Αθάνατες ιστορίες του Μεσοπολέμου: Η πριγκίπισσα Αζζά μορφώθηκε και πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην Κωνσταντινούπολη
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 514 ΦΟΡΕΣ
Πέθανε το 1987 στη Βηρυτό όπου και ο τάφος της
Παρουσίαση Κώστας Τσαλαχούρης
Αναφερθήκαμε για τον Λόρενς της Αραβίας. Από τα απομνημονεύματα του δαιμόνιου αυτού Άγγλου συνταγματάρχη, παίρνουμε δύο αποσπάσματα. Το πρώτο φέρνει τον τίτλο «Η βασιλική οικογένεια της Χετζάζης» και δίνει μιάν ιδέα της οικογένειας της απαχθείσης πριγκίπισσας Αζζά(1).
Ως γνωστόν ο Φαϋζάλ ήταν γιος του άλλοτε πανίσχυρου βασιλιά της Χετζάζης, Χουσεΐν. Το δεύτερο δίνει μιαν εντύπωση από το καραβάνι Αράβων του Ιράκ, με το οποίον συνταξίδευσε ο Λώρενς, κατά τη διάρκεια των επικίνδυνων περιπετειών του στη χώρα αυτή.
«… Η συντροφιά μας(2) ήταν τόσο ποικιλόμορφη-σερίφηδες, προύχοντες της Μέκκας, σεΐχηδες, Μεσοποταμιανοί-ώστε υποκίνησα, αμέσως, συζήτηση, επί ορισμένων προβλημάτων, για να κρίνω, απ’ αυτή, το χαρακτήρα και τις αντιλήψεις του καθενός. Άλλωστε, ήταν ευχάριστο να βλέπει κανείς τον Φαϋζάλ να διατηρεί, στις πιο κρίσιμες στιγμές και ενώ κάπνιζε αμέτρητα τσιγάρα, απόλυτη κυριαρχία στη συζήτηση. Ο άνθρωπος αυτός, μαζί με το τακτ, είχε και τη δύναμη να διαμορφώνει, όπως ήθελε, το αίσθημα των συνομιλητών του.
Οι Άραβες αγαπούσαν ανοικτά τον Φαϋζάλ. Πράγματι δε, οι απροετοίμαστες αυτές συγκεντρώσεις, συνέτειναν ώστε να καταφανεί καθαρά ο ηρωικός χαρακτήρας που είχαν προσλάβει στα μάτια των φυλών, ο σερίφης και οι γιοί του.
Ο σερίφης Χουσεΐν(3), είχε τόσο μετρημένη και ευγενή εμφάνιση, ώστε φαινόταν αδύνατος. Αλλά η εμφάνιση αυτή έκρυβε σώφρονα, συνετή πολιτική, βαθιά φιλοδοξία, και σπάνια για τους Άραβες οξυδέρκεια, με τη δύναμη του χαρακτήρα και το πείσμα της ράτσας του. Το ενδιαφέρον που είχε για τη φυσική ιστορία, ενίσχυε την ενστικτώδη κλίση του προς το κυνήγι, και όταν το ήθελε, γινόταν υπόδειγμα βεδουίνου πρίγκιπα.
Αφετέρου η Κιρκασία(4), μητέρα του, τον είχε προικίσει με τις ικανότητές της, ξένες τόσο προς τους Τούρκους όσο και προς τους Άραβες.
Ανέπτυσσε καταπληκτική ικανότητα να παρουσιάζει, ανάλογα των περιστάσεων, την μια ή την άλλη όψη της προσωπικότητάς του, για να προσκομίσει τα ανάλογα ωφελήματα. Εν τούτοις η τουρκική πολιτική σχολή ήταν τόσο αγενής, ώστε και η ωραιότερη ψυχή δεν θα μπορούσε να περάσει άθικτη από τα διδάγματά της.
Ο Χουσεΐν στη νεανική του ηλικία, ήταν έντιμος και ειλικρινής. Έπειτα έμαθε όχι μόνο να σιωπά, αλλά και να μιλά για να κρύψει τους σκοπούς του. Η τέχνη αυτή, με πολλή εξάσκηση, του έγινε ελάττωμα, από το οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να απαγκιστρωθεί. Στη γεροντική του ηλικία και ο παραμικρότερος λόγος του, ήταν διφορούμενος.
Σαν νέφος, αυτό το μισο-ψέμα, έκρυβε τη σταθερότητα του χαρακτήρα του, την εχεφροσύνη, τη γνωστικότητα μπορεί να πει κανείς, τη γεμάτη ευθυμία, δύναμή του. Συχνά του αρνούνταν τα προτερήματα αυτά, αλλά η Ιστορία τα ανέδειξε και απέδειξε.
Ένα δείγμα της σωφροσύνης του αυτής, ήταν η μόρφωση που έδωσε στα παιδιά του. Τα είχε καλέσει στην Κωνσταντινούπολη ο Σουλτάνος(5) για να τους δώσει τουρκική εκπαίδευση. Φρόντισε, κυρίως, ώστε η μόρφωση αυτή να είναι πλήρης και σταθερή».
Στην Κωνσταντινούπολη γεννήθηκε, τον Αύγουστο 1906, η πριγκίπισσα Αζζά κόρη του Φαϋζάλ ο οποίος το 1904 παντρεύτηκε στη Βασιλεύουσα, όπου ζούσε, την πριγκίπισσα Huzaima(6), μετέπειτα βασίλισσα της Συρίας, για τέσσερις μήνες και, το 1921, βασίλισσα του Ιράκ, μέχρι το θάνατο του συζύγου της το 1933. Από τη χρονιά αυτή ήταν βασιλομήτωρ(7) μέχρι το θάνατό της στις 27 Μαρτίου 1935.
Στη βιογραφία της δεν αναγράφεται τίποτε για την πρωτότοκη κόρη της Αζζά, από το 1936 και μετά, χρονιά που εγκατέλειψε τα πάντα για να επισημοποιήσει το δεσμό της με τον εκλεκτό της καρδιάς της, Τάσο Χαραλάμπη. Η Αζζά, σύμφωνα με διάφορες πηγές που αναφέρονται στη βασιλική οικογένεια, διέμενε στην Ιορδανία, παντρεύτηκε τον Abdel Ridda Kahil και απέκτησαν μια θυγατέρα.
Η πριγκίπισσα πέθανε στη Βηρυτό το 1987, και ενταφιάστηκε σε Νεκροταφείο που βρίσκεται στην κοιλάδα Bashoura, στα περίχωρα της ιορδανικής πρωτεύουσας. Η πριγκίπισσα Αζζά, είχε δύο ακόμη αδελφές, την Rajiha(8) και την Rafiya(9).
Ο Λώρενς της Αραβίας συνεχίζει στο έργο του «Η βασιλική οικογένεια της Χετζάζης»:
«Όταν οι νέοι επέστρεψαν στη Χετζάζη, μεταμορφωμένοι σε εφέντηδες, με ευρωπαϊκές ενδυμασίες και τουρκικές συνήθειες, ο Χουσεΐν τους φόρεσε αμέσως το αραβικό ένδυμα, και για να αφυπνίσει το ένστικτό τους, τους έστειλε στην έρημο μαζί με ανθρώπους από τη Μέκκα, για να περιπολούν στο δρόμο του προσκυνήματος.
Επί μήνες, φύλασσαν τους δρόμους, μέρα-νύχτα, με όλους τους καιρούς, χωρίς να επιστρέψουν στη Μέκκα, συναναστρεφόμενοι κάθε είδους ανθρώπους· γίνονταν καθημερινά καλύτεροι ιππείς και άριστοι στρατιώτες. Ύστερα από λίγο χρονικό διάστημα σκληρύνθηκαν, απέκτησαν αυτοπεποίθηση, με το μίγμα αυτό της ευφυΐας και της δυνάμεως που χαρακτηρίζει τις φυλές αυτές.
Η ισχυρή οικογενειακή ομάδα τους, προκαλούσε με τη δύναμή της, το θαυμασμό όλων, αλλά περιέργως έμενε απομονωμένη στο μέσον του δικού της κόσμου. Τα παιδιά του Χουσεΐν(10) δεν κατάγονταν από καμιά επαρχία, δεν αγαπούσαν κανένα κομμάτι γης, περισσότερο από ένα άλλο. Ούτε εμπίστους είχαν, αλλά ούτε και συμβούλους. Κανένας τους δεν άνοιγε τον εαυτό του προς τους άλλους, ούτε και προς τον πατέρα, για τον οποίο όλοι αισθάνονταν το σεβασμό του φόβου.
Μετά το γεύμα η συζήτηση υπήρξε ζωηρή:
-Βλέπετε, είπε σε μια στιγμή ο Φαϋζάλ, οι ανάγκες του πολέμου, μας συνδέουν σήμερα με τους Άγγλους. Είμαστε γοητευμένοι από τη φιλία τους, ευγνώμονες για τη βοήθειά τους, έτοιμοι να συμμετάσχουμε στα κέρδη του αγώνα. Αλλά δεν είμαστε Βρετανοί υπήκοοι. Θα είμαστε καλύτερα αν σ’ αυτή τη συμμαχία δεν υπήρχε μια τόση δυσαναλογία δυνάμεων…».
Και το κεφάλαιο συνεχίζεται με τη ζωή στην έρημο…
Ο ιστορικός μας Διονύσιος Κ. Κόκκινος(11), δεν αφήνει την ευκαιρία. Αναφέρεται στο γεγονός του γάμου Τάσου-Αζζά, από το χρονογράφημά του, στην εφημερίδα «Ελληνικόν Μέλλον(12)». Το επιτηδευμένο, υπέροχο και ωραίο γράψιμό του, μας δίνει πλήρη εικόνα της εποχής εκείνης.
Γράφει:
«Γιατί τόση έκπληξις για την απαγωγή(13) της πριγκιπίσσης του Ιράκ από ένα νεαρό Έλληνα ξενοδοχείου της Ρόδου; Τέτοια συνέβαιναν πάντοτε, καθώς άλλωστε μας πληροφορεί και η «Χαλιμά», η οποία όπως κάθε μυθολογία είναι κατά βάθος ιστορία των ηθών της Ανατολής, υπό μορφήν χαριτωμένων αφηγήσεων.
Πάντοτε αυτές οι πριγκίπισσες της Βαγδάτης, εφλογίζοντο από αισθήματα και πόθους για τους νεαρούς φτωχούς διαβόλους, που κατάφερναν να φθάσουν ως το παράθυρό τους ή και μέσα στα παραμυθένια παλάτια τους.
Καταδικασμένες να ζουν σαν το πουλί στο κλουβί, μέσα στους γυναικωνίτες, χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο, χωρίς καμιά άλλη γνώση ζωής και αίσθηση ανάγκης, εκτός από εκείνες προς τις οποίες τις οδηγούσε το ζωικό ένστικτο, ήταν φυσικό να την παθαίνουν και να αφήνουν ν’ απάγονται από πολύ κατωτέρους των και από τυχοδιώκτες.
Ήταν αρκετό ο απαγωγέας να είναι ένα ωραίο παλικάρι, να ξέρει να λέει τα λόγια που γίνονται μαγικά, όταν τα εμπνέει το ερωτικό πάθος ή όταν τα ακούει μια ερωτευμένη γυναίκα, και να έχει την εξυπνάδα που χρειάζεται για να μπορεί να κλέψει ένα τέτοιο ζωντανό θησαυρό. Τίποτε άλλο δεν ήταν απαραίτητο. Γιατί το μυαλό της πριγκιπέσσας που θα μπορούσε να την σώσει από επικίνδυνες περιπέτειες έμενε πάντα σε παιδική κατάσταση, ενώ από το άλλο μέρος, η ερωτική ανάγκη προχωρούσε φυσιολογικώς. Και τα ίδια συνέβαιναν πολύ παλαιότερα,, όχι μόνο στην Βαγδάτη, στην Δαμασκό, στην Κωνσταντινούπολη, στην Τεχεράνη και σε άλλους τέτοιους τόπους, αλλά και σ’ αυτήν την Ευρώπη, όταν οι φεουδάρχες έκλειναν τις γυναίκες και τις κόρες τους στους απροσίτους πύργους, που αποτελούσαν για τα θηλυκά της οικογενείας, πραγματικές φυλακές. Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν σ’ όλον τον κόσμο και ένας υπάλληλος ξενοδοχείου, αν έχει σεξ-απίλ, μπορεί πολλά πράγματα να καταφέρει, αλλά όχι και να τον ακολουθήσει μια πριγκίπισσα για να τον παντρευτεί. Και όχι μόνον πριγκίπισσες δεν κινδυνεύουν να πάθουν τέτοιο πράγμα, αλλά ούτε και κορίτσια που στέκονται παραπάνω από νέους, που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε άλλο, παρά τον έρωτα .
Στην Ανατολή, όμως, τα πράγματα δεν έχουν και παρά πολύ μεταβληθεί από τον καιρό της «Χαλιμάς». Και συνεχίζει…
ΑΥΡΙΟ: Ο ιστορικός μας συνεχίζει με τον έρωτα Τάσου πριγκίπισσας Αζζά…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Τα πρώτα 24ωρα του ειδυλλίου, γράφτηκε από τον ελληνικό και διεθνή Τύπο ότι η πριγκίπισσα απήχθη από τον ωραίο Ροδίτη.
2. Το κείμενο γράφεται στην καθομιλουμένη.
3. Είναι ο πατέρας του Φαϋζάλ και παππούς του Γαζή Α΄ και της πριγκίπισσας Αζζά.
4. Περιοχή στο Βόρειο Καύκασο, σε μήκος της βορειοανατολικής ακτής της Μαύρης Θάλασσας
5. Αβδούλ Χαμίτ, σουλτάνος από 31 Αυγούστου 1876 μέχρι τις 27 Απριλίου 1909. Πέθανε στις 10 Φεβρουαρίου 1918.
6. Huzaima bint Nasser (1884-1935).
7. Βασιλιάς ανέλαβε ο γιος της Ghazi (1912-1939), που βρήκε τραγικό θάνατο σε δυστύχημα με το σπορ αυτοκίνητό του, στις 4 Απριλίου 1939.
8. Rajiha bint Faisal, γεννήθηκε το 1907 στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε στη Λωζάννη την 1η Φεβρουαρίου 1959.
9. Rafiya bint Faisal, γεννήθηκε το 1910 στη Μέκκα και πέθανε στη Βαγδάτη στις 11 Φεβρουαρίου 1934.
10. Ο Φαϋζάλ ήταν τριτότοκος.
11. Διονύσιος Κόκκινος (1884-1967), δημοσιογράφος, ιστορικός και συγγραφέας.
12. Εφημερίδα «Ελληνικόν Μέλλον», 29.5.1936, σελίδα 2.
13. Όπως ήδη αναφέρθηκε, τις πρώτες ημέρες του ειδυλλίου νομίστηκε, ότι επρόκειτο για απαγωγή.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
