«Η Ελλάδα μέσα μου κι η Ελλάδα απ’ έξω μου, πιότερο τη μέσα μου αγαπώ!» (Χρήστος Ευθυμίου)

Rodiaki NewsRoom

Όσα χωράει ένα μονόστηλο

Για ποιον, άραγε, λόγο οι απανταχού τής γης μεγαλοφυΐες κλίνουν γόνυ καρδίας μπροστά στην Ελλάδα;

Για ποιον άλλο, όσο για τη φιλοσοφία της, την ακόρεστη δίψα της για γνώση, για το αμίμητα ωραίο της τέχνης της, για τον πατριωτισμό της, για το ιστορικό της παρελθόν, την ποίηση, για το Ολυμπιακό ιδεώδες, την ελευθερία, τη δημοκρατία, το λαμπρό φως των επτά σοφών και την κορωνίδα των αξιών της ζωής, εννοούμε την αυστηρή ανάγκη δεσμού... σκέψης και ήθους. (Σωκράτης)

Γι’ αυτά ο Μαλρώ αποφαίνεται:
«Μια κρυφή Ελλάδα υπάρχει στην καρδιά όλων των ανθρώπων τής Δύσης!
Ο Τολστόι: «Χωρίς Ελλάδα παιδεία δεν υπάρχει!”
Ο Νίτσε: «Από μέρα σε μέρα, στις αντιλήψεις και αξιολογήσεις μας, γινόμαστε όλο και πιο πολύ Έλληνες. Είμαστε Ελληνίζοντα φαντάσματα που θέλουμε να μοιάσουμε σε όλα με τούς...αρχαίους Έλληνες. Ας ελπίσουμε ότι, κάποτε, θα γίνουμε κι εμείς οι Γερμανοί, Έλληνες. Είναι αυτό που, πάντοτε περιμένω από τους Γερμανούς!» ( βλ.. Νίτσε. “Η θέληση τής δύναμης” σελ.23)
***

Ο Χρήστος Ευθυμίου γνωστός μας Κύπριος Γιατρός, πρώην Διευθυντής τής Παθολογικής κλινικής τού περιφερειακού μας Νοσοκομείου και δόκιμος, Κύπριος ποιητής, στον πιο πάνω στίχο του, προβάλλει, όχι μόνο ο ευαίσθητος σεισμογράφος των καιρών μας, αλλά και... τολμηρός στον οίστρο του, λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη!
***

Τον Ποιητή είχα την τιμή να τον γνωρίσω όταν μού εμπιστεύτηκε δύο από τις ποιητικές του συλλογές: «ΉΧΟΙ ΑΠΟΡΡΗΤΟΙ» και «ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ" .
Πράος και πολλαπλά βαθιά καλλιεργημένος ο Χρήστος, όταν αναρωτιέται τί αξίζει η ζωή, θεωρεί ανώτερο σκοπό της, την αίγλη της ανθρώπινης απλότητας και φυσικότητας. Ωστόσο, στον πατριωτισμό του και στην ελεύθερη ποιητική ψυχή του δύο πράγματα βιώνει πάγια μέσα του, τα όσια και ιερά τού Ελληνισμού και τη νοσταλγία τού χαμένου σπιτιού του στην Κύπρο...του!
«Το ταξίδι...συχνό...και πάντα ο πλακούντας μου καρφωμένος κι ασάλευτος στην πόρτα τού σπιτιού, όπως τον άφησα το...καλοκαίρι τού... ’74!»
«Οι στίχοι μου, καμιά φορά, έχουν το σχήμα... αποδημητικής σχεδίας»
«Οι τωρινοί καιροί αδειάζουν τα παλιά θησαυροφυλάκια»
Τον αγαπητό Χρήστο, ως Alter ego, ξεψαχνίζοντας το βάθος τής έγκυρης φωνής του τον είδα, να ακουμπά και να ξαναζωντανεύει με περισσή μαεστρία τον κρυμμένο μέσα του πλούτο..

Στη διαλεκτική των πατριωτικών του δονήσεων, διάβασα το πάθος ενός χρέους του, να μας ποδηγετεί στον δρόμο μιας του επαναστατικής διακήρυξης:
«Η Ελλάδα μέσα μου κι η Ελλάδα απ’ έξω μου, πιότερο τη μέσα μου αγαπώ!»
Η θαρραλέα τούτη αποσχιστική φυγή τού Χρ. Ευθυμίου, από τόν έξω του, σήμερα, διεφθαρμένο, πολιτικό-κοινωνικό κόσμο, μάς καλεί να επιστρέψουμε στα ανεπανάληπτα κλασικά μας ιδεώδη, που τα γέννησαν τα ανώτερα πνεύματα ενός χρυσού, ιστορικού αιώνα, τότε που οι αγώνες δεν ήταν αγώνες ατομικών συμφερόντων, όσο αγώνες εθνικών ιδεών...
Σήμερα, ποια σχέση έχουν οι Έλληνες με τού τυφλού εκείνου Ομήρου, του πατέρα της Ποίησης, που μάς άνοιξε τα μάτια; Ποια η σχέση με το ένδοξο παρελθόν μας με το «ίτε, ίτε, παίδες Ελλήνων» τού Αισχύλου ή έστω με την...Ανθισμένη αμυγδαλιά τού ταπεινού Δροσίνη;...

***
-- Μα... «πιο πολύ Έλληνες ονομάζονται εκείνοι που είναι μέτοχοι τής Ελληνικής παιδείας, παρά εκείνοι που είναι σήμερα εκ φύσεως αυτόχθονες Έλληνες!» (Ισοκράτης)
Επίλογος: Την πατρίδα μου, Ελλάδα την ευχαριστώ. Τhς είμαι ευγνώμων. Με δυσκολία συγκρατώ τα δάκρυά μου. Ευχαριστώ τον Θεό που γεννήθηκα Έλληνας. Κι αν ξανάρθω στη Γη, Θεέ μου, ξανά Έλληνα στο νησί μου να με κάνεις!

Ρόδος, 30 Αυγούστου 2019
Π.Α.Χαμουζάς
panayiotis.hamouzas@gmail.com