Τεχνητή ανάπτυξη, μνημόνια και κορωνοϊός

Φίλιππος Ζάχαρης

Ορισμένες φορές δεν μπορείς να βρεις καμία ομοιότητα μεταξύ των εφαρμοσμένων πολιτικών από τις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας. Άλλες φορές οι πολιτικές αυτές ταιριάζουν τόσο πολύ που λες σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Από το 2015, για παράδειγμα, μέχρι σήμερα εφαρμόζονται προγράμματα λιτότητας και αν μη τι άλλο φορολογικές πολιτικές που ενταφιάζουν και τις τελευταίες ελπίδες των μικρών κυρίως επιχειρήσεων να συνέλθουν από το σοκ της κρίσης της ευρωζώνης αλλά πάνω απ΄όλα της κρίσης του ευρώ στην Ελλάδα.

Και ενώ ακόμη δεν έχουν τελειώσει τα βάσανα από τότε, έρχεται η κρίση του κορωνοϊού να λειτουργήσει ως ταφόπλακα στις στερνές ελπίδες των μικρών επιχειρηματιών να βγουν από το οικονομικό τέλμα. Μεσούσης βέβαια της πανδημίας ξεκινούν να δίδονται κάποιου τύπου παροχές – βοηθήματα που δεν φτάνουν ούτε για δείγμα για τους μικροεπαγγελματίες. Το κράτος – προστάτης λοιπόν μπαίνει σε λειτουργία αλλά αυτού του είδους η συμπαράσταση είναι μάλλον εικονική.

Για τον δε κορωνοϊό επιλέγεται στο τέλος η αθρόα είσοδος τουριστών στο όνομα του ξεπεράσματος της κρίσης για τους επαγγελματικούς τομείς των ξενοδοχείων, των καταλυμάτων, των ξενώνων και όλων όσων εμπλέκονται στην όλη διαδικασία του τουρισμού. Βλέπετε, η χώρα ζει από τον τουρισμό και εδώ δεν χωρούν φοβίες, άσχετο αν μετά μπορεί να ανακύψουν απρόοπτες καταστάσεις και γεγονότα.

Την ίδια στιγμή βέβαια, τα μικρά μαγαζιά φυλλοροούν από την έλλειψη πελατείας και μιας και είμαστε στο καλοκαίρι, δεν είναι και λίγοι αυτοί που αναλογίζονται τι θα γίνει τον χειμώνα.

Οι ασκούμενες πολιτικές, λοιπόν, άλλοτε ομοιάζουν και άλλοτε απέχουν παρασάγγας. Στο προσφυγικό, η περαιτέρω επιβάρυνση των νησιών του Αιγαίου παράλληλα με τη μαζική απόρριψη αιτημάτων ασύλου προχωρούν αντάμα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια, παρά τις κάποιες μετακινήσεις προσφύγων στην ενδοχώρα που και αυτών η τύχη τους είναι άγνωστη. Η πολιτική που εφαρμόζει η ΝΔ είναι το ίδιο αποτυχημένη με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, σκέπτεται κάποιος αναλογιζόμενος την κατάσταση.

Συνολικά, δέκα χρόνια ταλαιπωρίας του κόσμου, αδυναμίας αντιμετώπισης της ραγδαίας πτώσης του μέσου εισοδήματος, εξαφάνισης του ρευστού και αντκατάστασής του από τις πιστωτικές κάρτες που τώρα με τον κορωνοϊό γνώρισαν πεδίον δόξης λαμπρό και συνολικά ένας κόσμος σε πλήρη κατάρρευση. Τι ρόλο έχουν παίξει οι πολιτικές της τελευταίας δεκαετίας; Τεράστιο.

Ο κόσμος έχει υπερβεί τις δυνατότητές του, τα νοικοκυριά φαλήρισαν, η ανεργία γιγαντώθηκε και το κλείσιμο καταστημάτων ακολουθεί την πορεία του 2015. Κρίση είχαμε, κρίση έχουμε και πάλι, τίποτε δεν αλλάζει. Οι πολιτικές των κυβερνώντων κομμάτων από το 2010 και μετά αν μη τι άλλο ομοιάζουν σε τούτο, στο ότι ανέκοψαν ταχέως την πορεία της τεχνητής ανάπτυξης που εγκαινιάστηκε από το 2000 και μετά με τις δανειακές «φούσκες», την αθρόα παροχή πιστωτικών καρτών και γενικότερα κυκλοφορία πλαστικού χρήματος.

Τα μνημόνια έδωσαν τη χαριστική βολή στα φτωχά νοικοκυριά και η εθνική οικονομία πήρε τη γνωστή καθοδική πορεία. Οι ευθύνες ανήκουν σε αυτούς που όχι μόνο ενταφίασαν τις ελπίδες των πολιτών αυτής της χώρας αλλά που τους έδωσαν τη χαριστική βολή από το 2015 και μετά. Οι δε προφάσεις ήταν και είναι πάντα πολλές. Χθες η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και η κρίση του ευρώ. Σήμερα ο κορωνοϊός. Αύριο, ποιος ξέρει τι άλλο. Σε αυτό ταυτίζονται απόλυτα οι πολιτικές των κυβερνώντων κομμάτων. Και όχι μόνο σε αυτό.