Απόδοση μερίσματος από τα κέρδη και φτωχοποίηση

Φίλιππος Ζάχαρης

Η μονοδιάστατη πολιτική στις κοινωνίες της ακραίας φιλελευθεροποίησης, σε βαθμό που η συμμετοχή του πολίτη να περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στα καταναλωτικά αγαθά που είναι πάντα απλησίαστα από πλευράς τιμών, η απρόσκοπτη διακυβέρνηση των χωρών που τους επιβάλλεται εδώ και δεκαετίες το μοντέλο της φτωχοποίησης προς όφελος των λίγων, όλα αυτά δημιουργούν μια πλασματική ανάπτυξη, από την οποία δρέπουν καρπούς μονάχα όσοι υπηρετούν πιστά το δόγμα της άκρατης λιτότητας χάριν του προσπορισμού αφθονίας σε υλικά αγαθά των ανώτερων οικονομικά τάξεων.

Σε αυτές τις συνθήκες και με γνώμονα το ατομικό συμφέρον, οι κυβερνήσεις κατευθύνουν τις οικονομίες σε τεχνητή κρίση, προκειμένου να καρπωθούν την αθρόα προσφορά των μαζών, οι οποίες με την σειρά τους έχουν λαμβάνειν μονάχα όταν το περίσσευμα επαρκεί για να τους δοθεί ως μέρισμα με την μορφή κοινωνικού αγαθού.

Το ζούμε ήδη αυτό στην Ελλάδα με την υποτιθέμενη μείωση των φορολογικών συντελεστών μετά από δέκα χρόνια ασύστολης φορολόγησης που επέφερε τεράστια κέρδη στον κρατικό κορβανά, και η επισφράγιση του γεγονότος αυτού έρχεται με την ιταμή αύξηση του κατώτατου μισθού που χαιρετά και η αντιπολίτευση.

Ότι και να πει κανείς για την κοροϊδία που λαμβάνει χώρα εδώ και πολλά χρόνια είναι λίγο για να περιγράψει το μέγεθος της εξαπάτησης που λανσάρεται ως υποτιθέμενη κοινωνική πολιτική.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την παράδοση των προηγούμενων κυβερνήσεων δια της με το γάντι παροχής μερισμάτων στο όνομα της αναπτυξιακής διαδικασίας, με προσφορά τεχνητών μεθόδων απόκτησης κερδών που υπολείπονται σημαντικά από τα συνολικά κέρδη του επίσημου κράτους, που σε καμία περίπτωση δεν διαθέτει στους πολίτες του, παρά το γεγονός ότι πριν τα όποια μέτρα λιτότητας η παραφιλολογία περί απόδοσης των κερδών δίνει και παίρνει προκειμένου να παταχθεί η εκάστοτε αμφιβολία και η αμφισβήτηση για τις αγαθές προθέσεις των κυβερνώντων.

Και επειδή αναμένονται και πάλι εκλογές, επειδή ο στόχος είναι να γίνονται εξακολουθητικά παιχνίδια στις πλάτες των πολιτών - όπως το τελευταίο περί της ευθείας αντιπολιτευτικής τακτικής του μέχρι πριν από λίγες ημέρες κυβερνητικού εταίρου - αυτό που επιβάλλεται να γίνει, είναι να παρακολουθούνται επισταμένως τα παιχνίδια αυτά, προκειμένου να εξαχθούν τα κατάλληλα συμπεράσματα για την μελλοντική άσκηση μιας εκ νέου φθοροποιούς πολιτικής.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το όλο σύστημα στηρίζεται στην προδηλότητα του ξεγελάσματος με την βοήθεια των κατάλληλων τακτικισμών και τάσεων που στοχεύουν ακριβώς σε αυτό, στην εξάλειψη και της παραμικρής αμφιβολίας ότι το κράτος δικαίου είναι εδώ, παρόν και ενεργό. Δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει πως η προσπάθεια που καταβάλλει το επίσημο κράτος, σχετίζεται με την πειθώ των πολιτών πως το έργο που διεξάγεται είναι προς όφελός τους και όχι μόνο για ίδια συμφέροντα.

Αυτό μερικές φορές επιτυγχάνεται από την μεριά του κράτους, διότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις για να κρύψουν την γύμνια τους, επιστρατεύουν σημαντικές εφεδρείες που αποδεικνύονται σωτήριες στον αγώνα αυτό. Αποτέλεσμα, να περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό η συμμετοχή του πολίτη και να αφορά μόνο τους τρόπους επιβίωσής του, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό αναφορικά με τους λόγους της φτωχοποίησης, του κατά βάσιν υιοθετούμενου κοινωνικού μοντέλου από την πλευρά του κράτους.

Λαός χωρίς απορίες και αμφισβήτηση κουμαντάρεται εύκολα με το πρόσχημα της λιτότητας, που πότε λανσάρεται ως μοναδική λύση και πότε προβάλλεται ως τρισκατάρατο μέσον, που κατά τα άλλα όλα τα κόμματα θα την υιοθετούσαν όταν παρίστατο ανάγκη, ακόμη και αυτά με το δήθεν φιλολαϊκό προφίλ που η ιστορία έχει δείξει τι κάνουν στις κρίσιμες στιγμές για την οικονομία.

Οι κοινωνίες της ακραίας φιλελευθεροποίησης, λοιπόν, ούτε παρόν έχουν ούτε μέλλον. Τα κράτη που οι κυβερνήσεις τους ενστερνίζονται πολιτικές λιτότητας, είναι καταδικασμένα σε οικονομική καταστροφή. Αυτό είναι γνωστό στους κύκλους που προωθούν την λιτότητα ως υποτιθέμενο μέσο μετάβασης από την νοσηρή στην υγιή οικονομία και πρόσκαιρο αναγκαστικό μέτρο.

Η όλη ιστορία έχει να κάνει περισσότερο με την απομάκρυνση των πολιτών από την διαδικασία της εξαπάτησης, προκαλούμενης από την μονοδιάστατη πολιτική λιτότητας και συνεχών περικοπών. Απώτερος στόχος, να κυβερνάται με ψέματα ο λαός και να μην διαμαρτύρεται επειδή την κατάλληλη στιγμή του αποδίδεται μέρισμα που ισοδυναμεί με ψίχουλα συγκριτικά με τα συνολικά κέρδη του κράτους.