Πρέσπες και “Ματωμένα Πουκάμισα”

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Κώστας Λαμπριανός

Στις 22 Ιανουαρίου 1830 υπεγράφη, από τις τότε μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης – Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία – το πρωτόκολλο ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους, που πέρασε στην ιστορία ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου.

Αυτήν την ημερομηνία (22 Ιανουαρίου 1919) επέλεξε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας για να φέρει στη Βουλή, προς κύρωση, την πολυσυζητημένη Συμφωνία των Πρεσπών.

Σύμπτωση, άραγε; Ή ενσυνείδητη επιλογή, άκρως σημειολογική για τη «γέννηση ενός νέου κράτους», αυτού της Βόρειας Μακεδονίας, όπως πανηγυρικά, ο ίδιος ο πρωθυπουργός το διατύπωσε, μετά την ψηφοφορία των 300 της Βουλής;
Μάλλον το δεύτερο, με το – υπερτιμημένο – επιχείρημα της «σταθερότητας» στην, πολλάκις, ταραγμένη και αιματοβαμμένη περιοχή των Βαλκανίων. Δεν πιστεύω ότι, τόσον ο πρωθυπουργός της χώρας μας όσο και οι περί αυτόν εντεταλμένοι της εξωτερικής μας πολιτικής είναι ανιστόρητοι. Τότε;

Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας «δώρισε» στα Σκόπια όνομα, μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος» - τουτέστιν, των Ηνωμένων Πολιτειών του αλλοπρόσαλλου Ντόναλντ Τραμπ και της σιδηράς κυρίας της Γερμανίας Άνγκελας Μέρκελ, κατ’ εξοχήν εκφραστών του ιμπεριαλισμού και μιλιταρισμού.
Ενδοτικοί, έως υποτακτικοί, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του, έπραξαν ότι τους υπαγορεύθηκε, όχι, φυσικά, χάριν της ειρήνης στην περιοχή αλλά για την εξυπηρέτηση των δικών τους γεωπολιτικών, γεωστρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων.

Η Ιστορία, όμως, άλλα διδάσκει. Η δολοφονία του αρχιδούκα της αυστριακής αυτοκρατορίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της γυναίκας του, τον Ιούνιο του 1914 στο Σεράγεβο, από εθνικιστές της Βοσνίας ήταν η σπίθα για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά από έναν μήνα.
Ένας πόλεμος που έληξε το 1918, με θλιβερό απολογισμό περισσότερους από 20 εκατομμύρια νεκρούς, στρατιώτες και άμαχους.

Είχαν προηγηθεί οι βαλκανικοί πόλεμοι που επέφεραν σημαντικές αλλαγές στα σύνορα όμορων χωρών της Βαλκανικής.
Ανατρέχοντας κανείς στην Ιστορία διαπιστώνει ότι «σταθερότητα και ασφάλεια» (κοινωνική, πολιτική, οικονομική) επικρατεί, επί μισόν αιώνα περίπου, με τη σύσταση της Σοσιαλιστικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, τον Νοέμβριο του 1943, με ηγέτη τον Στρατάρχη Τίτο, η προσωπικότητα του οποίου έλαμψε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Έξι χώρες, παραμερίζοντας τις συγκρούσεις και αντιθέσεις του παρελθόντος κατάφεραν, υπό την καθοδήγηση του Τίτο, να «συνυπάρξουν» με δόγμα την «Αδελφότητα και Ενότητα».

Είναι η περίοδος κατά την οποία αρχίζει να κορυφώνεται ο «Ψυχρός Πόλεμος» μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Δύσης, με ηγέτιδα δύναμη τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενταγμένη στις χώρες του «Αδέσμευτου Κόσμου» η Σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία ανήκε στη «σφαίρα επιρροής» της Μόσχας, γεγονός που επέβαλε στην περιοχή της Βαλκανικής την απαιτούμενη ισορροπία και σταθερότητα, προϋπόθεση της ευημερίας των λαών της.
Όμως, δυο σημαντικά γεγονότα, στη δεκαετία του 1980 επέδρασαν καταλυτικά για την ενότητα της Γιουγκοσλαβίας:
Ο θάνατος του Τίτο το 1980 και στη συνέχεια η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Με αμερικανικό δάχτυλο και τη συνέργεια ευρωπαϊκών χωρών, με ηγέτιδα τη Γερμανία, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, φουντώνουν οι εθνικιστικές τάσεις.
Με αιχμή του δόρατος τους Αλβανούς Κοσοβάρους εκδηλώνεται η πρώτη σύγκρουση με τους εθνικιστές Σέρβους. Είναι η σπίθα που άναψε τη φωτιά του εμφυλίου και, στη συνέχεια, την αμερικανική επέμβαση.
Μια μια οι έξι χώρες (Κροατία, Σερβία, Μαυροβούνιο, Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Σλοβενία και Σκόπια) κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους, με πρώτη την Κροατία, με παρότρυνση της προστάτιδάς της Γερμανίας.

Η αιματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, όπως ήταν φυσικό, έφερε στη Βαλκανική τους μεγάλους «παίχτες» της γεωστρατηγικής με πρώτους τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Οι οποίοι, με εργαλεία το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, αφού πρώτα φτωχοποίησαν τους λαούς των έξι χωρών προετοιμάζουν τώρα και τη μόνιμη στρατιωτική παρουσία τους με νατοϊκή βάση στα Σκόπια ή στη Βόρεια Μακεδονία», όπως βάφτισε στις Πρέσπες η ελληνική κυβέρνηση.

Σήμερα, η Βαλκανική δεν είναι παρά ένα «μωσαϊκό χωρών» με κοινά χαρακτηριστικά τη φτώχεια, τον εντεινόμενο εθνικισμό και τ’ αυταρχικά καθεστώτα, παράγοντες, οι οποίοι, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν σε πλήρη αποσταθεροποίησή της, με πολύ πιθανές πια τις πολεμικές συρράξεις κα τις αλλαγές συνόρων. Ήδη η Αλβανία έχει θέσει θέμα συνόρων με την Ελλάδα, παρά τις κυβερνητικές διαψεύσεις, ενώ ο φίλος και «αδελφός» του πρωθυπουργού μας Ζάεφ προκαλεί με τον αλυτρωτισμό του, σε κάθε ευκαιρία. Μια βαλκανική με τρεις κύριες θρησκείες και με περισσότερες από 30 εθνικές μειονότητες, καταγεγραμμένες επίσημα στη Χάρτα του Ο.Η.Ε.

Η απόλυτη φτώχεια των 20 εκατομμυρίων πολιτών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, οι φυγόκεντρες εθνικιστικές τάσεις, ο αλυτρωτισμός, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, κυρίως των μουσουλμανικών πληθυσμών, και τα οικονομικά συμφέροντα Ευρώπης και Αμερικής ίσως αποτελέσουν τη θρυαλλίδα για νέες αιματηρές συγκρούσεις.

Η αλβανική εξέγερση κατά του πρωθυπουργού Ράμα, η εξέγερση των Σέρβων κατά του προέδρου Βούτσιτς, με την ονομασία «ματωμένα πουκάμισα», το θέμα του Κοσόβου και της προσάρτησης του σε Αλβανία και Σερβία, το «μουσουλμανικό τόξο», οι βλέψεις του Ερντογάν στα Σκόπια, σε συνδυασμό με την εντεινόμενη ανάδειξη της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, το προκοβατόρικο αφιέρωμα του ΒΒC σε ανύπαρκτη μειονότητα Σκοπιανών στην Ελλάδα, είναι τα πρώτα «μαύρα σύννεφα» που άρχισαν να σκιάζουν τον ουρανό των Βαλκανίων.
Τα οποία – δυστυχώς – η ελληνική κυβέρνηση δεν μπόρεσε να διακρίνει, στο όνομα, δήθεν, μιας σταθερότητας που μπορεί ν’ αποδειχθεί στο μέλλον «ναρκοπέδιο» για την εθνική μας υπόσταση.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του!