Για την τύχη των αντιφρονούντων σε σκοταδιστικά καθεστώτα

Φίλιππος Ζάχαρης

To ότι ένας αντιφρονούντας και κριτικός της κυβέρνησης Πούτιν δηλητηριάζεται προφανώς από τις ρωσικέ μυστικές υπηρεσίες (FSB) δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε προκαλεί έκπληξη. Επίσης δεν εκλαμβάνεται ως έκπληξη το γεγονός ότι οι ρωσικές αρχές αμφισβητούν τη δηλητηρίαση και περί άλλων τυρβάζουν.

Στη Ρωσία και πρώην ΕΣΣΔ η τακτική αυτή έχει «λαμπρό» παρελθόν με δεκάδες έως και εκατοντάδες δολοφονημένους ή «αγνοούμενους», πριν και μετά από την εποχή του ψυχρού πολέμου μέχρι και τον πόλεμο της Τσετσενίας.

Πρόκειται για μία κληρονομημένη σταλινική μέθοδο που χρησιμοποιούσαν εκείνα τα καθεστώτα, και μιλώ για σταλινική μέθοδο γιατί πρώτος ο Στάλιν υιοθέτησε τη λογική της μαζικής εξόντωσης των διαφορετικά σκεπτόμενων, με αποτέλεσμα εκατομμύρια εκκαθαρίσεις.

Η λογική του παραλόγου δεν σταμάτησε λοιπόν σε αυτό το κράτος και ο στιγματισμός της εναντίωσης στο καθεστώς και η ακολουθούμενη τιμωρία ήταν περίπου δεδομένη. Και το πιο τραγικό απ’ όλα είναι ότι πάντα προβάλλεται αυτή η μαύρη ρωσική προπαγάνδα περί «άλλων αιτιών θανάτου». Η περίπτωση της εκτέλεσης της δημοσιογράφου Άννας Πολιτόφσκαγια μάλιστα προκάλεσε μέχρι και την ενδελεχή «έρευνα» των ρωσικών αρχών.

Η περίπτωση του επικριτή του Βλαντίμιρ Πούτιν, Αλεξέι Ναβάλνι, δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει από τις προηγούμενες απόπειρες. Πάντα σε αυτή τη χώρα τα πάντα καλύπτονται από μια άκρα μυστικότητα και όλοι όσοι επιχειρούν να βγάλουν στη φόρα σκάνδαλα ή πολιτικο-οικονομικές ατασθαλίες δεν έχουν καλό τέλος. Την ίδια τύχη έχουν βέβαια και άλλοι αντιφρονούντες, όπως στην Κίνα αλλά και σε άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Η «πολιτισμένη Δύση» βέβαια δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί από αυτό. Απλώς εκεί οι μέθοδοι που επιλέγονται είναι πιο «προσεκτικοί» για να μην χαλάσει η βιτρίνα.

Αν μη τι άλλο λοιπόν με την τελευταία δολοφονική κατά τα φαινόμενα απόπειρα προετοιμάζεται το έδαφος για την τύχη και άλλων κριτικών του καθεστώτος. Βέβαια οι ρωσικές αρχές δεν θα πάψουν να υπεραμύνονται της υποτιθέμενης ελευθερίας απόψεων, ούτε κανείς θα παραδεχθεί εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών. Όλα αυτά θα αποκρυβούν με συστηματικό τρόπο όπως έγινε στο παρελθόν με τις αμέτρητες «εξαφανίσεις» ατόμων που αποκάλυπταν κρατικά μυστικά.

Τα λέω όλα αυτά γιατί κάποτε θα πρέπει να υπάρξουν κυρώσεις στις κυβερνήσεις των χωρών που προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες. Και ακόμα μεγαλύτερη τιμωρία σε όλους εκείνους που διατάσσουν κρυφίως εκτελέσεις, εξαφανίσεις και δολοφονίες. Όταν βέβαια καταστεί δυνατή με παράθεση πραγματικών περιστατικών η στοιχειοθέτηση κατηγορίας.

Βέβαια κανείς θα πρέπει να συνυπολογίσει και τις οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των χωρών, ένας παράγοντας που δεν πρέπει να λησμονηθεί. Στο τέλος όμως αυτό που θα μείνει, είναι ένας ατέλειωτος κατάλογος θυμάτων, που άλλα είδαν το φως της δημοσιότητας και άλλα όχι. Αυτό μαζί με τη λογική του παραλόγου στο όνομα του «δεν ξέρω – δεν είδα – δεν μιλώ – δεν απαντώ».

Δεν είναι λοιπόν προσωπικό το θέμα, ούτε είναι απαραίτητο στη Ρωσία να κάνει κουμάντο σώνει και καλά ο «κακός Πούτιν». Το θέμα είναι ότι υπάρχει εκεί και διατηρείται ατόφιο εδώ και δεκαετίες ένα διεφθαρμένο σύστημα και πάνω απ’ όλα ισχυρή δράση στο παρασκήνιο από κάθε είδους μαφίες με τις οποίες διατηρούν σχέσεις οι μυστικές υπηρεσίες, γνωστό και σε πολλά άλλα κράτη.

Σήμερα λοιπόν δηλητηριάζεται κάποιος στη Ρωσία, χθες εκτελείται, πιο παλιά δεν περνά καν από δίκη γιατί «είναι προβοκάτορας ή πράκτορας της Δύσης». Η συνταγή είναι παλιά και οι πρακτικές γνωστές. Το ζήτημα είναι τι κάνει η διεθνής κοινότητα, εκτός από να παραμένει για μια ακόμα φορά παθητικός θεατής των αποτρόπαιων αυτών γεγονότων. Το να βγαίνουν δηλαδή από τη μέση άνθρωποι που τόλμησαν να εκφράσουν αντίθετη άποψη.