Μια μοναδική ψαροταβέρνα στην Κάλυμνο...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Αγαπητός Ξάνθης, Αρχιτέκτονας-Μεταδιδάκτορας του Παν. Αιγαίου

Όταν ορίστηκα ως πρόεδρος του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής του επαρχείου Καλύμνου ένιωσα μια χαρά. Πρώτα για την εμπιστοσύνη των φορέων στο πρόσωπο μου για την υπηρεσιακή ικανότητα αλλά και στη δυνατότητα να βάλω και εγώ μια πινελιά (έστω και μέσα από τη «διαχειριστική αρχιτεκτονική») στα «βορινά διαμάντια» της Δωδεκανήσου.

Κάλυμνος, το νησί των ενεργών πολιτών, το νησί της αναρρίχησης με τη Ψέριμο και την Τέλενδο να την αγκαλιάζουν συντροφικά και ευαίσθητα. Με τους φλογερούς κατοίκους και τον Αγ. Σάββα.
Λέρος, το νησί της πρότυπης χωροταξίας και του φυσικού μεγάλου λιμανιού.
Πάτμος, το νησί της λατρείας και της γραφικότητας.
Αστυπάλαια, το λευκό νησί.
Λειψοί, Αγαθονήσι, Αρκοί, τα ακατέργαστα διαμάντια του Αιγαίου.

Μια επαρχία που δέχεται ένα μεικτό σύστημα ανάπτυξης μεταξύ τουρισμού και πρωτογενούς τομέα, χωρίς να διαθέτει μια συγκεκριμένη χωρική κατεύθυνση για τα επόμενα χρόνια.
Άνθρωποι ζεστοί, δημιουργικοί με τη θάλασσα να κυριεύει τη σκέψη τους.
Είναι η αλμύρα της θάλασσας που ευνοεί και χτίζει προοπτική.
Είναι η αύρα της θάλασσας που χαράσσει το πρόσωπο και κάνει τους ανθρώπους σοφούς.

Είναι τα βράχια που στυλώνονται σαν πύργοι για να προασπίσουν την αυθεντικότητα των νησιών αυτών.
Είναι η αρχιτεκτονική της «πλεξούδας», όπου οι ταράτσες των σπιτιών γίνονται αυλές των παρακείμενων, όπου τα σοκάκια γίνονται δουλείες διάβασης, όπου η τέχνη του μάστορα γίνεται ποίηση του χώρου, όπου το φως λάμπει για να εξαφανίσει τη σκοτία, όπου η αυλή γίνεται πλατεία, όπου ο άνθρωπος γίνεται γείτονας, και ο γείτονας…φίλος.
Με αυτά τα συναισθήματα ξεκίνησα το αρχιτεκτονικό οδοιπορικό σ΄ ένα τόπο, όπου υπήρξαν προσωπικότητες της Δωδ/σου, γιατροί, μηχανικοί, δάσκαλοι, εξέχοντες έμποροι, σφουγγαράδες που η φήμη τους άγγιζε τα πέρατα της γης.

Οι συνάδελφοι αρχιτέκτονες, κομμάτια της παράδοσης και της αισθητικής συνεχίζουν να μορφοποιούν και να πλάθουν δομημένα περιβάλλοντα με τον ίστρο της αρμονίας και της συσχετικότητας με το φυσικό τοπίο.
Δεν νομίζω ότι στην πρόκληση αυτή μπορεί κανείς να αντισταθεί.
Τα νησιά μας, λαμπερά σημάδια στο χάρτη του Αιγαίου «φτιάχνουν δημιουργικότητα, εμπνέουν και αποπνέουν τη σπίθα της ανάτασης και της απογείωσης. Παρά τα προβλήματα δομών και υποδομών, το σίγουρο είναι ότι η καρδιά των νησιών κτυπά γρηγορότερα και καθαρότερα.

Το Αιγαίο είναι ένα ανοικτό εργαστήριο έρευνας και πειραματισμού για μια αρχιτεκτονική στρατηγικής στη βάση της αειφορίας. Είναι μια ζωντανή πρόκληση της κοινωνίας για άλλες πολιτικές, μακριά από τις μονοκαλλιέργειες της τουριστικής «λαίλαπας».
Είναι η ξεχωριστή λατρεία για τον τόπο που αποδίδουν οι νησιώτες ακόμη και ας είναι εγκατεστημένοι στα πιο απόμακρα μέρη του πλανήτη ως έλληνες της διασποράς.
Είναι μεγάλη τιμή να υπηρετείς αυτά τα μέρη που μυρίζουν αυθεντική Ελλάδα, που έχουν το δικό τους μοναδικό πολιτισμό.

Αυτόν το πολιτισμό της φιλοξενίας και της πλούσιας γεύσης συνάντησα στο οικογενειακό εστιατόριο « Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ» στον Άγιο Νικόλαο, Καλύμνου. Μεζεδάκια που ακόμη και σήμερα μυρίζουν θάλασσα, φρεσκάδα με πλούσια οπωροκηπευτικά για τη μεσογειακή ξεχωριστή σαλάτα με φυσικό τοπικό λάδι. Το φαγητό στην υπόκλιση για το πνεύμα της ευχαρίστησης και της ευζωίας., του χορού, της μουσικής, του κομματιού του γλεντιού και της ταυτότητας της κοινωνίας.

Δίπλα μου, ένα τραπέζι από ξένους που προφανώς ήλθαν με το κότερο τους από τις απέναντι ακτές να συζητούν για τη εκπληκτική κουζίνα και κυρίως για το αγνό λάδι που πλούσιο παρεχόταν σε γυάλινο δοχείο τη στιγμή που σ’ άλλα εστιατόρια , το λάδι διατίθεται πλέον, με το σταγονόμετρο.
Έφυγα από το νησί γεμάτος ενθουσιασμό, αναφωνώντας άλλη μια φορά, όπως έλεγε ο μέγας Ελύτης στον 13ο Ψαλμό των Παθών τού «Άξιον Εστί» που ψέλνει στο «Δοξαστικόν» για τα δώδεκα αγγελικά νησιά: «Μαϊστραλίζουν οι μανταρινιές της Κάλυμνος».