Εντοπίζοντας τα «κενά» μας....

Μαρία Καρίκη

Αυτά που δεν εντοπίζουμε και αυτά που δεν αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας είναι τελικά εκείνα που μας κάνουν τη μεγαλύτερη «ζημιά». Όπου υπάρχει άρνηση, αντίσταση, αποφυγή, μη παραδοχή είναι συνήθως και τα σημεία που θέλουν τη μεγαλύτερη διερεύνηση. Εύκολα προσπερνάμε, εθελοτυφλούμε, δικαιολογούμε και πάμε παρακάτω. Νομίζουμε ότι έτσι θα γλιτώσουμε από ό,τι μας βαραίνει και μας πονάει. Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Ό,τι αποφεύγουμε, το κουβαλάμε μαζί μας και έρχεται ξανά και ξανά στην επιφάνεια.

Και καθώς προτιμούμε την αποφυγή από την αντιμετώπιση, αρχίζουν και εμφανίζονται απωθημένα, συμπλέγματα, καταχρήσεις, εθισμοί και διάφορα κενά εντός μας. Το κενό αναφέρεται σε ό,τι νιώθω μέσα μου ότι δεν είναι ικανοποιημένο, καλυμμένο. Σε ό,τι μου έχει λείψει πολύ και ό,τι έχω παραμελήσει. Πρόκειται για εκείνα τα κομμάτια μέσα μου που είναι «διψασμένα», απογοητευμένα, παραιτημένα. Συνήθως κάποιος άνθρωπος όταν συνειδητοποιεί ότι «νιώθει ένα κενό» δεν μπορεί πάντα εύκολα να προσδιορίσει και το γιατί. Μπορεί να ευθύνεται η ρουτίνα, η πλήξη, μια κακή ή αδιάφορη σχέση, μια δουλειά που δεν τον ικανοποιεί καθόλου, η μοναξιά, η απουσία στόχων ή το γεγονός ότι δεν μπορεί να πετύχει κάποια «θέλω» του που τόσο επιθυμεί και επιδιώκει.

Νιώθωντας τα «κενά» του ο καθένας υπάρχουν ποικίλες αντιδράσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να μην το σκέφτονται και να συνεχίσουν τη ζωή τους ως έχει πιστεύοντας ότι «φάση είναι θα περάσει». Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που θέλουν διακαώς να κάνουν κάτι για αυτό που νιώθουν, γιατί δεν θέλουν να συνεχίσουν έτσι. Τους ενοχλεί, τους ανησυχεί, αλλά και τους τρομάζει. Θέλουν πάρα πολύ να βρουν και να καταλάβουν γιατί νιώθουν έτσι και να το αλλάξουν. Μέσα από μια υγιή αυτοκριτική, δηλαδή, αναρωτιούνται ποιες ενέργειες πρέπει να κάνουν και ποιες αλλαγές πρέπει να επιδιώξουν στη ζωή τους προκειμένου να νιώσουν καλύτερα!

Τα όποια «κενά» μας μπορεί να εντοπίζονται στην προσωπική μας ζωή, στην κοινωνική μας ζωή, στην εργασιακή μας κατάσταση, στα οικονομικά μας ζητήματα, στην καθημερινότητά μας, στις σχέσεις με την πατρική μας οικογένεια, στη σχέση μας με τον εαυτό μας, στην ποιότητα της ζωής μας ή στην προοπτική μας ως προς το μέλλον. Συχνά μπορεί να συνδέονται και με παρελθούσες καταστάσεις που δεν έχουν ακόμη λυθεί ή μας έχουν αφήσει κάποιου είδους απωθημένα ή και συμπλέγματα. Χαρακτηριστικό ιδίωμα είναι μια αίσθηση ανηδονίας, ασάφειας, αδιαφορίας ή και ματαιότητας που μπορεί να επικρατεί μέσα μας.

Για να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε τα «κενά» που εντοπίζουμε εν τέλει θα πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας αν είμαστε διατεθειμένοι να προσπαθήσουμε και να επιμείνουμε μέχρι να νιώσουμε ότι κάτι αλλάζει μέσα μας. Να έρθουμε, δηλαδή, αντιμέτωποι με τους φόβους και τις αντιστάσεις μας και να παραδεχτούμε ό,τι μέχρι πρότινος απωθούσαμε και αρνιόμασταν. Να τολμήσουμε ανατροπές. Να αναλάβουμε δράση. Να πάρουμε πρωτοβουλίες. Να διακόψουμε ό,τι μας στασιμοποιεί και μας λιμνάζει. Να αρχίσουμε να μιλάμε και να εκφράζουμε αυτό που μας ενοχλεί και μας δυσαρεστεί.

Να ενεργοποιηθούμε περισσότερο στη ζωή και να είμαστε πιο «ανοιχτοί» και πιο ευέλικτοι. Αν θέλουμε πράγματι να απαλλαγούμε από τα «κενά» που μας ταλαιπωρούν θα πρέπει να φύγουμε από ό,τι μας πνίγει, μας εγκλωβίζει, μας στασιμοποιεί ή από ό,τι μας κάνει κακό. Ό,τι έχουμε δοκιμάσει και μας έχει επιφέρει ένα αρνητικό αποτέλεσμα ή μας οδηγεί σε αδιέξοδα, οφείλουμε να το αφήσουμε πίσω μας. Μόνο έτσι θα σταματήσουμε τους φαύλους κύκλους μας. Μόνο έτσι θα διακοπεί οτιδήποτε συντηρεί ή επιβαρύνει περαιτέρω τα όποια «κενά» μας. Χρειαζόμαστε ξεκαθαρίσματα μέσα μας και περισσότερη ικανοποίηση στη ζωή μας, αφήνοντας πίσω καθετί τοξικό και αναποτελεσματικό…!