Σκέψεις και στιγμές συνήθειας

Φίλιππος Ζάχαρης

Περιδιαβαίνοντας τους έρημους δρόμους της πόλης, συναντάς τυχαία κάποιους περαστικούς, άλλους αρματωμένους μέχρι το λαιμό με γάντια, απολυμαντικά, μάσκες και αντισηπτικά και άλλους που μόλις και μετά βίας ανασηκώνουν την μπλούζα καλύπτοντας τη μύτη τους όταν περνά κάποιος δίπλα τους.

Είναι μια γνώριμη εικόνα αλλά όχι και τόσο προσφιλής για εκείνον τον πολίτη που αναπολεί τις μέρες της υποτιθέμενης ελευθερίας, τότε που η άποψη θεωρητικά έπαιζε κάποιο ρόλο πριν τα περιοριστικά μέτρα και τα μηνύματα στο κινητό με τους κωδικούς αιτιολόγησης της μετακίνησης.

Το μάτι χορταίνει να κοιτάζει τους άδειους δρόμους, λαχταρώντας την ποθητή επιστροφή στην κανονικότητα, με την φασαρία, τις ύβρεις και το αδιάφορο προσπέρασμα του άλλου δίχως όμως την παραμικρή επιφύλαξη και ενδοιασμό για το αν θα σε ακουμπήσει και πόσο.

Λένε ότι αυτή η κατάσταση δεν θα διαρκέσει για πολύ ακόμη, ίσως και να θεωρούν πως φτάνει η στιγμή όπου η επιστροφή στην ομαλότητα θα είναι πλέον γεγονός και όταν μιλούν για ομαλότητα προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς εννοούν.

Πριν έλεγες, λέει, αυτό που ήθελες χωρίς να ζυγίζεις τον τρόπο που το λες και κυρίως υπό ποιο πρίσμα. Τώρα απλώς μιλάς σιωπηλά, ανήμπορος να στοχαστείς περαιτέρω, λες και οι λέξεις έχασαν το νόημά τους και ο καρπός της γνώσης μούχλιασε.
Θα περάσουν οι μέρες και ο καιρός για να επανακάμψουμε και να έρθουμε στην πολυπόθητη παλιά γνωστή συνήθεια. Και τώρα όμως έχουμε συνηθίσει και μάλιστα πολύ, είναι όμως αλλιώς.

Λίγα λεπτά κράτησαν όλες αυτές οι σκέψεις, μέχρι να περάσει μετά από πολύ ώρα το πρώτο αυτοκίνητο. Στο πέρασμά του χάθηκαν και οι τελευταίες σκέψεις. Ή μάλλον όχι: η ματιά είναι αυτή που σκανάρει τον οδηγό του αυτοκινήτου αν φορά γάντια ή μάσκα. Είναι πράγματι περίεργες ετούτες οι στιγμές.