Μεσαιωνολόγιο: «Ευφάνταστα Βασανιστήρια»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 5689 ΦΟΡΕΣ
Γράφει η Άννα Αχιολά
info@medievalfestival.gr
ΜΕΡΟΣ Β’
ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ …
Στο προηγούμενο «Μεσαιωνολόγιο» περιγράψαμε κάποιες μεθόδους βασανιστηρίων του Μεσαίωνα αλλά η λίστα μοιάζει να είναι ατελείωτη και η … αρρωστημένη φαντασία ανεξάντλητη, με σκοπό την όσο το δυνατό πιο φρικιαστική, επώδυνη και παρατεταμένη τιμωρία του θύματος, μέχρι να επέλθει – συνήθως - ο θάνατος.
Δε θα αναφερθούμε στα γνωστά βασανιστήρια του απαγχονισμού, αποκεφαλισμού, γδαρσίματος, ξεκοιλιάσματος, πνιγμού, διαμελισμού (με άλογα), διαπόμπευσης ή και ψυχολογικού εκβιασμού αλλά σε κάποιες πιο εξεζητημένες μεσαιωνικές τιμωρίες, ορισμένες από τις οποίες ήταν ήδη γνωστές και διαδεδομένες από την αρχαιότητα ενώ χρησιμοποιήθηκαν ακόμα και το 19ο αι.
Η λίστα είναι τόσο μεγάλη, που θα χρειαζόμασταν ακόμα πολλά «Μεσαιωνολόγια» για να την ολοκληρώσουμε, παραθέτουμε όμως ενδεικτικά κάποιες από τις βάναυσες μεθόδους για να δώσουμε μια ιδέα για το πνεύμα της εποχής, όπου κυριαρχούσε ο φανατισμός, η βιαιότητα, τα συμπλέγματα και η καταπίεση αλλά και την εικόνα μιας κοινωνίας γεμάτης από στιγματισμένους, παραμορφωμένους και ανάπηρους, που τελικά επέζησαν αυτών των βασανιστηρίων …
Το Ξύλινο Άλογο
Γνωστό επίσης ως Ισπανικό Γαϊδούρι, το ξύλινο άλογο είχε την τιμητική του στην Ιερά Εξέταση της Ισπανίας. Το γυμνό και δεμένο θύμα καθόταν πάνω στην τριγωνική ξύλινη σανίδα ενώ οι βασανιστές πρόσθεταν ολοένα και μεγαλύτερα βάρη προοδευτικά στα πόδια του, μέχρι να διαπεράσει η σφήνα όλο του το κορμί. Οι περισσότεροι έσπευδαν μάλιστα να ομολογήσουν το αιρετικό τους έγκλημα για να μην αφεθούν στις φρικιαστικές ορέξεις των βασανιστών τους…
Η Κούνια του Ιούδα
Η πυραμιδικού σχήματος «θεσούλα» θεωρήθηκε κατάλληλη για να κάθεται το θύμα γυμνό, αλλάζοντας οπές ανάλογα με το φύλο του. Μόλις η «μύτη» της πυραμίδας εισερχόταν στον πρωκτό ή το αιδοίο, τα σχοινιά που κρατούσαν το σώμα άρχιζαν να χαλαρώνουν και η κατάληξη της φρίκης ποίκιλε ανάλογα με την ποινή.
Οι κοιλότητες του σώματος σκίζονταν από τη σωματική πίεση και το θύμα αφηνόταν κατόπιν να πεθάνει μαρτυρικά από τη μόλυνση αφού η πυραμίδα δεν πλενόταν ποτέ. Σε πιο σκληρές τιμωρίες τα σχοινιά χαλάρωναν κι άλλο μετατρέποντας την Κούνια του Ιούδα σε σωστό παλούκωμα, καθώς ο ανασκολοπισμός είχε την τιμητική του στον Μεσαίωνα.
Ανασκολοπισμός (παλούκωμα)
Ο ανασκολοπισμός ήταν μια μέθοδος βασανισμού και, τελικά, εκτέλεσης κατά την οποία ένας αιχμηρός πάσσαλος εισάγεται στο σώμα του κρατουμένου μέσω των πλευρών, του πρωκτού, του κόλπου ή του στόματος.
Σε μερικές περιπτώσεις ανασκολοπισμού, ο πάσσαλος εισάγεται με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτρέψει τον άμεσο θάνατο αφενός, και να λειτουργήσει ως «πώμα» που θα εμποδίσει την απώλεια αίματος αφετέρου. Μετά την κατάλληλη προετοιμασία του θύματος, η οποία συμπεριλαμβάνει δημόσιο βασανισμό και βιασμό, το θύμα γδύνεται και του κάνουν μια τομή στη βουβωνική χώρα, μεταξύ πρωκτού και γεννητικών οργάνων.
Ένας γερός και αμβλύς πάσσαλος εισάγεται στην τομή. Το στρογγυλεμένο του άκρο πιέζει τα ζωτικά όργανα προκαλώντας αβάσταχτο πόνο, χωρίς όμως να τα τρυπά και να επιφέρει το θάνατο, όπως γίνεται κατά την εισαγωγή αιχμηρού πασσάλου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παρατείνει την επιθανάτια αγωνία του μελλοθάνατου έως και τρεις ημέρες.
Η χρήση του ανασκολοπισμού ως μεθόδου επιβολής της θανατικής ποινής ήταν γνωστή από την αρχαιότητα όμως χρησιμοποιήθηκε ευρέως κατά το Μεσαίωνα αλλά και μέχρι το 18ο αι., σε Ασία και Ευρώπη. Ευρωπαίοι ηγεμόνες, όπως ο Βλαντ Τέπες ο Τρίτος, που έμεινε στην ιστορία ως Δράκουλας, την εφάρμοζαν τακτικά για τους αιχμαλώτους.
Ο Διαχωριστής Γονάτων
Δύο ξύλινες επιφάνειες με καρφιά τοποθετούνταν μπροστά και πίσω από το γόνατο και μετά τον πρώτο λόγο έπαιρναν οι βίδες. Επίσης απλή σε σύλληψη και εκτέλεση, η συσκευή του μαρτυρίου τραυμάτιζε ανεπανόρθωτα το γόνατο, καθιστώντας το άχρηστο. Σύμφωνα μάλιστα με τη φύση του αιρετικού εγκλήματος, ο Διαχωριστής Γονάτων θα είχε από τρία έως είκοσι καρφιά σε κάθε ξύλινη επιφάνεια… Χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα από την Ιερά Εξέταση.
Ο Διαχωριστής Γλωσσών
Ένα υπερμέγεθες ψαλίδι που μπορούσε να ξεριζώσει τη γλώσσα του θύματος ήταν άλλο ένα εργαλείο της μεσαιωνικής φρίκης. Το στόμα του θύματος κρατούνταν ανοιχτό με άλλο εργαλείο - καθώς ο Μεσαίωνας λάτρευε τις επινοήσεις της ανατριχίλας - οπότε έπιανε δουλειά ο Διαχωριστής. Γιατί δεν χρησιμοποιούσαν ένα απλό ψαλίδι για τη φρικιαστική δουλειά; Γιατί πώς θα έπαιζαν τότε με τη βιδούλα του Διαχωριστή, που έκανε την αποκοπή της γλώσσας αργή και σταδιακή, επιτείνοντας τον πόνο του θύματος;
Ο Τροχός
Ο τροχός αποτελούσε μια μέθοδο βασανιστικής εκτέλεσης, αρχικά στην Αρχαία Ελλάδα, που είναι και ο τόπος έμπνευσής του. Έμοιαζε με έναν μεγάλο τροχό κάρου, πάνω στον οποίο δενόταν, με ανοιχτά χέρια και πόδια ο κρατούμενος. Στη συνέχεια ο τροχός περιστρεφόταν αργά, ενώ o εκτελεστής με ένα σφυρί ή με έναν σιδερένιο λοστό έσπαζε τα κόκαλα του καταδικασμένου.
Αν κάποιο από τα χτυπήματα, στο στήθος ή στο κεφάλι, δεν ήταν αρκετά δυνατό ώστε να τον σκοτώσει και να θέσει έτσι τέλος στο μαρτύριό του, ο άνθρωπος υπέφερε φρικτά για πολλές ώρες. Μετά το θάνατο του καταδικασμένου, ο τροχός με τα υπολείμματά του στερεωνόταν σ’ έναν ψηλό στύλο, ώστε τα όρνια να φάνε ό,τι είχε απομείνει.
Ο Τσακιστής Κεφαλιών
Το θύμα ακουμπούσε το πηγούνι του στη βάση της συσκευής και το μεταλλικό καπέλο τοποθετούνταν στο κεφάλι του. Το μόνο που είχε να κάνει ο δήμιος ήταν να περιστρέψει αργά και βασανιστικά τη χειρολαβή, συντρίβοντας τα κόκαλα του προσώπου και το κρανίο τελικά του δύσμοιρου. Δόντια και σαγόνι ήταν παραδοσιακά τα πρώτα θύματα του Τσακιστή. Ακόμα και όταν ο σκοπός δεν ήταν ο θάνατος, η καταστροφή των μυών αλλά και της δομής του προσώπου ήταν μόνιμη και εκτεταμένη. Όταν ο θάνατος ήταν το ζητούμενο, πριν συντριβεί το κρανίο τα μάτια πετιόνταν έξω από τις κόγχες τους…
ΠΗΓΕΣ:
Κυριάκος Σιμόπουλος, «Βασανιστήρια και Εξουσία», Εκδ. Πιρόγα, 2008
http://torturemuseum.net
www.newsbeast.gr
www.psychology.gr
el.wikipedia.org
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
