Αθάνατες ιστορίες του Μεσοπολέμου: Ο μεγάλος ιστορικός μας Διονύσιος Κόκκινος γράφει για τον έρωτα Τάσου και πριγκίπισσας Αζζά
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 613 ΦΟΡΕΣ
Ο «Ρομαντικός λαός», όπως ο ελληνικός επιθυμεί τέτοιες ιστορίες
Παρουσίαση Κώστας Τσαλαχούρης
Ο μεγάλος ιστορικός μας Δ. Κόκκινος, συνεχίζει και γράφει ότι επαναλαμβάνονται ιστορίες σαν αυτή που διηγούνταν στις «Χίλιες και μια νύχτες» η φιλήδονη Σαχραζάτ(1). Και μάλιστα με περισσότερα απρόοπτα, από εκείνα που μας φαίνονταν απίστευτα παραμύθια, όταν τα διαβάζαμε.
Η Σαχραζάτ αναφέρει ένα πλήθος θυσίες που έκαναν οι ερωτευμένες πριγκίπισσες, και τα κορίτσια και οι γυναίκες, γενικώς, για να ευχαριστήσουν τον εκλεκτό τους, αλλά όχι και την αλλαξοπιστία μιας καλής μουσουλμάνας.
Αυτό δεν μπορούσε να αναφερθεί ούτε για παραμύθι. Και εν τούτοις, μια κατ’ ευθείαν απόγονος του προφήτου, όπως η πριγκίπισσα Αζζά του Ιράκ-ο πατέρας της βασιλεύς Φεϋζάλ είχε την περγαμηνή αυτής της καταγωγής και χάρις σ’ αυτήν φιλοδοξούσε και το θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως-εβαπτίσθη(2) προχθές σ’ ένα εκκλησάκι των Αθηνών και επήρε το όνομα Αναστασία για να δοθεί κύρος στο γάμο της με το νεαρό φίλο της.
Οι μεγάλοι έρωτες, θα πείτε, προκαλούν κι άλλες μεγαλύτερες θυσίες. Αλλ’ εγώ φοβούμαι ότι τη θυσία των ιερών της και των κοσμημάτων και των λιρών της που παρέδωσε στον απαγωγέα, που έγινε άνδρας της, την έκαμε όχι για τον έρωτα, αλλά για κάτι άλλο σπουδαιότερο: για να βρει την ελευθερία της. Διότι έρωτα δεν μπορούσε να βρει στη Βαγδάτη, αλλά στις ευρωπαϊκές πόλεις, όπου έκανε ελεύθερα, ταξίδι αναψυχής. Άνθρωπο που να την απαγάγει και να την παντρευτεί δεν ήταν καθόλου εύκολο να βρει.
Δεν διέθετε γι’ αυτό, η πριγκίπισσα, παρά τις λίγες λίρες που είχε μαζί της, κι αυτές όχι εντελώς στην διάθεσή της για να τις δώσει σ’ άλλον, αφού την εμήνυσε η αδελφή της επί υπεξαιρέσει. Όλα αυτά μαζί, μόλις φθάνουν το ένα-δύο το πολύ εκατομμύρια δραχμές.
Το ποσόν, επιτέλους, δεν είνε καταπληκτικό για να αποφασίσει ένας σοβαρός επιχειρηματίας του έρωτος να παντρευτεί μια πριγκίπισσα της Βαγδάτης. Ούτε και πολύ μεγάλο, για μια γυναίκα που θέλει να πάψει να ζει, σαν το πουλί στο κλουβί, και θέλει να ελευθερωθεί.
Η Σαχραζάτ που συνώδευε πάντα τις αφηγήσεις της μ’ ένα μεγάλο επιμύθιο, θα συμφωνούσε, φαντάζομαι, σ’ αυτά τα συμπεράσματα».
Σε άλλο χρονογράφημά του, με τίτλο «Ρομαντικός Λαός(3)», ο Διονύσιος Κόκκινος γράφει:
«Τι δίψα για εξαιρετικά θεάματα. Τα καταφέραμε από το τίποτε να δημιουργήσουμε μια καταπληκτική ιστορία, μια εξωτική πριγκίπισσα όπως η Σαχραζάτ, κατευθείαν μάλιστα απόγονον του προφήτη, μυστηριώδη παλάτια της Βαγδάτης σαν εκείνα για τα οποία μιλούν τα αραβικά ηδονοχαρή παραμύθια, και που προσπαθούν να μοντάρουν οι ρεζισέρ(4)των κινηματογραφικών εταιριών, να ιδούμε ένα νεαρό ευγενή Έλληνα, να παίζει το ρόλο του κατακτητή, της πιο φλογερής καρδιάς μιας βασιλοπούλας της μυστηριώδους Ανατολής, από εκείνες που τις παράστεκαν στους κρυστάλλινους πύργους οι φοβεροί δράκοντες, να κινδυνεύει ένα ερωτευμένο ζεύγος από υπόπτους και αθέατους απεσταλμένους του Ιράκ και να εξασφαλίζεται η υλική ευτυχία του από τα αμύθητα πλούτη της πριγκιπίσσης, χιλιάδες λίρες στερλίνες και κοσμήματα μυθικής αξίας, εις τα οποία εβεβαιώθη την τελευταίαν ημέρα ότι προστίθενται και τα εισοδήματα από τις πετρελαιοπηγές(5) που υπήρξαν τα βαθύτερο και σημαντικότερο αίτιο του αγγλογερμανικού ανταγωνισμού μέχρι του 1914 και του Παγκοσμίου Πολέμου.
Τόση έκταση και ομορφιά και εξωτισμό δώσαμε στην εύθυμη ιστορία ενός καμαριέρη και μιας πριγκιπίσσης της Ανατολής, προερχομένης από τις πολεμικές δημιουργίες.
Σ’ όλες τις εποχές, όσες ακολούθησαν έπειτα από μεγάλα γεγονότα, που αναστάτωσαν παντού τον κόσμο, βγήκαν στη μέση ιστορίες απρόοπτες, από τις αλλόκοτες σταδιοδρομίες προσώπων, που ανυψώθηκαν έξαφνα, αλλά δεν ξέχασαν τις παλιές τους συνήθειες.
Ιστορίες που κατέπληξαν τους αφελέστερους και έκαμαν να διασκεδάζουν οι ευφυέστατοι.
Τα κορίτσια της οικογενείας Βοναπάρτη, που στα πρώτα χρόνια της Γαλλικής Επαναστάσεως, είχαν καταφύγει με τη μητέρα τους στη Μασσαλία, και έκαναν μια βασανισμένη προσφυγική ζωή-η οικογένεια ήταν φτωχή και στην πατρίδα τους την Κορσική-προσπαθώντας να βρουν ψωμί, κανένα φουστάνι και κανένα γαμπρό, που θα δεχόταν να τις παντρευτεί, μέσα σε λίγα χρόνια, χάρις στο καταπληκτικό άστρο του αδελφού τους Ναπολέοντα, έγιναν η μια βασίλισσα της Νεαπόλεως, η άλλη δούκισσα, ηγεμονίδα ενός ιταλικού δουκάτου, με αυλή περισσότερο πομπώδη,, από κάθε άλλη της εποχής, και η άλλη θέλησε να παίξει το ρόλο της γόησσας της Ευρώπης. Αλλά πολλοί φτωχοί διάβολοι, εκείνου του καιρού, δεν λησμονούσαν τα εφήμερα ειδύλλιά τους, με τις Κορσικανές της Μασσαλίας, που δεν θα δέχονταν, τότε, με κανέναν τρόπο να τις παντρευτούν.
Από το άλλο μέρος, σε λίγο καιρό, η πρώην αυτοκράτειρα της Γαλλίας, η Μαρία Λουΐζα, έκανε την απλούστερη ζωή, σε μια ιταλική πόλη και θεώρησε καλή τύχη ότι ένας Αυστριακός κόμης, ο Νάιμπεργκ, θέλησε να την παντρευτεί. Αυτά συμβαίνουν στις εποχές των μεγάλων αναστατώσεων.
Άλλοι ανεβαίνουν σε ύψη καταπληκτικά, και άλλοι πέφτουν. Σε μια τέτοια αναστάτωση όφειλε ο Φεϊζάλ, τον ανύπαρκτο μέχρι του μεγάλου πολέμου θρόνο του Ιράκ.
Κι έτσι τα κορίτσια του έγιναν πριγκίπισσες. Άλλα φτωχά πλάσματα της Ανατολής, δεν είχαν την εξυπνάδα των αναλόγων πριγκιπισσών της Ευρώπης του 1800, που πρόσεχαν από τον καιρό που έφθασαν στις αυλές που δημιούργησε ο αδελφός τους, να βρίσκονται σε απόσταση από τον κόσμο που τις πλησίαζε στους καιρούς της φτώχειας.
Οι ευνοούμενοί τους ήσαν ευγενείς, αυλικοί τους, ξένοι διπλωμάτες. Αλλά η πριγκίπισσα Αζζά, τι ήξερε η καψερή από όλα αυτά;
Εκείνο που ένοιωθε ήταν η ασφυξία στο παλάτι του πατέρα της, όπου τα χρόνια περνούσαν χωρίς να έρχεται ο γαμπρός!
Και ο καθρέφτης δεν της έδινε και πολλές ελπίδες. Και αμέσως, πάλιν, της επετράπη να ταξιδέψει και βρέθηκε μακριά από το βάσανο της αυλής του αδελφού της, άρπαξε τον πρώτο καμαριέρη που βρέθηκε μπροστά της και του ζήτησε να την παντρευτεί.
Το παιδί το εσκέφθη ότι είνε προτιμότερος ένας γάμος έστω και με την Αζζά, παρά να στρώνει κάθε ημέρα τα κρεβάτια των άλλων, και την επήρε.
Μια επιχείρηση που του πήγαινε.
Αλλά ο κόσμος εδώ, όπου έφθασε το ζεύγος, ήθελε θέαμα, ήθελε εξαιρετικό γεγονός και αφού δεν υπήρχε στην πραγματικότητα, το έφτιασε. Και άρχισε να πολιορκεί το «Ατλάντικ» για να δει και να καμαρώσει το μεγάλο κατακτητή και την εξωτική πριγκίπισσα. Και δεν ησύχασε, δεν έφυγε, από εκεί, ούτε όταν ο τέως καμαριέρης διηγήθηκε την ιστορία του ειδυλλίου, όπως θα την έλεγε ο Μουμπούλ σε μια κωμική ανάλογη ταινία, ούτε όταν είδε το καημένο το κορίτσι, ένα κουτσουράκι(6) με πετσί, που το είχαν κάψει και μαραγκιάσει(7) οι ήλιοι μερικών αιώνων της Αραβίας.
Τι ρομαντικός λαός, τι ικανοποίηση από την ίδια την εξωραϊστική φαντασία, που μεταβάλλει τα πεζότερα πράγματα, σε εξωτικά και μυστηριώδη οράματα; Είναι ο ίδιος λαός που είχε φαντασθή την Ταμάρα(8), μια φτωχή Ρωσίδα που έκανε την οικτρότερη αλήτικη προσφυγική ζωή ως Δαλιδά, που ξετρέλαινε Κινέζους στα όργιά της, και Ευρωπαίους, και που δημιούργησε επίσης από μια γυναίκα ασήμαντη, ως Φούλα Αθανασοπούλου(9), μια γόησσα καταπληκτική, μόνο και μόνο γιατί έκαμε ένα έγκλημα».
ΑΥΡΙΟ: Θαυμαστές του ζεύγους, τους παροτρύνουν να μη χωρίσουν ποτέ!..
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Η Σεχραζάτ ή Σαχραζάτ είναι κόρη του βεζίρη που παντρεύεται το σουλτάνο Σαχτιάρ, με σκοπό να τον εξημερώσει. Ο σουλτάνος παντρεύεται κάθε μέρα και μια γυναίκα και το πρωί της επομένης τη σκοτώνει. Την πρώτη νύχτα του γάμου τους η Σεχραζάτ διηγείται στο σύζυγό της μια ιστορία τόσο συναρπαστική και συγκλονιστική, ώστε ο σουλτάνος περίεργος να γνωρίσει τη συνέχεια, αναβάλλει την εκτέλεση. Αυτό συνεχίζεται κάθε βράδυ μέχρι που εγκαταλείπει το σχέδιό του. Η Σεχραζάτ είναι συμφωνική σουίτα του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ (1844-1908) και βασίζεται σε ιστορίες από τις «Χίλιες και μία νύχτες».
2. Για τη βάπτιση, εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ», Νέας Υόρκης Παρασκευή 29.5.1936, πρώτη σελίδα, μονόστηλο εκτενές, με την καταγγελία της αδελφής της πριγκίπισσας ότι έκλεψαν οι μελλόνυμφοι μέγα χρηματικό ποσό. Όμως, δεν μπόρεσε να το αποδείξει στην Αστυνομία.
3.Εφημερίδα «Ελληνικόν Μέλλον», Κυριακή 31 Μαΐου 1936.
4. Σκηνοθέτης.
5. Πετρέλαια Μοσούλης.
6.Μικρό κούτσουρο.
7.Μαραγκιάζω, μαραίνομαι, χάνω τη δροσιά μου…
8.Ταμάρα Καρσαβίνα Πλατονόβνα (9.3.1885-26.5.1978), διάσημη Ρωσίδα μπαλαρίνα.
9.Ένα από τα φρικτότερα εγκλήματα πάθους του Μεσοπολέμου. Επεσυνέβη στις 31. 1.1931 στου Χαροκόπου, στην Καλλιθέα.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
