Πόλεμος: η αποτυχία της ανθρωπότητας...

Μαρία Καρίκη

Η απόσταση από το «Εγώ» στο «Εσύ» μια ψευδαίσθηση δρόμος... Πόση διαίρεση, πόση “ετικετοποίηση”, πόση κατάτμηση μπορεί να χωρέσει η ανθρωπότητα άραγε; Πόσα άψυχα κορμιά αντέχει η πολιτισμένη συνείδησή μας;

Το «κακό» δεν είναι σε μας, είναι αλλού, είναι μακριά… Και κάπως έτσι εφησυχάζεις, προσπερνάς, σιωπάς… Και κάπως έτσι συνεχίζεις τη ζωής σου ήσυχος, βουβός, μικρός… Η ανθρώπινη αξία ευτελίζεται, απαξιώνεται, μηδενίζεται κάπου αλλού και εμείς βυθισμένοι στον μικρόκοσμό μας απέχουμε…

Αλίμονο αν γνωρίζαμε πόση δύναμη μπορεί να έχει η φωνή μας! Η φωνή της αποδοκιμασίας, της κατακραυγής, της εναντίωσης σε οτιδήποτε απανθρωπίζει τον άνθρωπο! Σε οτιδήποτε προσβάλλει τον πολιτισμό της ειρήνης, την ηθική της αλληλεγγύης, την αξία της ίδιας της ζωής. Όχι, δεν πρόκειται περί έκθεσης «ιδεών». Είναι μια έκθεση βαθιάς θλίψης για την κατάντια της ανθρωπότητας. Όλα επιτρέπονται με κάθε κόστος. Κανένας φραγμός, καμία αναστολή. Στο βωμό του συμφέροντος κάθε παραλογισμός γίνεται ανεκτός.

Όση απόσταση και να μας χωρίζει από κάθε εμπόλεμη ζώνη, όσες διαφορές στην κουλτούρα και στη θρησκεία και να απαριθμούμε, ο σπαραγμός της μάνας που κλαίει γοερά πάνω από το άψυχο κορμί του παιδιού της είναι ο ίδιος με τον πόνο της μάνας του τόπου σου που αντικρίζει το ίδιο θέαμα. Καμία διαφορά… Η ίδια φρίκη, το ίδιο σπαρακτικό «γιατί», το ίδιο ισοπεδωτικό αίσθημα αδικίας. Ποιος θα απαντήσει σε αυτές τις μάνες; Ποιος τολμά να σταθεί απέναντί τους και να δώσει μια «τεχνοκρατική» εξήγηση; Ποιος μπορεί να αναλύσει σε αυτές τις μάνες τον «σκοπό» ενός πολέμου;

Όπως σε καθετί σοβαρό και βαθιά ανθρώπινο, έτσι και εδώ η σιωπή μοιάζει με ιεροσυλία…! Η σιωπή δεν συνάδει με την οργή που ξυπνάει το θέαμα του πολέμου! Δεν είναι συμβατή με την αγανάκτηση που εγείρει η βεβήλωση της ανθρώπινης αξίας! Το μόνο αντίδοτο, το μόνο που αρμόζει σε αυτή την περίπτωση είναι η κραυγή των πολλών, των όλο και πιο πολλών ενάντια σε αυτό το οικτρό θέαμα, ενάντια στις ύπουλες προθέσεις προς συγκεκριμένες ομάδες -στόχους, ενάντια στη σιωπή των «δυνατών».

Ο καθένας μας είναι μια μονάδα, μια τόση δα μονάδα. Νομίζουμε ότι ένας, μονάχα ένας δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Μην ξεχνάς, όμως, ότι μια νυφάδα χιονιού αν ενωθεί με άλλες μπορεί να οδηγήσει σε μια αμείλικτη χιονοστιβάδα. Δεν είναι οι εκλογικευμένες, θεωρητικές «απόψεις» περί πολέμου που θα σώσουν αυτό τον κόσμο, αλλά οι συνειδήσεις μας. Αν μπορούσαν να «εξεγερθούν» οι συνειδήσεις μας, να ενωθούν παρά τις διαφορές μας ενάντια στο άδικο αυτού του κόσμου, τίποτα και κανείς δεν θα μπορούσε να σταθεί απέναντί μας. Μια συλλογική συνείδηση ξεκάθαρη, ντόμπρα, έντιμη, δίκαιη, ισότιμη προς όλους… χωρίς εξαιρέσεις, εκπτώσεις, διαφθορές, νευρώσεις και κατηγοριοποιήσεις. Ο άνθρωπος σαν είδος δεν επιμερίζεται, δεν εντάσσεται σε υποκατηγορίες. Η ανθρώπινη υπόσταση ως αξία και αυθυπαρξία είναι μία και αδιαίρετη.

Πόσο ιδεατό θα ήταν άραγε να αφήσουμε στα παιδιά μας ως παρακαταθήκη μια κοινωνία όπου ο άνθρωπος θα αγωνίζεται για το συνάνθρωπό του, με πάθος, με αγάπη, με σεβασμό. Μια κοινωνία χωρίς τους κατασκευασμένους διαχωρισμούς… Μια κοινωνία όπου κανένα εξάχρονο παιδί δεν θα κείτεται σκοτωμένο ανάμεσα σε χαλάσματα ή θα πνίγεται στις θάλασσες… χωρίς να φταίει σε κάτι…

«Κατάντια» η ανθρωπότητα, φίλε μου, μα είναι χρεός μας προς την επόμενη γενιά να αντισταθούμε στη σιωπή και στη συνενοχή..! Μίλα δίκαια, φώναξε για να ακουστείς, ούρλιαξε από συμπόνια, νιώσε τον πόνο του κατατρεγμένου, μοιράσου την αλήθεια, αφυπνίσου, γίνε έμπνευση και για άλλους, γίνε και πάλι άνθρωπος…