Σοφία Μανιά: «Εγώ έχω μάθει στη ζωή μου πάντα να σηκώνομαι...»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η Σοφία της καρδιάς μας, που ο θάνατος, πριν από λίγες μέρες, χτύπησε πάλι την πόρτα της

Στους καλούς συμβαίνουν τ’ άσχημα! Τους κακούς ανθρώπους, τους λέω «χήνες», που όσο κι αν πέφτει πάνω τους το νερό αυτοί δεν βρέχονται! Αν όμως πεις «γιατί σ’ εμένα, γιατί στον καλό»… τότε σε παίρνει από κάτω. Πες ότι ήταν σύμπτωση, ότι απλά σου κλήρωσε και ξεκίνα πάλι!

Η Σοφία Μανιά, η Σοφία της καρδιάς μας, με την τεράστια κοινωνική προσφορά, με το θάνατο είχε από παλιά νταλαβέρια, από τότε που της πήρε το γιο της.

Η κηδεία του γαμπρού της, του Στέργου 32 ετών, στις Καλυθιές, την προηγούμενη Πέμπτη εκεί όπου ζούσε με τη γυναίκα του τη Ζωή, κόρη της κυρίας Σοφίας και το 8 μηνών κοριτσάκι τους, είχε πάνω από 2.000 κόσμου, μου είπαν, κι ήταν κι οι νταλικέρηδες εκεί, οι πρώην συνάδελφοί του, με τις νταλίκες παραταγμένες να τον αποχαιρετούν μ’ ένα πανζουρλισμό από κόρνες. Ήταν 32 ετών, κι ο θάνατος τον συνάντησε σε μια βόλτα του με το μηχανάκι που την έκανε χωρίς κράνος!

Συγκλονίστηκε η Ρόδος από το θάνατό του, αλλά η κ. Σοφία, το Σάββατο πήγε στο Σύλλογο στο Ροδίνι, κι έδινε πράγματα σε ανθρώπους που τα ‘χουν ανάγκη όπως κάνει κάθε Σάββατο, «δεν μπορώ να τους αφήσω», μου είπε!

Εκεί τη βρήκα και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς το πρωί όταν δέχτηκε να πάω στο σπίτι της Ζωής, το απόγευμα, όπου θα ήταν κι εκείνη. Εκεί που το επίκεντρο και η προσήλωση όλων είναι το μωράκι που με κοιτάζει ξαφνιασμένο και συνεχίζει με το παιχνίδι του.

Το τζάκι είναι σβηστό, αν κι είχε κόψει πολλά ξύλα ο Στέργος και τα είχε στοιβάξει με λεπτομέρεια όπως βλέπω ανεβαίνοντας τη σκάλα. Η Ζωή μου χαμογελά, χαμογελά στη μικρούλα, χαμογελά σε όλους, αρνείται οτιδήποτε θα χαλάσει το χαμόγελό της αυτό.

Και πάλι όρθια κυρία Σοφία, λες κι είσαστε άτρωτη, πώς μπορείτε να το κάνετε αυτό;
Δεν λυγίζω και ούτε χάνω την αγάπη που έχω για τους ανθρώπους. Πήρα εκατοντάδες μηνύματα αυτές τις μέρες, από ανθρώπους που θέλουν να μου δώσουν κουράγιο. Πολλοί περίμεναν ότι θα παρατήσω τα πάντα ότι δεν θα θέλω πια ν’ ασχοληθώ με τους ανθρώπους, αλλά εγώ έχω μάθει στη ζωή μου πάντα να σηκώνομαι. Έχω χάσει το παιδί μου σε ατύχημα, τη μητέρα μου από καρκίνο, την αδελφή μου από σκλήρυνση κατά πλάκας, και το τελευταίο ήταν να χάσω το γαμπρό μου, από ατύχημα. Η κόρη μου, μέσα σ΄ αυτές τις μέρες, γέρασε πριν την ώρα της.

Πολύς θάνατος κυρία Σοφία, τι συμβαίνει, έχετε καταλάβει;
Πολύς. Ρώτησα πριν λίγες μέρες έναν ιερωμένο. Η πίστη μου έχει κλονιστεί, να ξέρετε. Να χτυπιέται τόσο άσχημα ένας άνθρωπος, γιατί; Μου είπε ότι όλα αυτά είναι δοκιμασίες από το Θεό. Μα, σ’ εμάς; Όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν το συνάνθρωπό τους, που του κάνουν κακό και δεν τους συμβαίνει ποτέ τίποτα; Μου απάντησε ότι κι ο Θεός έστειλε το γιο του, να θυσιαστεί για τους ανθρώπους, κι ότι για όλους υπάρχει η Ανάσταση.

Δεν κλαίτε, στέρεψαν και τα δάκρυα.
Κλαίω όταν είμαι μόνη μου, στο σπίτι. Προσπαθώ να σταθώ στο παιδί μου, στο εγγονάκι μου, αλλά όταν πηγαίνω στο σπίτι μου αλλάζουν όλα. Θυμό έχω γιατί είχαν το μέλλον μπροστά τους. Θυμό γιατί πήγε μια βόλτα και δεν ξαναγύρισε. Ήταν χαρούμενοι, περίμεναν τις γιορτές, είχαμε κλείσει και τη βάπτιση της μικρής, για το Μάρτιο. Είναι οκτώ μηνών. Εγώ θα ήθελα να πω στα νέα παιδιά που συνήθως λένε «εδώ, μέσα στο χωριό να φορέσω κράνος;», «εδώ, στη γειτονιά μου...;», ναι, εδώ και παντού να φοράνε κράνος. Δεν ξέρεις πότε θα συναντήσεις το κακό. Θα ήθελα, αυτή τη νέα χρονιά να μην γίνουν καθόλου ατυχήματα στο δρόμο και οι άνθρωποι να είναι πιο προσεκτικοί. Οι δρόμοι να μην έχουν φονικές λακκούβες και σαμαράκια, σαν αυτό που σκότωσε το γαμπρό μου.

Χάσατε και τον γιο σας όταν ήταν παιδάκι!
Ο γιος μου ήταν πέντε χρονών. Ήταν ατύχημα, έξω από τις Καλυθιές, αυτοκίνητο με μηχανάκι. Η κόρη μου η Ζωή ήταν τότε μόλις ενός έτους. Εγώ έχω μάθει πάντα να παλεύω, έτσι έχω μάθει. Μεγάλωσα δύσκολα. Την προσφορά την έχω πάρει από τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου έφυγε μετανάστης στη Γερμανία και μεγαλώναμε την αδελφή μου, η μητέρα μου κι εγώ. Κι ας ήμουν μόλις δύο χρόνια μεγαλύτερή της. Ήμουν ένα παιδί που δεν υπήρχε κάτι που δεν μπορούσε να το κάνει. Να σκεφτείτε διάβαζα πρώτη τα μαθήματα της αδελφής μου για να τα μάθω και να της τα μάθω κι εκείνης. Τη διάβαζα εγώ.

Πήγατε και σήμερα (παραμονή Πρωτοχρονιάς), πάλι στο Σύλλογο να δώσετε παιχνίδια στα παιδιά!
Δεν ήθελα να μείνει κανένα παιδάκι παραπονεμένο, Πρωτοχρονιά. Χθες γύρισα στους αρρώστους, σ’ αυτούς που δεν μπορούν να έρθουν στο Σύλλογο. Τους πήγαμε το κρέας τους, το ψάρι, το λάδι, κι άλλα τρόφιμα. Κάποτε, μου είχε πει ο παπα-Στέργος, πως ό,τι δίνουμε εδώ στη γη, το παίρνουν οι ψυχές.

Μπήκαν στο σπίτι η μαμά του Στέργου και η γιαγιά του. Η μικρούλα Στεργία, όπως θα είναι το όνομά της, δεν ήξερε ποιον να πρωτοκοιτάξει, τόσα παιχνίδια που τις έκαναν όλες οι γυναίκες του σπιτιού. Η μαμά του Στέργου, αξιοπρεπής μέσα στο χαμηλό μοιρολόι για το γιο της, μου είπε ότι κι αυτή θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα την κ. Σοφία, στο μεγάλο έργο της προσφοράς.

Έτσι, γιατί οι μεγάλες καταστροφές σε κάνουν ή πιο κακό άνθρωπο ή πιο καλό, κι εδώ έχουμε να κάνουμε με καλούς ανθρώπους, απ’ το ξεκίνημα.

Η Ζωή, δεν ήταν μαζί μας από το ξεκίνημα αυτής της κουβέντας. Είχε να φροντίσει για το εννεαήμερο μνημόσυνο του Στέργου, ανήμερα Πρωτοχρονιάς και έπρεπε να είναι «όλα έτοιμα» μου είπε. Και χαμογελούσε στη μικρή, σ’ εμένα, τα έχασα...