Προκήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ

Rodiaki NewsRoom

Και πολιτικοί χειρισμοί, όπως του Α. Παπανδρέου τον Μάρτη του 1987

Γράφει ο
Κοσμάς Σφυρίου

Πριν από 38 (περίπου) χρόνια, στο Μοντέγκο Μπέι της Τζαμάϊκα, υπεγράφη η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, την οποία έχουν υπογράψει και έχουν κυρώσει σχεδόν όλες οι μεσογειακές χώρες: η Ελλάδα, η Κύπρος, η Αίγυπτος, η Ιταλία, άλλες 160 χώρες και η Ε.Ε. Όμως, δεν την υπέγραψε η Τουρκία, ενώ η Λιβύη την έχει υπογράψει, αλλά ουδέποτε την κύρωσε.

Σύμφωνα με αυτή τη Διεθνή Σύμβαση, αλλά και σύμφωνα με τη διεθνή νόμο- λογία: «τα νησιά - όπως και οι ηπειρωτικές περιοχές - συμβάλλουν στις θαλάσσιες ζώνες, που προβλέπει το δίκαιο της θάλασσας, συμπεριλαμβανομένης της ΑOΖ και της υφαλοκρηπίδας».

Η Τουρκία - αντίθετα με αυτή τη ρητή και σαφή πρόβλεψη του Διεθνούς Δικαίου - ισχυρίζεται, ότι τα νησιά δεν ασκούν καμιά απολύτως επήρεια στον καθορισμό ΑΟΖ και δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα !

Δέχεται, ότι έχουν μόνο αιγιαλίτιδα ζώνη και μάλιστα 6 ναυτικών μιλίων.
Με αυτή την αυθαίρετη μονομερή παραδοχή, αγνοεί τελείως την ύπαρξη του Καστελορίζου και στα ανατολικά του νησιωτικού μας μετώπου, που ορίζεται από τη Ρόδο, την Κάρπαθο, την Κάσο και την Κρήτη, πέραν των 6 μιλίων (αιγιαλίτιδας ζώνης) η Τουρκία θεωρεί ότι έχει πλήρως όλα τα δικαιώματα που παρέχει το Διεθνές Δίκαιο !

Με αυτό το «περίτεχνο» μονομερές τέχνασμα, ενώνει αυθαίρετα τις δικές της θαλάσσιες ζώνες ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, με αυτές της Αιγύπτου και της Λιβύης !!! Και μάλιστα προχώρησε σε δύο πολιτικές πράξεις :
• 1η έστειλε τις συντεταγμένες αυτών των ζωνών στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών,
• 2η υπέγραψε και κύρωσε μνημόνιο - «συμφωνία» με μια κυβέρνηση της Λιβύης με την οποία μια άλλη Λιβυκή κυβέρνηση - που ελέγχει το μέγα μέρος της χώρας - βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση.
• Επιδιώκει μάλιστα η Τουρκία, να επιτύχει ανάλογη «συμφωνία» και με την Αίγυπτο

Στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, η Ελλάδα βρίσκεται σε διαβουλεύσεις, επί δεκαετίες (!) τόσο με τη Λιβύη (από την εποχή του Καντάφι), όσο και με την Αίγυπτο (από το 1974), για συναινετική χάραξη των θαλασσίων ζωνών.

Δυστυχώς χωρίς αίσια αποτελέσματα..., γιατί κάθε φορά που προσεγγίζαμε τη συμφωνία, παρενέβαινε η Τουρκία προς αυτές τις χώρες και η συμφωνία απομακρύνετο...

Απαντώντας σ’ αυτές τις πολιτικές πράξεις της Τουρκίας, η Ελλάδα (εκτός από τους πολιτικούς χειρισμούς στην Ε.Ε, στις Η.Π.Α, στη Ρωσία κ.λ.π) επιβάλλεται, δίχως άλλο, να προκηρύξει μερικώς τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ, όπως αυτή προκύπτει με την εφαρμογή των ρητών διατάξεων της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας & της σχετικής νομολογίας, να υποβάλει τις σχετικές συντεταγμένες στον Ο.Η.Ε και να προσφύγει στα αρμόδια δικαιοδοτικά όργανα.

Αυτή η ελληνική νομική πράξη θα αναδείξει, το πόσο απέχει το αυθαίρετο μνημόνιο Τουρκίας - Λιβύης από τη νομιμότητα. Όμως, ενέχει τον κίνδυνο, να προκαλέσει την αντίδραση της αμφίθυμης Αιγύπτου. Γι’ αυτό απαιτείται να προϋπάρξει συνεννόηση με την Αίγυπτο, ώστε, μετά την ελληνική προκήρυξη, να εκδηλώσει το ενδιαφέρον της για διαβούλευση, αντί αρνητικής αντίδρασης και συμφωνίας με την Τουρκία.
Ασφαλώς, μόνο ο νομικός χειρισμός δε μπορεί να σταματήσει τις πολιτικές κινήσεις
που υπαγορεύουν «το δίκαιο του ισχυρού», όπως αυτό που «με το έτσι θέλω» επιχειρεί να επιβάλει η Τουρκία.

Η οποία, στο νομικό επίπεδο, σκόπιμα παραγνωρίζει τη διεθνή νομολογία και επιλεκτικά επικαλείται μόνο την ετυμηγορία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, πως το ουκρανικό νησί των Όφεων (που βρίσκεται κοντά στην Ρουμανία) δεν έχει ούτε ΑΟΖ, ούτε υφαλοκρηπίδα, παρά μόνο αιγιαλίτιδα ζώνη !

Με άλλα λόγια, μόνος του ο νομικός χειρισμός δεν θα εμποδίσει την Τουρκία, να στείλει «αύριο» ερευνητικό σκάφος σε ελληνική υφαλοκρηπίδα (ανατολικά της Ρόδου ή της Καρπάθου ή της Κρήτης) - που δεν την αναγνωρίζει η προς ανατολάς γειτονική μας χώρα - ή «μεθαύριο» να στείλει γαιωτρήπανο, συνοδευόμενο από φρεγάτες.

Απαιτούνται και πολιτικοί χειρισμοί, σαν αυτούς που πραγματοποίησε ο Α. Παπανδρέου τον Μάρτιο του 1987 και απέτρεψε τις θαλάσσιες έρευνες της Τουρκίας επί ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο.