Πίσω από τη μάσκα της συνήθειας

Φίλιππος Ζάχαρης

Το θέατρο που παίζεται καθημερινά εμπλουτίζεται εκ νέου από πολλές ντελικάτες ιστορίες ανθρώπων που είτε προσπαθούν να αποδράσουν από το συνηθισμένο, είτε δοκιμάζονται σθεναρά, είτε αρκούνται στις καθημερινές οδηγίες που τους δίδονται από απόσταση, ως είθισται τώρα τελευταία και όχι μόνο με τη βοήθεια των προστατευτικών μασκών.

Πρόκειται για παραστάσεις που λαμβάνουν χώρα ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε μέρος, στους σταθμούς των τραίνων, έξω από εμπορικά καταστήματα αλλά πάνω απ’ όλα στους δρόμους και τα πεζοδρόμια.

Η κίνηση των ανθρώπων που τόσο πολύ λησμονήθηκε τελευταία, η ανταλλαγή των απόψεων ή οι διαδηλώσεις με απόσταση, επαναφέρουν μια κατ’ επίφαση κανονικότητα αλλά πάνω απ’ όλα συνθέτουν το αύριο μιας ακόμη δοκιμασίας που κληθήκαμε μαζικά να υπερβούμε. Η καθημερινότητα λοιπόν και πάλι μπροστά μας στους γεμάτους από κίνηση δρόμους, ασχέτως αν λοξοκοιτάμε ο ένας τον άλλο είτε για να τσεκάρουμε πως φοράμε τη μάσκα, είτε μετρώντας την απόσταση μεταξύ μας, είτε προσέχοντας πώς να φταρνιστούμε. Αυτό ακριβώς το θέατρο διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους ότι πλέον το ζήτημα δεν είναι του τι είδους ιστορίες εκτυλίσσονται και πόσο ντελικάτες είναι που είπα στην αρχή, αλλά τι νέο κρύβεται πίσω από αυτές τις ιστορίες.

Με λίγα λόγια, αν ο κορωνοϊός μονοπωλεί ή όχι τους φευγαλέους διαλόγους. Αν μάλιστα σκεφθεί κανείς ότι κάθε μέρα στις 6.00 μ.μ. συνεχίζει η ενημέρωση για τον COVID – 19, επαναφέροντας στην τάξη τον κάθε αποδράσαντα από το μονοπώλιο του κορωνοϊού, τότε το θέατρο αυτό απλώς αλλάζει φαινομενικά κομπάρσους για να υπάρχει ποικιλία αλλά δυστυχώς η χρήση της μάσκας κρύβει όπως είναι φυσικό τον πλουραλισμό της εκφραστικότητας.
Χωρίς συσπάσεις του προσώπου λοιπόν, χωρίς εμφανή νευρικότητα αλλά με εσωτερική αγωνία, το έργο παίζεται με πολλούς αλλά φαινομενικά ίδιους.

Οι ιστορίες μάλιστα, θα τολμούσα να πω, πως ναι μεν εξακολουθούν να είναι ντελικάτες, όμως κάτι τις κάνουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Στο τέλος, μόνο το πέταγμα της μάσκας μπορεί να δώσει αξία στον διάλογο που διαδραματίζεται. Γιατί διάλογος με μάσκα, δεν είναι παρά παγωμένο μήνυμα. Χωρίς τις δέουσες αντιδράσεις και με απόσταση. Γιατί ακόμη και η συνήθεια των αντανακλαστικών κινήσεων θα αργήσει ακόμη, με δεδομένο ότι κάποτε μπορεί να χρειαστεί να κοπιάσουμε για να πετάξουμε τη μάσκα και να αγκαλιαστούμε.