέματα που απασχολούν την εθνική πολιτική επί τόσα χρόνια – όπως αυτό της έκτασης των χωρικών υδάτων της Ελλάδας – ούτε εξαγγέλλονται υπό τέτοιες συνθήκες, ούτε χρησιμοποιούνται ως επικοινωνιακό αντίβαρο. Και επειδή έχει ξεκινήσει πάλι μια ατέρμονη συζήτηση για πρωθυπουργούς «μάγκες και μη», είναι σημαντικό, υπό το αδιαπραγμάτευτο της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, να τονιστούν τα εξής σημεία:

Πρώτον, Η Ελλάδα, ως ένα σύγχρονο ευνομούμενο κράτος, κράτος-μέλος της ΕΕ που ανήκει στους μεγαλύτερους περιφερειακούς και διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ, κλπ), συμμετέχει ενεργά στο διεθνές σύστημα και ως εκ τούτου πρέπει να γνωρίζει και να ακολουθεί τους κανόνες αυτού του συστήματος.

Εν προκειμένω, στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής πρέπει να δημιουργεί στρατηγικές συμμαχίες για να θωρακίσει τις πρωτοβουλίες της στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής, λαμβάνοντας τις ανάλογες εγγυήσεις, δεσμεύσεις ή έστω θετικές ενδείξεις από τους στρατηγικούς της συμμάχους.

Εν προκειμένω, μετά την πρόσφατη εξαγγελία του πρωθυπουργού περί επέκτασης των χωρικών μας υδάτων, οι ΗΠΑ μέσω του Στέιτ Ντιπάρτμεντ κράτησαν αποστάσεις ασφαλείας δηλώνοντας πως «η πολιτική τους δεν έχει αλλάξει και η στήριξη της Ελλάδας και της Τουρκίας αποτελεί θέση αρχής για τις ΗΠΑ.» Η δε ΕΕ δεν ασχολήθηκε καν με το θέμα αυτό καθώς δεν έγινε καμία δήλωση από την Φρεντερίκα Μογκερίνι, την Ύπατη Εκπρόσωπο της ΕΕ για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας. Αντίστοιχα ούτε το ΝΑΤΟ, η στρατιωτική και αμυντική συμμαχία των χωρών της Δύσης στην οποία συμμετέχουν τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία, εξέδωσε κάποια σχετική ανακοίνωση.

Επομένως, ερωτάται ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αλέξης Τσίπρας, είχε φροντίσει να διασφαλίσει κάποιου είδους διεθνή υποστήριξη πριν αποφασίζει να προχωρήσει σε μια τέτοια πρωτοβουλία, όταν μάλιστα γνωρίζει πολύ καλά πως από το 1995 η τουρκική Εθνοσυνέλευση εξέδωσε το περίφημο ‘Casus Belli’, όπερ σημαίνει πως η Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας θεωρεί την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Αιγαίο από 6 σε 12 ν.μ. αιτία πολέμου και εξουσιοδότησε το τουρκικό κράτος να κηρύξει πόλεμο εναντίον της Ελλάδας, αν αυτό συμβεί μονομερώς.

Να θυμίσουμε πως η Τουρκία δεν έχει ψηφίσει τη Συνθήκη του Montego-bay, όπου κωδικοποιήθηκε το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (1982) σε νέο συμβατικό κείμενο υπό την αιγίδα των ΗΕ. Μήπως υπάρχει κάποια συμφωνία σε επίπεδο μυστικής διπλωματίας, στην οποία επιδίδεται με μεγάλη ευκολία η παρούσα κυβέρνηση και δεν το γνωρίζουμε;

Δεύτερον, η πολιτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής αποτελεί μια συνήθη τακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ως εκ τούτου στην παρούσα χρονική συγκυρία το ευαίσθητο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων αξιοποιήθηκε στο πλαίσιο μιας εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, προκειμένου να στραφεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και των άλλων κομμάτων στο θέμα αυτό, που σημειωτέον είναι υψίστης σημασίας για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, ενώ την ίδια περίοδο

έχει ξεσπάσει εμφύλιος στο εσωτερικό της συγκυβέρνησης, να εκτοξεύονται σκληρές δηλώσεις από τους υπουργούς Εξωτερικών (πρώην πλέον) και Άμυνας, να διατυπώνονται ισχυρισμοί για «μαύρα ταμεία» στο ΥΠΕΞ και για χρηματισμό αξιωματούχων από οικονομικούς παράγοντες για τη Συμφωνία των Πρεσπών και άλλα πολλά, τα οποία από ένα σημείο και μετά, ειδικά με τον τρόπο που αναπαράγονται, ανάγονται σε πολιτικό κουτσομπολιό αισχίστου επιπέδου.

Και σε αυτό το σημείο δεν πρέπει να παραβλέπουμε τον … «ελιγμό» του πρωθυπουργού ως προς τη διαδικασία επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης, καθώς ανακοινώνει ότι θα γίνει με νομοθετική ρύθμιση και όχι με προεδρικά διατάγματα – που σημειωτέον έχουν ήδη ετοιμαστεί στο ΥΠΕΞ σύμφωνα με τις σχετικές εξουσιοδοτήσεις που προβλέπει η νομοθεσία – γεγονός που αφενός έδωσε στους Τούρκους την ευκαιρία να μιλούν για «οπισθοχώρηση» της ελληνικής πλευράς στο θέμα αυτό λόγω των τουρκικών αντιδράσεων και, αφετέρου αναδεικνύουν την προχειρότητα και την ελαφρότητα με την οποία ασκείται η εξωτερική πολιτική της χώρας, καθώς θα χρησιμοποιηθεί το θέμα αυτό ως αντικείμενο πολιτικής και κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης, σε μια προσπάθεια διαμόρφωσης συνθηκών εκμετάλλευσης και πλειοδοσίας ανάμεσα στα κόμματα ως προς το ποιος είναι πιο αληθινός πατριώτης.

Κάτι τέτοιο, εκτός των κινδύνων καπηλείας, έντασης και διχασμού που θα προκαλέσει (επί ενός θέματος εξωτερικής πολιτικής για το οποίο η εθνική ομοψυχία είναι επιβεβλημένο ζητούμενο), καταδεικνύει, για μια ακόμη φορά την απουσία πολιτικής παιδείας και πολιτικής ωριμότητας που διακρίνει τους κυβερνώντες…

Τρίτον, επειδή ήδη γίνεται προσπάθεια από κάποιους να εκληφθεί αυτή η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, ως κίνηση γενναιότητας, καλό θα είναι να ανατρέξουμε στην νεώτερη ελληνική ιστορία που δυστυχώς έχει πλείστα παραδείγματα, όπου υπήρξαν «πατριωτικές» πρωτοβουλίες που τελικά κόστισαν τόσο σε απώλεια ανθρώπινων ζωών, όσο και σε χαμένες πατρίδες.

Αναφέρω δυο από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, την επιλογή της συνέχισης της Μικρασιατικής εκστρατείας σε χρονικό σημείο (Άνοιξη 1921) που οι διεθνείς συγκυρίες ήταν τελείως αρνητικές και την ατυχή (και εγκληματική, όπως προκύπτει από τα προσφάτως δημοσιοποιηθέντα στοιχεία του σχετικού Φακέλου) πρωτοβουλία παρέμβασης της ελληνικής δικτατορίας στην Κύπρο για την ανατροπή της Κυπριακής ηγεσίας το καλοκαίρι του 1974.

Και οι δυο αυτές περιπτώσεις είχαν παρουσιαστεί από τους εμπνευστές τους ως ενέργειες ενδεικτικές της γενναιότητας τους, που έγιναν στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Η ιστορία έχει υπάρξει δυστυχώς αδιάψευστος μάρτυρας των ολέθριων συνεπειών αυτών των τραγικών πρωτοβουλιών. Και δυστυχώς, για να παραφράσουμε τον Μάρξ, η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα, είτε ως τραγωδία… Και τα δυο ενδεχόμενα εν προκειμένω δεν είναι αποδεκτά.

Εν κατακλείδι, η συμπεριφορά του «τζάμπα μάγκα» δεν περνάει στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, γιατί η Ελλάδα ούτε διαιρείται, ούτε τεμαχίζεται!!! Ανήκει στους Έλληνες και αποτελεί ύψιστη ευθύνη του εκάστοτε πρωθυπουργού να διασφαλίζει τα δικαιώματα της και να τα ασκεί προς το εθνικό συμφέρον και όχι προς την μικροκομματική σκοπιμότητα…