Η κόκκινη γραμμή

Φίλιππος Ζάχαρης

Δέχονται όλοι σχεδόν αδιαμαρτύρητα να είναι οι ηθοποιοί και οι κομπάρσοι ενός επαναλαμβανόμενου έργου στο όνομα του ξεπεράσματος μιας κρίσης όχι μόνο οικονομικής αλλά κρίσης αξιών και ηθικής, μια κρίση που αν μη τι άλλο δεν φαίνεται να ξεπερνιέται τις επόμενες δεκαετίες.

Η αποδοχή της εν λόγω κατάστασης λαμβάνει χώρα την εποχή όπου οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται στο ακέραιο, την περίοδο όπου το να διαφέρει κανείς οικονομικά από τον άλλο ή του να επιζητά με αγωνία τη μοναδική θέση εργασίας, είναι το βασικό χαρακτηριστικό της καθημερινότητας.

Σε εποχές όπου λόγω της καθοδηγητικής νοοτροπίας, η θέση του άλλου γίνεται ανίσχυρη στα μάτια του διπλανού, σε μέρες όπου η ανάγκη γίνεται κουραστική επωδός για αυτούς που δεν την έχουν και σημαία σε εκείνους που υφίστανται την ανισότητα, η επικοινωνία βρίσκεται στα όριά της αν δεν δεχθούμε πως ο όρος αυτός δεν υπάρχει πια.

Στον βωμό του κέρδους θυσιάζονται όλα, από τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις μέχρι τις υποτιθέμενες κινήσεις αλληλεγγύης οργανισμών και εταιρειών, που δήθεν κόπτονται για την υπάρχουσα φτώχεια και εξαθλείωση.

Με μια υποκρισία να αλωνίζει και μια Πολιτεία αδιάφορη απέναντι σε σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, με κοινωνικές παροχές που προκαλούν ντροπή από τη στιγμή που οι πολίτες πλήρωσαν και πληρώνουν στο πολλαπλάσιο τον δανεισμό και τα μέτρα λιτότητας, με εξόδους από τα μνημόνια που συνοδεύονται από αχαρακτήριστες πανηγυρικές δηλώσεις, ο κόσμος στη χώρα κάνει εμφανώς βήματα προς τα πίσω, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης.

Το λέω αυτό διότι τα τελευταία οκτώ χρόνια δόθηκε η ευκαιρία στους πολίτες να αποτινάξουν τον εκμεταλλευτικό ζυγό, απομυθοποιώντας όλους αυτούς που από θέση ισχύος διατείνονται πως οι ιδεολογίες πέθαναν και πως ο πραγματικός κόσμος βρίσκεται στα social media, που κατά τα άλλα χρησιμοποιούνται επαρκώς για να κάνει κανείς πολιτική, να καθορίσει τις υπουργικές παραιτήσεις ακόμη και να ανατρέψει κυβερνήσεις.

Αναμενόμενης λοιπόν μιας νέας παράτασης της υφιστάμενης αδιαφορίας και με την εξουσία των λίγων να κατευθύνει τα θέλω των πολλών, με τη στόχευση του κέρδους και το επιχείρημα ότι κανείς δεν χάνεται σε αυτό τον ήδη χαμένο κόσμο, αναζητούν πολλοί να πιαστούν από επιχειρήματα που έχουν χρεοκοπήσει εδώ και δεκαετίες.

Τα κόμματα, θέλω να πω με αυτό, δεν έχουν τη μορφή που είχαν κάποτε, δεν αποτελούν φαινομενικά τη δεξαμενή αλίευσης πολιτών για ένα εξασφαλιμένο από πλευράς υποτακτικής συμπεριφοράς κράτος, που φυλάκισε κάποιες χιλιάδες σε θέσεις του Δημοσίου με αντάλλαγμα τη σιωπή τους όπως γινόταν παλιά, εντούτοις και η σημερινή μορφή τους είναι πιο μπισναδόρικη – να το πούμε έτσι – και η σύνθεσή τους ετερόκλητη για να αλλάζει η μορφή της εξαπάτησης και κανείς να μην καταλαβαίνει τι κάνει όταν ρίχνει αγόγγυστα για μια ακόμα φορά την ψήφο στην κάλπη.

Αυτά ως προς τη λειτουργία των κομμάτων και τα οφέλη που συνεχίζουν να καρπώνονται. Οι πολίτες δυστυχώς ούτε αντιλαμβάνονται το παιχνίδι αυτό ούτε θεωρούν ότι ακόμη βρίσκονται υπό τον κομματικό ζυγό, καθώς πιστεύουν πως πέρασε αυτός ο καιρός. Δεν πείθονται δηλαδή οι πολίτες πως ακόμη τους κατευθύνουν τα κόμματα ή ότι θα χρειάζονταν η άμεση επανενεργοποίηση δραστικών σκέψεων για να εξαλείψουν αυτή τη νέα εκμετάλλευση.

Ούτως ειπείν δεν έχουν τίποτε καινούργιο να πουν ή μόνον το γεγονός του σχολιασμού πως όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι. Πρόκειται απλώς για μια αναίμακτη αμφισβήτηση, για ανούσια παρατήρηση απέναντι στην οποία τα κόμματα δεν έχουν κάτι που θα τα ανησυχήσει.

Εξάλλου αυτή η πλαστή κοινοβουλευτική Δημοκρατία στηρίζεται ούτως ή άλλως σε μια οικτρή μειοψηφία, δεν εδράζεται ούτε στις περιστασιακές διαμαρτυρίες των πολιτών ούτε στην εικονική αμφισβήτησή της από διαφημιστικές κλίκες που εξυπηρετούν αυτό το ίδιο, να συντηρείται η ανισότητα και η αμφισβήτηση να γίνεται μόδα από τη στιγμή που δεν περνά την κόκκινη γραμμή.

Να παραμένουν εν ολίγοις όλοι ηθοποιοί και κομπάρσοι ενός αφανούς αλλά βίαιου αποπροσανατολισμού.