Η καλή είδηση της ημέρας. Περιπέτεια είκοσι εννέα αιώνων με αίσιο τέλος
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 305 ΦΟΡΕΣ
Γράφει ο Κυριάκος Ι. Φίνας
Η απογευματινή εφημερίδα των Αθηνών «ΤΑ ΝΕΑ» σε δημοσίευμά της, στις 12 τρέχοντος μηνός με τον τίτλο: «Περιπέτεια 29 αιώνων με αίσιο τέλος».
Στο εν λόγω άρθρο, σε σύντομη επεξήγηση του τίτλου, αναφέρεται: «Τι σημαίνει η απόφαση του αμερικανικού Εφετείου να δικαιώσει την Ελλάδα στη διαμάχη με τον Οίκο Σόθμους», σχετικά με την προέλευση και το μέλλον του χάλκινου ειδωλίου του 8ου αιώνα π.Χ.». Το εν λόγω άρθρο έγραψε η κ. Μαίρη Αδαμοπούλου. Και όπως αναπτύσσεται, η Ελλάδα θα διεκδικήσει το αρχαίο άλογο από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, μετά τη δικαστική απόφαση, καθώς γράφουν οι Νιου Γιορκ Τάιμς».
Ίσως, με το προαναφερθέν άρθρο να μοιάζουν ότι αφορούν μια ακόμα από τις δεκάδες ιστορίες προϊόντων αρχαιοκαπηλίας, τα οποία κατέληξαν σε μια δημοπρασία. Προχωρώντας, ωστόσο, στην ανάγνωση, διαπιστώνεται ότι το μόλις 14 εκ. χάλκινο αλογάκι του 8ου αιώνα π.Χ.
Επί του προκειμένου, το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού με διάβημά του απαίτησε την απόσυρση του εν λόγω ειδωλίου, αναφέροντας ότι ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης δεν διαθέτει κανένα στοιχείο στο αρχείο του μέσω του οποίου να αποδεικνύεται, ότι το αντικείμενο έφυγε από χώρα με νόμιμο τρόπο και για το λόγο αυτόν επιφυλάσσεται για την άσκηση κάθε νόμιμου δικαιώματός του, ώστε να προγνώσει στον επαναπατρισμό του, στην Ελλάδα.
Εν τω μεταξύ, ένα από τα ισχυρά χαρτιά που έχει στα χέρια της η ελληνική πλευρά είναι, ότι το επίμαχο χάλκινο ειδώλιο είχε εντοπισθεί στα Αρχεία γνωστού αρχαιοπώλη (Ρόμνταν Σάιμος), αναμεμειγμένου σε υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας και συνεργάτη του Έλληνα Χρήστου Μιχαηλίδη, γνωστού από την υπόθεση της Σχοινούσας.
Αν και η υπόθεση στην αρχή, πρωτόδικα, στρεφόταν εναντίον, στις 2 Ιουνίου 2019 δικαίωσε τελικά τους ενάγοντες Έλληνες, με απόφαση Εφετείου συνιστούσε κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας, το οποίο επιτάσσεται από το Σύνταγμα και την Αρχαιολογική Νομοθεσία. Και ως εκ τούτου, δεν υπόκειται στην αρχή πρωτοβάθμια κρίση των δικαστηρίων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Παράλληλα, Σύμμαχοι της Ελλάδας, ύστερα από Πρόσκληση της Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη, εμφανίστηκαν στο Εφετείο μέσω υποστηρικτικών επιστολών τους η Κύπρος, η Ιταλία και το Μεξικό, καθώς και το Ελληνικό Κολλέγιο, η Ιερά Θεολογική Σχολή του Τίμιου Σταυρού της Βοστώνης και η μη κυβερνητική Οργάνωση “Αntiguitles Coalition” στην Ουάσιγκτον.
Και καθώς καταλήγουν «Τα Νέα», «το αποτέλεσμα αυτής της διετούς περιπέτειας είναι πέρα από τη δικαίωση της Ελλάδας, από το Τριμελές Εφετείο, η έκδοση μιας κεφαλαιώδους σημασίας απόφαση, που αφορά το παράνομο εμπόριο αρχαιοτήτων».
Και τέλος, πρέπει να τονιστεί το χάλκινο αυτό ειδώλιο κορινθιακού τύπου που εικάζεται ότι προέρχεται από λαθρανασκαφές της δεκαετίας του 1960. Προς το παρόν έχει επιστραφεί στην οικογένεια των συλλεκτών, αλλά η Ελλάδα, σύμφωνα με την υπουργό Πολιτισμού, θα προχωρήσει στις απαραίτητες διαδικασίες για τον επαναπατρισμό του.
Το χρονικό της Λίνδου
Παρόμοιο θέμα ισχύει και για το «Χρονικό της Λίνδου, το οποίο από το 1905 «ετσιθελικά» βρίσκεται στο Μουσείο της Κοπεγχάγης, πρωτεύουσας της Δανίας.
Αναμφισβήτητα, το «Χρονικό της Λίνδου» και τα παρεμφερή που βρίσκονται από την πρώτη πενταετία του 1900 στο Μουσείο της Κοπεγχάγης, λαμβανομένης υπόψη της εποχής που γράφτηκαν και φιλοτεχνήθηκαν, θεωρούνται και είναι σημαντικά συλλογικά έργα για την ιστορία του Nαού της Λυδίας Αθηνάς της Ακρόπολης της Λίνδου και της Ρόδου γενικότερα.
Το Χρονικό της Λίνδου είναι γραμμένο σε στήλη εκ λίθου Λαλτίου (από πέτρα της Λάρδου), σημερινού διαμερίσματος της περιοχής Λίνδου. Τότε η Λίνδος ήταν η πρωτεύουσα, το κέντρο διοίκησης, Δήμος Λινδοπολιτών. Σ’ αυτόν υπάγονταν, οι υπόλοιποι δώδεκα δήμοι, οι οποίοι καταλάμβαναν ολόκληρο το νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού, 60% περίπου, της συνολικής έκτασής του.
Οι Δήμοι αυτοί μετά της Λίνδου, ήταν οι εξής: Λινδοπολιτών, Δριυτών, Λαρδίων, Λαρδαμίων, Παγίων, Καμυνδίων, Αργείων, Κλασίων, Πεδιέων, Βρασίων, Βουλιδών και Κατταβίων.
Στη στήλη αυτή είναι καταγεγραμμένα τα αναθήματα που κατατέθηκαν στο Ναό της Λινδίας Αθηνάς, καθώς και τα ονόματα εκείνων που τα αφιέρωσαν. Υπάρχουν, ωστόσο, όπως τακτικά επαναλαμβάνουμε, για να υπογραμμίζουν τη βαρύτητα των ευρημάτων και επιγραφές με τα ονόματα των Ιερέων της Λινδίας Αθηνάς.
Επίσης και άλλη στήλη, όπου ιστορούνται τρεις επιφάνειες (θαύματα) της Θεάς, που συνέβησαν σε πολύ κρίσιμες στιγμές της Λίνδου ή της Ρόδου. Από την τρίτη επιφάνεια μαθαίνουμε ότι η Θεά ενδιαφέρθηκε για την πόλη της Ρόδου, όταν την πολιορκούσε ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, 305-304 π.Χ.
***
Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, δεν έχει γίνει καμιά προσπάθεια, από όσα τουλάχιστον γνωρίζουμε, για να επιτευχθεί η επιστροφή του «Χρονικού της Λίνδου», ως και των άλλων ευρημάτων, στη φυσική τους θέση, που είναι η Ακρόπολη της Λίνδου. Αλλ’ ούτε και η Αρχαιολογική Υπηρεσία Δωδεκανήσου ενδιαφέρθηκε να ετοιμαστεί ένας πλήρης ειδικός φάκελος με όλα τα σχετικά στοιχεία της υπόθεσης, ώστε να ξεκινήσουν οι επίσημες διαδικασίες προβολής του αιτήματος στη δανική κυβέρνηση.
Τώρα, χωρίς να παρελθοντολογούμε και εφόσον οι συνθήκες έχουν ωριμάσει και αποτελεί, επιπλέον και κοινή απαίτηση, επιβάλλεται να ανακινηθεί συστηματικότερα το θέμα της επιστροφής των περί ου ο λόγος ανεκτίμητων ευρημάτων. Και επειδή, κατά του Αθηναίου Νομοθέτη Σόλωνα (495-406 π.χ.), «Το ζητούμενον αλωτόν, εκφεύγει δε ταμελούμενον», θα πρέπει το θέμα να επανέλθει ενεργότερο στην επικαιρότητα και με συντονισμένες προσπάθειες να επιδιωχθεί το ποθούμενο. Και θα το επιτύχουμε... και θα αναδειχθεί περισσότερο μαζί με άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, η Λινδιακή πολιτιστική κληρονομιά, η οποία, ομολογουμένως είναι πλούσια διαχρονικά.
Απόδειξη ότι η επιμονή στο νόμιμο και δίκαιο αίτημα είναι απαραίτητη για να αποδώσει, έστω και αργοπορημένα καρπούς, αποτελεί, ως παράδειγμα η επιστροφή στην Ελλάδα από την Αγγλία των γλυπτών του Παρθενώνα.
Εδώ, έστω και παρεμπιπτόντως αξίζει να αναφέρουμε τα παρακάτω, που σχετίζονται με το εν λόγω θέμα: Σύμφωνα με τον καθηγητή της Γλωσσολογίας Γ. Μπαμπινιώτη, «είναι λάθος, στο οποίο ολισθαίνει και ο Τύπος, να ονομάζουμε Ελγίνεια (σαν να ανήκαν στον Έλγιν) τα «Μάρμαρα» ή, καλύτερα, «γλυπτά του Παρθενώνα».
• Το μοναδικό αναλυτικό υπόμνημα που υποβλήθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού και στην UNESCΟ ήταν αυτό του μακαρίτη Λινδίου πολιτικού Γιάννη Ζίγδη και το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος περιλαμβάνεται στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του άρθρου μας.
(Αύριο η συνέχεια)
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
