Λίγες σκέψεις για την εξωτερική πολιτική...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει o Αγαπητός Ξάνθης
αρχιτέκτονας-μεταδιδάκτορας του Πανεπιστήμιου Αιγαίου

Ζούμε σε μια περιοχή με εντάσεις αλλά και μια ιδιότυπη ηρεμία.

Τα Δωδεκάνησα κατέχουν δεσπόζουσα θέση στην νοτιο-ανατολική Μεσόγειο και παράλληλα διευρύνουν τα σύνορα τη χώρας ακόμη με 70 ν.μ. με την ύπαρξη του συμπλέγματος του Καστελλορίζου. Το σπουδαίο στη διεθνή σκακιέρα είναι ότι ανήκουμε στην Ε.Ε και αυτό μας διασφαλίζει τη «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής» στο πλαίσιο ενός «συστήματος συλλογικής ασφάλειας» της Ε.Ε, για να μπορούμε να επισημάνουμε στα διεθνή φόρουμ ότι τα σύνορα μας είναι και Ευρωπαϊκά.

Αυτό μας εξασφαλίζει την σχετική ηρεμία στις αναθεωρητικές βλέψεις της γειτονικής χώρας αλλά συγχρόνως δημιουργεί και μία σειρά υποχρεώσεων στο μείζον θέμα της προσφυγικής κρίσης. Η Ελλάδα είναι σε σπουδαίο γεωπολιτικό σταυροδρόμι και η ανάγκη για πολυμερή εξωτερική πολιτική είναι αναγκαία σ’ ένα κόσμο ρευστό και ασταθή.
Η επιδίωξη του απομονωτισμού της Τουρκίας, κατά τους διεθνολόγους, αποτελεί μια κατεύθυνση επικίνδυνων καταστάσεων με απρόβλεπτες συνέπειες ενός απόλυτου καθεστώτος.

Η στριμωγμένη Τουρκία από την Ε.Ε με την διακοπή των γεφυρών συνεργασίας και ενταξιακής πορείας προς την Ε.Ε. καθιστά τη γειτονική χώρα «loose cannon». Και προσθέτοντας και τη δυσφορία των ΗΠΑ, η Τουρκία μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτη και απρόβλεπτη περιφερειακή δύναμη. Με το σύνδρομο της κατωτερότητας σε σχέση με τη Δύση και τον αποκλεισμό της από τις ενεργειακές εξελίξεις στην νοτιο-ανατολική Μεσόγειο, η Άγκυρα νιώθει ως θηρίο στο κλουβί, με τους βρυγχισμούς της να ακούγονται σ’ όλο τον κόσμο. Απαιτείται σωφροσύνη και διπλωματική ωριμότητα μέσα από συμμαχίες και την επίκληση του Διεθνούς Δικαίου για την ενσωμάτωση και όχι τον αποκλεισμό της Τουρκίας από τα πολυμερή διεθνή σχήματα και βεβαίως στην επίλυση του Κυπριακού Ζητήματος (με πολική οντότητα της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας) με την υπέρβαση των τραυμάτων του παρελθόντος, καίρια λύση που θα απελευθέρωση ειρηνικές δυνάμεις προς όφελος και των δύο χωρών (win/win).

Η ένταξη της θαλάσσιας περιοχής του Καστελλορίζου σε ερευνητικές προσπάθειες για υδρογονάνθρακες από την πλευρά της Τουρκίας, αλλά και τις ανάλογες σεισμικές αποτυπώσεις του θαλάσσιου πυθμένα της περιοχής αναφοράς, περιλαμβάνονται στους λεονταρισμούς της Αγκύρας. Τους χρειάζεται για να μπορέσει να επιβιώσει στη «συστηματική» δυτική μεθόδευση του αποκλεισμού της από τα γεγονότα που εξελίσσονται στα σύνορα της και στην εσωτερική σκηνή.

Δεν μπορεί να λύνονται παγιωμένες διαφορές με «όρους ισχύος», αλλά η χώρα μας οφείλει να πρωταγωνιστεί στο «ξεκλείδωμα» της Τουρκίας από το στενάχωρο χώρο της απομόνωσης και να την οδηγήσει στο δρόμο των όρων Διεθνούς Δικαίου στις περιφερειακές και τις ευρωπαϊκές διαδικασίες. Oι συμμαχίες και οι συνεργασίες αποτελούν τη βάση του Δικαίου. Όπως το 1827, οι τότε τρείς μεγάλες δυνάμεις συνέδραμαν στη δημιουργία του ελληνικού κράτους στην ναυμαχία του Ναυαρίνου(1827), έτσι και σήμερα, η χώρα απαιτεί μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική χωρίς να αμφισβητείται η εθνική μας κυριαρχία, μέσα στο πεδίο των συνεχών, πολυμερών συμμαχιών και συμπράξεων.

Σ’ αυτό το Παίγνιο έχουμε να προβάλουμε την ιδιότητα του μέλους της Ε.Ε και τη συμμετοχή σε δυτικούς και άλλους ανεξάρτητους Οργανισμούς (ευτυχώς!), αφήνοντας όμως πίσω μεμψιμοιρίες και κομματικές σκοπιμότητες.

Και όπως λέει ο καθηγητής κ. Γιώργος Πρεβελάκης {Επείγει, σήμερα, η Ελλάδα να επανεπενδύσει συμβολικά στη Θάλασσα, ώστε να αντιμετωπίσει την αναθεωρητική στάση της γείτονας και την πρόκληση της ανάκτησης της «γαλάζια πατρίδας». Ο άξονας των γεγονότων δεν είναι η αφήγηση της ιστορίας άλλα η Γεωγραφία}. Η πολιτική της πρόληψης και η χρήση της «smart power» αποτελούν τα εχέγγυα της χώρας στις προκλήσεις των καιρών. Η ισχύς της γεωοικονομίας και της επανάκτησης του ρόλου στην ναυτιλία είναι η πιθανή απάντηση στις προκλήσεις των καιρών…