Ο ερευνητής, από το μικρότερο χωριό της Ρόδου που κέρδισε το Κυπριακό Βραβείο Έρευνας»!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 12419 ΦΟΡΕΣ
Ο Κώστας Μανουσάκης, από το μονοθέσιο Δημοτικό της Ιστρίου, βραβεύτηκε από τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας
Είναι μια κουταλιά μέλι να μαθαίνεις για νέους ανθρώπους από τη Ρόδο που "χτυπάνε" κορυφή αμέσως, που αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στην έρευνα και βάζουν τη βάση γι' αυτά που θα ακολουθήσουν.
Κυρίως όταν πρόκειται για τον βραβευμένο νέο ερευνητή Κώστα Μανουσάκη, που ξεκίνησε από το μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Ιστρίου- του πιο μικρού χωριού της Ρόδου- κι έφτασε στη χρυσή δεκαετία των 30 να τον τιμά ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, για το ερευνητικό του έργο στα Οπτικά Δίκτυα, στον τομέα των Τηλεπικοινωνιών!
Ζει στην Κύπρο, εργάζεται ως ερευνητής στο Ερευνητικό Κέντρο «Κοίος» Ευφυών Συστημάτων και Δικτύων και στην κουβέντα που ακολουθεί, κι έγινε μέσω τηλεφώνου, ήταν όπως όλοι που πραγματικά είναι σημαντικοί: σε χαμηλούς τόνους και με πραγματική ευγένεια που δεν έχει παραπανίσια λόγια.
Και να σκεφτεί κανείς ότι ξεκινήσατε από ένα μονοθέσιο σχολείο!
Μεγάλωσα στην Ίστριο, σ' ένα χωριό που είχε μόνο 100 μόνιμους κατοίκους. Σχολείο πήγα στο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Ιστρίου. Τα παιδιά απ' όλες τις τάξεις σε μία αίθουσα, κι ο δάσκαλος ένας. Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '80, αρχές δεκαετίας '90. Κάθε τάξη είχε από δυό-τρία παιδιά, αλλά μπορεί κάποιες τάξεις να μην είχαν και κανένα παιδί.
Δάσκαλος ήταν ο πατέρας σας!
Στην τάξη τον έλεγα «κύριε»… Τη χρονιά που τελείωσα εγώ έκλεισε και το σχολείο, δεν υπήρχαν πια παιδιά για να δικαιολογήσουν τη λειτουργία του. Οι μαθητές της Ιστρίου, ξεκίνησαν να πηγαίνουν στο Δημοτικό Σχολείο Γενναδίου. Έχω καλές αναμνήσεις από το σχολείο του χωριού μου. Παρά τις συνθήκες, τις γνώσεις που έπρεπε να πάρουμε τις πήραμε. Και ήταν και όλο το χωριό δικό μας. Παίζαμε στο προαύλιο, παίζαμε στις γειτονιές. Όλο το χωριό ήταν για εμάς, αυλή του σχολείου. Στο Γυμνάσιο στο Γεννάδι, απέκτησα δική μου τάξη.
Ήσασταν πάντα καλός μαθητής; Τι θέλατε να γίνετε μικρός;
Ήμουν πάντα καλός, διάβαζα, αλλά δεν στερήθηκα τίποτα από παιχνίδια κι αθλήματα. Στο Δημοτικό ήθελα να γίνω αστροναύτης όμως γρήγορα μου τράβηξε κάτι άλλο την προσοχή. Έφτιαχναν το γήπεδο του μπάσκετ στο χωριό και μ' άρεσε να βλέπω τα μηχανήματα, ήθελα να μάθω να τα οδηγώ. Τελικά έγινα Μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής, στην Πάτρα. Έφυγα από το χωριό στη Β΄ Λυκείου για να πάω σχολείο στο Καζούλειο. Από 16 ετών ζούσα μόνος μου στην πόλη. Με βοήθησε αυτό να ανεξαρτητοποιηθώ και να συναγωνιστώ πολύ δυνατούς μαθητές.
Σας άρεσαν οι προκλήσεις από νωρίς!
Μ' άρεσε να βάζω στόχους. Δεν είναι ότι τα κατάφερνα πάντα, αλλά ήθελα πάντα να εξελίσσομαι. Μετά το πανεπιστήμιο συνέχισα για το μεταπτυχιακό μου και το διδακτορικό στο ίδιο πανεπιστήμιο υπό την επίβλεψη του καθηγητή Μάνου Βαρβαρίγου και όταν τελείωσα με τη στρατιωτική μου θητεία, βρέθηκα στην Κύπρο λόγω της καταγωγής της γυναίκας μου την οποία γνώρισα στην Πάτρα ως φοιτήτρια της Φαρμακευτικής.
Σήμερα πού ζείτε;
Ζω στη Λεμεσό και εργάζομαι στη Λευκωσία, μια ώρα απόσταση με τ' αυτοκίνητο.
Πώς ήρθε η βράβευσή σας τόσο σύντομα και μάλιστα από τον ίδιο τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Νίκο Αναστασιάδη;
Ασχολούμαι με την έρευνα στα Οπτικά Δίκτυα, στον τομέα των Τηλεπικοινωνιών. Μετάδοση πληροφοριών μέσω οπτικών ινών. Ξεκίνησα την έρευνα χρηματοδοτούμενος από τις δράσεις Μαρί Κιουρί που η χρηματοδότηση ως προαπαιτούμενο έχει τη μετακίνηση του ερευνητή από μία χώρα σε άλλη. Η έρευνά μου διήρκεσε τέσσερα χρόνια και για το αποτέλεσμά της βραβεύτηκα στις 26 Νοεμβρίου 2018 παίρνοντας το «Κυπριακό Βραβείο Έρευνας» ως νέος ερευνητής. Πρόκειται για τα ετήσια Κρατικά Βραβεία που απονέμει η Κυπριακή Δημοκρατία σε τρεις θεματικές ενότητες: στις «Φυσικές Επιστήμες και Μηχανική» που είναι ο δικός μου τομέας, στις «Επιστήμες Ζωής», και στις «Κοινωνικές και Ανθρωπιστικές Επιστήμες». Στόχος τους είναι η ανάδειξη του έργου και της προσωπικότητας νέων επιστημόνων και συνοδεύεται από ένα χρηματικό ποσό προκειμένου να ενισχυθεί η προσπάθεια που κάνεις. Προτάθηκα από τον καθηγητή μου, παρουσίασα το ερευνητικό μου έργο και τελικά κέρδισα το βραβείο.
Εργάζεστε παράλληλα σε μεγάλο Ερευνητικό Κέντρο της Κύπρου!
Εργάζομαι στο Ερευνητικό Κέντρο «Κοίος», μετέχω σε μία ομάδα ανθρώπων με επικεφαλής τον καθηγητή του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών Γιώργο Έλληνα. Την περίοδο αυτή η έρευνά μας αφορά την ασφάλεια των οπτικών δικτύων.
Στην Κύπρο δίδεται στον καθένα αυτό που του αξίζει;
Ναι, στην Κύπρο κάποιος που αξίζει σίγουρα θα αναδειχτεί.
Τα τελευταία χρόνια φεύγουν συνεχώς οι νέοι άνθρωποι στο εξωτερικό, για καλύτερα. Τι θα τους λέγατε;
Αν δεν βλέπεις προοπτική εκεί που είσαι, κι όσο κι αν το παλεύεις δεν βγαίνει τίποτα πρέπει να φεύγεις. Όμως το εξωτερικό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αν δεν προσαρμοστείς στην άλλη χώρα δεν θα τα καταφέρεις. Στη δική μου περίπτωση την Κύπρο δεν τη νιώθω «εξωτερικό».
Στη Ρόδο έρχεστε συχνά;
Έρχομαι μία φορά το χρόνο, το καλοκαίρι. Μου λείπει αυτή η ξεγνοιασιά του χωριού, οι ρυθμοί του που είναι αργοί και ανέμελοι. Ο πατέρας μου ο Σταύρος, η μητέρα μου η Τσαμπίκα, η αδελφή μου, οι φίλοι μου. Μου λείπουν και τους λείπω. Όμως αυτό που θέλουν είναι να είμαι ευτυχισμένος και να πηγαίνω καλά και τότε είναι κι αυτοί καλά.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
